Ο 27χρονος Βολιώτης αστροφωτογράφος μεταφέρει με τις φωτογραφίες του λίγη… αστερόσκονη στη γη
Λίγη από τη μαγεία του έναστρου ουρανού, κάτω στη γη… μεταφέρει ο 27χρονος Βολιώτης αστροφωτογράφος, Γιώργος Καραμποτάκης, με τις εντυπωσιακές φωτογραφίες του. Λάτρης των αστεριών από μικρός, βρίσκει κάτω από τον φωτισμένο από τα αστέρια ουρανό, την ηρεμία, τη γαλήνη και την απόδραση που αποζητά από τη σκληρή καθημερινότητα. Μία εμπειρία που μοιράζεται με τις φωτογραφίες του, μέσα από τις οποίες ξεχειλίζει… η αστερόσκονη.
Ρεπορτάζ: ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΟΥ
«Νιώθω τα αστέρια δεύτερο σπίτι μου. Όταν παρατηρώ τον ουρανό βλέπω την απεραντοσύνη της δημιουργίας. Τότε νιώθεις πόσο μικρός είσαι. Αλλά και ότι είσαι μέρος αυτού. Ο έναστρος ουρανός μου χαρίζει ηρεμία. Γενικά η επαφή με τη φύση με χαλαρώνει. Μπορείς να γαληνέψεις και να πάρεις ακόμη και σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή σου», λέει ο Γιώργος Καραμποτάκης, μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Όπως εξηγεί, τα αστέρια αγάπησε από μικρός. «Η μητέρα μου, για να με κάνει να ξεχνιέμαι στο σπίτι και να ηρεμώ, μού αγόρασε τον Ατλαντα του Διαστήματος. Μέσα από αυτό το βιβλίο αγάπησα τα αστέρια. Αρχισα να βλέπω ντοκιμαντέρ και να ενημερώνομαι, πριν πάρω την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή για να “αιχμαλωτίσω” τη μαγεία του σύμπαντος», αναφέρει.
Εκτοτε ο Γιώργος Καραμποτάκης γυρνάει στην Ελλάδα και μακριά από τα φώτα των μεγαλουπόλεων, που στερούν από τους ανθρώπους το φως του ουρανού, ταξιδεύει… στα αστέρια, αιχμαλωτίζοντας με τον φακό της φωτογραφικής του μηχανής την ομορφιά του σύμπαντος. Στα Χάνια και την Άφησσο Πηλίου, στην Πίνδο, την Κέρκυρα και τα τελευταία δύο χρόνια στη Ρόδο, ο 27χρονος αστροφωτογράφος, επιλέγει το κατάλληλο σημείο για να κάνει λήψεις φωτογραφιών του ουρανού και να αποτυπώσει το μεγαλείο του.
«Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς. Μπορείς να τους δεις με γυμνό μάτι, αρκεί να μην υπάρχει φωτορύπανση και να τους φωτογραφήσεις. Η φωτογραφική μηχανή είναι πιο ευαίσθητη από το ανθρώπινο μάτι», εξηγεί.
Η μαγεία δεν περιορίζεται μόνο όταν στρέφεις το βλέμμα ψηλά στον έναστρο ουρανό. «Στην Πίνδο, είχε τύχει ένα βράδυ τα αστέρια να είναι τόσο φωτεινά, που δεν χρειαζόσουν καν φως για να περπατήσεις. ‘Η πάλι μέσα στο δάσος, είδα πυγολαμπίδες να περνούν από δίπλα μου», μοιράζεται μερικές από τις εμπειρίες του.
Μοιάζουμε πολύ στα αστέρια
Ο ίδιος ασχολείται με τη φωτογράφηση του έναστρου ουρανού τα τελευταία έξι χρόνια. Το κάνει ως χόμπι. Εχει σπουδάσει οικονομικά στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και τώρα ολοκληρώνει το μεταπτυχιακό του στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
«Τελευταίως έχω κάνει κάποιες επαγγελματικές προσπάθειες, αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να βιοποριστώ μέσα από αυτό. Το κάνω για μένα. Δεν βρίσκω ενδιαφέρον στους ανθρώπους. Με τα αστέρια τα πράγματα είναι πιο απλά. Ζουν και πεθαίνουν χωρίς καμία κακία, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που επιζητούν την εξουσία και τη δύναμη», λέει ο Γιώργος Καραμποτάκης και παρομοιάζει τους ανθρώπους με τα αστέρια: «Συνήθως δεν μιλάω πολύ. Σχεδόν καθόλου. Εμένα η γλώσσα μου είναι οι φωτογραφίες όχι οι λέξεις και το marketing… Λόγω της δουλειάς λοιπόν γνώρισα πολλούς ανθρώπους που ήταν σαν να είναι σύμπαντα. Άλλοι ήταν αστέρια φωτεινά, άλλοι αστέρια νέα ή και πριν το σβήσιμο τους, άλλοι άνθρωποι μετατράπηκαν από αστέρια σε νεφελώματα, άνθρωποι κομήτες μόνοι περιφερόμενοι και παγωμένοι, άνθρωποι δορυφόροι που γυρνάνε γύρω από το αστέρι τους χωρίς να μπορούν να διαφύγουν, άνθρωποι μαύρες τρύπες που απορροφούν κάθε σπιθαμή φωτός και το μετατρέπουν σε σκοτάδι, άνθρωποι κόκκινοι γίγαντες που σπαταλούν μέχρι το τέλος την ίδια τους ενέργεια, κάθε μορφής διαστρικής ύλης κινούμενης και ενωμένης από μια μορφή αέναης ενέργειας. Μοιάζουμε τόσο πολύ στα αστέρια μόνο που αυτά έχουν μια διαφορά. Δεν έχουν κακία μέσα τους, ζούνε σε αρμονία στην τυχαιότητα των φυσικών νόμων χωρίς να τους διαταράζουν χωρίς να χαλάνε την ισορροπία της προσομοίωσης της οποίας ζούμε. Τι βγήκε τελικά από αυτό; Αγάπησα πιο πολύ τα αστέρια από τους ανθρώπους, πήρα στιγμές που θα θυμάμαι για πάντα, μικρές στιγμές χρονικά αλλά τεράστιες ψυχικά. Εις το επανιδείν λοιπόν αστέρια μου όποτε και εάν είναι αυτό. Κρυφτείτε πίσω από τον ήλιο, μέχρι ο μεγάλος κυνηγός να πιάσει στη δύση τις όμορφες αδερφές που πάντα θα του ξεφεύγουν».
