Ξαναγεννιέται η χαμένη ελπίδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 για τη δημιουργία ενός Σκοπευτηρίου με τις κατάλληλες προδιαγραφές, μιας και το εγχείρημα στα Κανάλια «βούλιαξε» πριν καν ολοκληρωθεί. Μετά από πρωτοβουλία του Κυνηγετικού Συλλόγου Βόλου το όνειρο γίνεται απτή πραγματικότητα και η κατασκευή νέου Σκοπευτηρίου στην περιοχή της Ν. Αγχιάλου ανοίγει πλέον νέους ορίζοντες για όλη την περιοχή της Μαγνησίας.
Σε χώρο έκτασης 83.100 τ.μ. στη Ν. Αγχίαλο με την αυτεπιστασία και αυτοχρηματοδότηση του Κυνηγετικού Συλλόγου Βόλου θα υλοποιηθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα το πολυπόθητο έργο του Σκοπευτηρίου, που θα γίνει πόλος έλξης για αθλητές σκοπευτές και κυνηγούς, για τη διαμόρφωση σκοπευτικής παιδείας και θα συμβάλλει γενικότερα στην αναβάθμιση της περιοχής.
Το κόστος του έργου θα αγγίξει τις 300.000 ευρώ και οι εργασίες θα ξεκινήσουν σε λίγες ημέρες. Στόχος είναι από την άνοιξη να τεθεί σε λειτουργία το νέο Σκοπευτήριο και να φιλοξενήσει σκοπευτικούς συλλόγους, αλλά και κυνηγούς που θέλουν να αθληθούν.
Η ώθηση του Κυνηγετικού Συλλόγου
Ο χρόνος της αθλητικής σκοποβολής στο Βόλο γυρνά πολύ πίσω και φτάνει στο 1912, όταν ο πρώτος πρόεδρος του Κυνηγετικού Συλλόγου Βόλου Μαργαρίτης Αποστολίδης ανήγειρε και δώρισε στο Σύλλογο το Σκοπευτήριο 20.000 τ.μ. στην περιοχή του Αναύρου.
Εκεί έγιναν οι πρώτοι σκοπευτικοί αγώνες, ενώ οι διακρίσεις των Βολιωτών έφτασαν σε ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.
Ωστόσο το εγχείρημα αυτό έφτασε κάποια στιγμή στο τέλος του. Έγιναν κατά καιρούς κάποιες αποσπασματικές κινήσεις με τη δημιουργία Σκοπευτηρίων στο Βελεστίνο και τη Δράκεια, όμως η μεγάλη ευκαιρία ήρθε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Σύμφωνα με τον κ. Φίλιππο Γκριναφίδη, μέλος του Κυνηγετικού Συλλόγου Βόλου, ο χώρος στα Κανάλια -όπου άρχισε να κατασκευάζεται το Ολυμπιακών προδιαγραφών Σκοπευτήριο- ήταν κατάλληλος και όλοι τότε πίστευαν πως θα αποτελούσε ένα κόσμημα αλλά και μια ευκαιρία ανάδειξης της περιοχής.
«Έγιναν αξιόλογες εγκαταστάσεις, δαπανήθηκαν πολλά λεφτά, ετοιμάστηκαν οι χώροι, αλλά δυστυχώς για ακόμη μια φορά η μη συνεννόηση έγινε τροχοπέδη για να μην λειτουργήσει ποτέ», σημείωσε ο κ. Γκριναφίδης.
Το σκοπευτήριο στα Κανάλια τελικά δεν μπόρεσε να τελειώσει ποτέ, ενώ πλέον οι εγκαταστάσεις έχουν γίνει έρμαιο σε επιτήδειους.
Ο Κυνηγετικός Σύλλογος Βόλου απαριθμεί 2.000 και πλέον μέλη, ενώ δεκάδες είναι και οι αθλητές σκοποβολής πήλινου στόχου στη Μαγνησία, που μέσα από το νέο Σκοπευτήριο θα έχουν τη δυνατότητα να αθληθούν και να αναπτύξουν το ταλέντο τους.
Στόχος του Συλλόγου είναι ένα ανοιχτό Σκοπευτήριο, στο οποίο θα προπονούνται τόσο κυνηγοί, όσο και αθλητές, οι οποίοι προτιμούν ελλείψει κοντινών Σκοπευτηρίων χώρους σε Κύπρο, Τουρκία ακόμη και Αίγυπτο.
Το νέο Σκοπευτήριο
Έτσι μετά από την πάροδο των χρόνων και τις διάφορες κινήσεις όλων των προηγούμενων διοικήσεων του Κυνηγετικού Συλλόγου Βόλου το όνειρο έγινε απτή πραγματικότητα.
