Και όμως… ο ερχομός ενός παιδιού μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης… όταν ειδικά… αυτό το παιδί είναι «ο σπόρος» του δικού σου παιδιού.
Η γνωστή δικηγόρος Κάτια Τσόπελα, μέλος της Διοικητικής Επιτροπής της Ένωσης Γυναικών Ελλάδος Βόλου, βραβεύτηκε από τη μη κερδοσκοπική Αστική εταιρία «ΔΙΟΤΙΜΑ και ΜΟΥΣΕΣ» στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό με το τρίτο βραβείο για το διήγημά της «Γράμμα στην Κατερίνα». Ένα διήγημα κατάθεση ψυχής ουσιαστικά που αποπνέει χαρά αλλά και την ίδια στιγμή αγωνία… για το μέλλον που περιμένει τα παιδιά όλου του κόσμου.
Το ερέθισμα… για την Κάτια Τσόπελα ήταν η γέννηση της τρίχρονης σήμερα εγγονής της.
Στη βράβευση την είχε δίπλα της… Μπορεί η μικρή ακόμη να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι αποτέλεσε τη «μούσα» της, όμως απολαμβάνει την αγάπη τριών γυναικών που την μεγαλώνουν με αγάπη και στοργή. Μαμά, θεία και γιαγιά… Το ανδρικό πρότυπο λείπει, όπως όμως σημειώνει στο διήγημά της η Κάτια «το μέλλον θα δείξει πόσο τα καταφέραμε, χωρίς το αντρικό πρότυπο, να σου μεταδώσουμε λίγη ελπίδα για τη ζωή που ανοίγεται μπροστά σου. Να σου μεταφέρουμε το αίσθημα της αγάπης για ό,τι δεν μας πληγώνει, για ό,τι δεν μας ειρωνεύεται, δεν καπηλεύεται, δεν ιδιοποιείται, δε χρησιμοποιεί, δε γελοιοποιεί, δεν καρπώνεται, δεν εξαπατά».
Η εκδήλωση απονομής έγινε στο Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Ιωνίας υπό την αιγίδα του Δήμου Νέας Ιωνίας, όπου παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων οι διεθνούς φήμης Ιταλοί ποιητές Massimo Pamio και η Iva Polcina, ενώ η πρόεδρος της Διοτίμα και Μούσες Μαρία Αρφέ ανοίγοντας την εκδήλωση ευχαρίστησε όλους όσους συνέβαλλαν στην επιτυχία της εκδήλωσης μεταξύ των οποίων και τα μέλη της κριτικής επιτροπής Μαίρη Γαβαλά, Μαριαντζέλα Καρινάκη, Μαρία Κόττα και Βίκυ Κώσταινα. Την εκδήλωση στο πιάνο συνόδευσε η Χαρά Σταυρίδη, ενώ αποσπάσματα των έργων διάβασε η ηθοποιός Μαρία Χαϊντούτη.
Κατάθεση αγάπης…
Κανένα γραπτό δεν είναι δυνατόν να καταγράψει… σε όλο τους το μεγαλείο συναισθήματα.
