Σε τι θα ωφελούσε να θυμηθούμε εδώ εγκάρδιους εναγκαλισμούς, παρατεταμένες και θερμές χειραψίες, ρητορικές προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις, σημαιοστολισμούς και κονκάρδες στις έξω ή μέσα συναντήσεις των πολιτικών μας, με τους κάθε είδους εκπροσώπους των ομογενών μας; Το ίδιο δεν θα ωφελούσε ή αναδρομή στα τελευταία 50 χρόνια της ελληνικής μετανάστευσης, η εικόνα της οποίας έχει θλιβερές αφετηρίες παρά την πλήρη ή σχετική επιτυχία των ηρώων της.
Γιατί υπήρξαν πραγματικοί ήρωες, όσοι αποφάσισαν κάποια στιγμή να χωρισθούν από τα πιο αγαπητά τους πρόσωπα, να απομακρυνθούν από το γνώριμο τόπο τους, να χάσουν την επαφή φίλων, να ξεχάσουν ίσως παραδόσεις και συνήθειες και να ξενιτευτούν, γιατί η πατρίδα τους δεν τους εξασφάλιζε δυνατότητες επιβίωσης και προόδου. ή εξέλιξης.
Στα κάποτε πολύ μακρινά «ξένα», χωρίς χρήματα, χωρίς ξένη γλώσσα, χωρίς γνωριμίες, χωρίς προσόντα ή επαγγελματική εξειδίκευση, χωρίς τη ζεστή ανθρώπινη συνύπαρξη, σαν άοπλοι στρατιώτες στον πόλεμο επέζησαν, προόδεψαν και πολλές φορές επιβλήθηκαν.
Τότε άρχισε η πατρίδα να ερευνά τις δυνατότητες προσφοράς τους και αξιοποίησής των στόχων της. Τότε είδε πόσο αναγκαίο και πολύτιμο ήταν το συνάλλαγμα τους που έστελναν στη χώρα. Παρά ταύτα δεν συνειδητοποίησε ποτέ τους φραγμούς και τα εμπόδια που τους επέβαλε συν τοις άλλοις και για την απόκτηση διαβατηρίου.
Τότε έπρεπε να είναι υγιείς βιολογικά, κοινωνικά και ιδεολογικά. Σήμερα σεμνύνεται να εμφανίζεται από πρώην χώρα αποδημίας , σε χώρα υποδοχής, αν και υπο-από-δέχεται ένα απροσδιόριστο κράμα επισήμων, ανεπισήμων αλλά και λαθραίων μεταναστών, ή οικονομικών προσφύγων, χωρίς μάλιστα να ερευνά αν τα διαβατήρια (όσων διαθέτουν) εκδόθηκαν με Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων ή εάν πολλοί εξ αυτών εγκατέλειψαν φυλακή αντί κατοικίας.
Σαν απόδημοι οι Ελληνες δεν μπορούν ούτε επιτρέπεται να εκφράζονται ρατσιστικά για τους πιο πάνω ομολόγους τους. Μπορούν όμως να χαρακτηρίζουν ρατσιστική την πολιτική και τη μεταχείριση που έχουν από την Ελλάδα, την ίδια τους πατρίδα.!
Μήπως δεν είναι ρατσισμός όταν ύστερα από 5χρονη παραμονή και διάφορες ελληνοποιήσεις των άνω «προσφύγων» στην Ελλάδα τους δίνει δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι;
Μήπως δεν είναι ρατσισμός όταν στερεί το ίδιο δικαίωμα που είναι και συνταγματικά κατοχυρωμένο στα απόδημα παιδιά της;
Στις ξένες χώρες οι συμπατριώτες μας έχουν πια δικαίωμα ψήφου στις Δημοτικές Εκλογές. Σε λίγο θα μπορούν και να εκλέγονται. Εκεί έχουν αποκτήσει παιδιά και εγγόνια. Εκεί έχουν βελτιώσει τον τρόπο ζωής τους. Εκεί βλέπουν το μέλλον τους . Εκεί σιγά-σιγά αποκόπτονται από τον ομφάλιο λώρο της μάνας πατρίδας, γιατί έτσι τους θέλει και χωρίς ανάμειξη στα δρώμενα μας και κυρίως χωρίς να μας στερήσουν κάποιες θέσεις ανάμεσα στους Εθνοπατέρες, που ίσως προορίζονται για τη διαιώνιση της οικογενειοκρατίας .
Η προχθεσινή εγκύκλιος της Ν.Δ. για υποψήφιους βουλευτές (Ταχυδρόμος φύλλο 439 της 13/4/07) στα 5 από τα 6 σημεία της δεν ομιλεί καθόλου και άρα αποκλείει υποψήφιους βουλευτές από τους έξω Ελληνες.
Να όμως μία εξέλιξη στη συνεχή αυτή κοροϊδία: η τωρινή Κυβέρνηση ανακοίνωσε την επαναλαμβανόμενη επί μισό αιώνα προσεχή λύση του προβλήματος ένα χρόνο πριν τις εκλογές, ενώ οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ το υπέσχοντο μόνο λίγες εβδομάδες πριν από αυτές.
Ετσι η πολιτική μας ζωή γίνεται αρτιότερη, με τον εκτοπισμό και την αποξένωση ικανότατων και διακεκριμένων Ελλήνων της ξένης, που γνωρίζουν καλύτερα τα προβλήματα και τις δυνατότητες των αποδήμων μας από ότι οι δοτοί ευρωβουλευτές της κάθε ευνοιοκρατίας.
Και στην εξελιχθείσα πια σε οπερέτα του τύπου «φεύγουν οι βάσεις που μένουν ή μένουν οι βάσεις που φεύγουν» ψήφο και εκλογή των αποδήμων, δεν βρέθηκε κανένας από τους 300 εγκεφάλους που λειτουργούν μόνον για τα σαρκία τους να εισηγηθεί μερικές έδρες και για βουλευτές του Οικουμενικού Ελληνισμού.
Κόβεται πλέον ο ομφάλιος λώρος της Ελλάδας με τους απόδημους