Η διοίκηση του Κυνηγετικού Συλλόγου Βόλου με τις εισφορές των μελών του ανέπτυξε μια αξιοσέβαστη περιουσία κι αποφάσισε να την αξιοποιήσει. Με πλειοψηφία πάρθηκε η απόφαση να βρεθεί χώρος για Σκοπευτήριο. Κάνοντας τις κατάλληλες κινήσεις βρέθηκε χώρος 83.100 τ.μ στη Ν. Αγχιάλο, όπου παλιά χρησιμοποιούνταν ως χώρος άφεσης απορριμμάτων.
«Ο χώρος ήταν αποχαρακτηρισμένος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί χρησιμοποιούνταν παλιά ως σκουπιδότοπος. Η οδηγία της Ε.Ε. ήταν να χρησιμοποιηθεί για άλλους λόγους πέραν της δόμησης κι αυτό έκανε ακόμη πιο κατάλληλη την περιοχή. Ολοκληρώθηκαν οι επαφές και το Δ.Σ. Ν. Αγχιάλου ομόφωνα αποφάσισε να μας το ενοικιάζει για 25 χρόνια με δυνατότητα επέκτασης», ανέφερε ο κ. Γκριναφίδης.
Όπως συμπλήρωσε ο ίδιος ήδη έχουν υπογραφεί τα απαραίτητα έγγραφα από τη Νομαρχία, τον Δήμο Ν. Αγχιάλου αλλά και από την περιφέρεια Θεσσαλίας, ενώ από την ερχόμενη εβδομάδα θα βγει σχετική ανακοίνωση για ενδιαφερόμενους μελετητές προκειμένου να εκπονήσουν μελέτη για το έργο.
Οι εργασίες αναμένεται να ολοκληρωθούν την άνοιξη του 2011 και το νέο υπαίθριο Σκοπευτήριο θα περιέχει τρία σταντ πήλινου στόχου των ολυμπιακών αθλημάτων trap, double trap, skeet και sporting που θα γίνεται η σκοποβολή, στέγαστρο, ενώ δεξιά κι αριστερά θα βρίσκονται οι πύργοι που θα βγάζουν τους πήλινους στόχους. Μπροστά θα κατασκευαστεί μια καταπακτή από την οποία θα βγαίνουν στόχοι.
Παράλληλα θα ανεγερθούν ένα κτήριο υποστήριξης και ειδικός χώρος για οπλοβαστούς, όπου εκεί οι σκοπευτές θα βολεύουν τα όπλα τους. Επίσης θα κατασκευαστεί αναψυκτήριο, ενώ ο περιβάλλον χώρος θα διανθιστεί με κορμούς δέντρων και άλλα διάφορα ξύλινα χωρίσματα.
«Μέσα από το νέο αυτό βήμα ευελπιστούμε η περιοχή της Μαγνησίας να γίνει πόλος έλξης αθλητών, συλλόγων και κυνηγών. Επιζητούμε την ανάπτυξη της περιοχής μας και αυτό το πράττουμε με ίδια έξοδα. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η σκοποβολή είναι άθλημα και διαπλάθει χαρακτήρα, παιδεία αλλά και σωστούς κυνηγούς», τόνισε ο κ. Γκριναφίδης.
Ιστορική αναδρομή από τις σελίδες του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ
Η σπουδαιότητα του Σκοπευτηρίου και ο αντίκτυπός του στην κοινωνία του Βόλου διαφαίνεται από τα δημοσιεύματα του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ από το 1976, όταν πολλοί αθλητές -άνδρες και γυναίκες- ασχολήθηκαν με τη σκοποβολή και μάλιστα με σπουδαίες διακρίσεις.
Στον «Ταχυδρόμο» στις 10.9.1976 ο αείμνηστος Γιώργος Θωμόπουλος, έφορος του Σκοπευτηρίου, διηγείται:
«Το Σκοπευτήριο του Κυνηγετικού, βρισκόταν στον ΄Αναυρο, εκεί που είναι σήμερα το Β΄ Γυμνάσιο αρρένων και για δεκαετίες ολόκληρες αποτελούσε το κέντρο ασκήσεως εκατοντάδων σκοπευτών και κυνηγών και το εντευκτήριό τους. Δυστυχώς, ο πόλεμος εσήμανε και για το δοξασμένο σκοπευτήριο το τέλος. Οι Γερμανοί με έδεσαν και πήραν τα όπλα του Σκοπευτηρίου. Οι γιατροί πήραν τις βιτρίνες με τα ωραία ταριχευμένα πουλιά και έδωσαν μάλιστα και αποδείξεις. Και οι δικοί μας συμπλήρωσαν τη λεηλασία. Ακόμη και τα θαυμάσια κάδρα και οι γκλίτσες που είχε δωρήσει ο μακαρίτης Βιανέλλι πλιατσικολογήθηκαν. Τα πάντα ρημάχθηκαν και το Σκοπευτήριο έσβησε. ΄Ετσι έλειψε μια ιστορική γωνιά του Βόλου και έμειναν οι αναμνήσεις».