«Λατρευτή μου Κατερίνα, όταν σε κράτησα στα χέρια μου ένα φτερούγισμα
έτρεξε σ’ όλο μου το κορμί κι έψαχνα τρόπους να σε κρατάω όλο και πιο πολύ κοντά στην καρδιά μου, κοντά στην ανάσα μου, κοντά μου, πάντα κοντά μου. Ό,τι με συγκλόνιζε ήταν πρωτόγνωρο, ήταν καινούριο, ήσουν εσύ και μόνον, ο χαρακτήρας σου, η πνοή, η αλλαγή που ήρθε για να μείνει, για να δώσει, να πάρει, να υποσχεθεί, να αλώσει τις υπάρξεις μας και να γίνει αυτό το ένα, ο σκοπός, η ελπίδα, το αύριο, το πάντα, η ευτυχία. Η μνήμη μου με πήγαινε πίσω, στις στιγμές που γεννήθηκαν τα δικά μου παιδιά, η δική σου η μάνα, η πονεμένη ορφανή μάνα σου» γράφει η Κάτια που με μοναδικό αυθορμητισμό και ταυτόχρονα γεμάτη αγάπη επισημαίνει «Το πότε άρχισα να σ’ αγαπώ μη μου το ζητήσεις ποτέ. Άλλωστε, θα σου απαντήσω ότι θυμάμαι μόνον να σ’ αγαπώ, να σε λατρεύω, να ζω και να υπάρχω μαζί σου σαν από καιρό μαθημένη να συνυπάρχουμε και να βιώνουμε
αυτή τη ζωή που κληθήκαμε να ζήσουμε για το χρόνο που θα μου δοθεί
ακόμη. Λατρευτή μου Κατερίνα, σ’ έβλεπα να μεγαλώνεις, να σβήνεις το πρώτο σου
κεράκι στην τούρτα, να κάνεις τα πρώτα σου βήματα, να ψελλίζεις τα πρώτα
λόγια σου. Μαμά, φώναξες και γέμισα χαρά γιατί κι εμένα μαμά με φώναζες. Χτυπούσες τα χεράκια σου και με κάρφωνες με τη ματιά σου. Τραγουδούσα τ α τραγούδια σου και με κάρφωνες με τη ματιά σου.»
Και όσο η κατάθεση ψυχής μέσα από το διήγημα συνεχίζεται φτάνουμε στον επίλογο… εκεί που η γιαγιά Κάτια… ουσιαστικά εκφράζει και εκφράζεται… για το πώς αισθάνεται βλέποντας τις δυσκολίες που έχει να μεγαλώνει ένα παιδί… στην σημερινή εποχή.
« Στα χρόνια που θα διανύσουμε- προβλέπει η συγγραφέας- μαζί το νοιώθω ότι θα γίνεσαι επίμονη, θα μας φορτώνεις τα δικά σου γιατί που θα σε βασανίζουν και μαζί θα ψάχνουμε διεξόδους για να γεμίσουμε την απώλεια που θα σε βαραίνει. Όμως, να το θυμάσαι καλά, είναι προτιμότερο να βιώνεις μια απώλεια παρά να καλείσαι να συμβιώνεις με μια παρουσία ανούσια, ανώφελη και περιττή. Σ τα χρόνια που θα έρθουν θα πρέπει να οπλισθείς με πολλή αγάπη για τη δική σου μάνα, να αισθανθείς δυνατή από την δική της αγάπη και να θωρακίσεις την ψυχή σου έτσι που κανείς να μη σου δημιουργήσει ενοχές, ερωτηματικά, αμφιβολίες για ό,τι βίωσες.
Λατρευτή μου Κατερίνα, όσα θα μάθεις από μας δεν θα ήθελα να τα ονομάσω τελειότητα. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Θέλω όμως να τα ονομάσω ευθύτητα και τιμιότητα και αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι σε μεγαλώνουμε λέγοντας τ ην πραγματικότητα γιατί το ψέμα δεν μας ταίριασε ποτέ.
Έτσι αληθινά θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι παρά τις όσες αμφιβολίες μας για την έκβαση της πορείας μας αποτέλεσες και θα αποτελείς και για τις τρεις γυναίκες της φαμίλιας σου τη μεγαλύτερη ευτυχία που βιώσαμε ποτέ. Για τα τρίτα σου γενέθλια, τώρα που πια σαν φιλαράκια τα λέμε στο μπαλκόνι μας ανάμεσα στο παιχνίδι, στο μάθημα, το τραγούδι, σου εύχομαι να μην ψάξεις ποτέ για την ευτυχία γιατί δίπλα σου είναι. Άπλωσε τα χέρια σου και
αναζήτησε τα δικά μας. Εκεί θα είναι για σένα, για όλο το χρόνο της ύπαρξης».