Επίσης στον «Ταχυδρόμο» της 1ης Σεπτεμβρίου 1976 ο παλαιότερος στη ζωή τότε κυνηγός Παναγής Φλωριάς, 95 ετών, θυμάται:
«Στις 8 Ιουνίου 1930 είχαν γίνει στην Αθήνα Πανελλήνιοι σκοπευτικοί αγώνες στους οποίους είχαν λάβει μέρος πάνω από τριάντα ομάδες κυνηγετικών συλλόγων της χώρας και στρατιωτικών μονάδων. Και στους αγώνες εκείνους επέτυχε πρώτη νίκη στο πολεμικό μάνλιχερ η ομάδα του Κυνηγετικού Συλλόγου Βόλου υπό τους Αλφρέδο Βιανέλλι, τότε πρόεδρο, Νίκο Στρατηγόπουλο, γενικό γραμματέα, Ιωάννη Λαμπαδάρη, Παναγή Φλωριά και Γ. Τζαμτζή, με αναπληρωματικό τον Ν. Τζανή.
Ο Βόλος επανηγύρισε τότε τη θριαμβευτική επιτυχία και όταν επέστρεψαν οι νικηταί εδώ τους υποδέχθηκε στην παραλία με επικεφαλής τη Φιλαρμονική. Σκοπευτικοί αγώνες γίνονταν εδώ και με τους άγγλους του στόλου και πάντα επρώτευε η ομάδα του Κυνηγετικού Συλλόγου Βόλου».
Στο Σκοπευτήριο ασκούνταν και γυναίκες στη σκοποβολή, διδασκόμενες από καλούς και επιδέξιους κυνηγούς. Η κόρη του αείμνηστου εφόρου του Σκοπευτηρίου μετά το 1932, οπότε και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Βόλο, Γιώργου Θωμόπουλου από τη Μιτζέλα, η Φωτεινή Θωμοπούλου – Κορομπίλη ήταν η δεινότερη σκοπεύτρια. Στον « Ταχυδρόμο» της 1ης Σεπτεμβρίου 1976, διαβάζουμε:
«Η γυναίκα του (εννοεί του Γ. Θωμόπουλου), έπαιρνε κι αυτή τα όπλα και εσκόπευε. Και όσο για το μικρότερο παιδί τους, τη Φωτεινή, αυτή εξελίχθηκε στη δεινότερη σκοπεύτρια. Χέρι πολύ γερό σ΄ όλων των ειδών τα όπλα. ΄Η μάλλον χέρια δεινά, διότι η Φωτεινή Θωμοπούλου (σήμερα κ. Κορομπίλη), εσκόπευε και με το αριστερό. Αληθινό «διαολάκι», όπως την έλεγαν οι μεγαλύτερες σκοπεύτριες, από τις οποίες έπαιρνε πάντα την πρωτιά. Πάντα πρώτη σε όλα τα αγωνίσματα. Και θα είχε ασφαλώς μεγαλύτερη εξέλιξη και διεθνή αναγνώριση, αν ο πατέρας της, της επέτρεπε να λάβη μέρος και σε αγώνες εκτός Ελλάδος. Αλλά ούτε άδεια θήρας δεν της επέτρεπε να αποκτήσει και όσες φορές κυνηγούσε «σκαστή» ήταν. Άλλες κοπέλες ακούν τα μπαμ και μπουμ και αναταράζονται. Αυτή ακούει και αναγαλιάζει. Τόσο αγαπάει τα όπλα και τη σκοποβολή και το κυνήγι. ΄Ετσι αν επιδίδονταν πιο συστηματικά, θα έφτανε κι αυτή τον πατέρα της που κουβαλούσε τα κυνήγια από τη Μιτζέλα στον Βόλο με το καΐκι στιβαγμένα μέσα σε κόφες. Τόσα πολλά ήταν.
Το «διαολάκι» της οικογένειας Θωμοπούλου επιδίδονταν στη σκοποβολή με όλων των ειδών τα όπλα. Με καραμπίνα τύπου μάνλιχερ, με καραμπίνα ακριβείας, με πιστόλι Μπερέτα, Σμιθ και Γκόλτς και με κυνηγετικό δίκαννο. Στους αγώνες του 1938 μεταξύ των ομάδων του Κυνηγετικού και του Στόλου, η Φωτεινή Θωμοπούλου, είχε λάβει μέρος με μάνλιχερ».
