ΤΟΠΙΚΑ

Πολύτεκνες μητέρες και μαθήτριες

πολύτεκνες-μητέρες-και-μαθήτριες-499489

Παντρεύτηκαν, έκαναν τέσσερα παιδιά η καθεμία, όμως το όνειρο του σχολείου σιγόκαιγε μέσα τους για αρκετά χρόνια. Η Δέσποινα Καραντζόγλου-Καλαντζή και η Ειρήνη Τσιμητρέα-Μακρή, πολύτεκνες μητέρες, βρήκαν το θάρρος, το αποφάσισαν και φέτος επέστρεψαν στα θρανία προκειμένου να λάβουν το πολυπόθητο απολυτήριο Λυκείου.

Μια πρόκληση αλλά και μια κρυφή επιθυμία ήταν για τη Δέσποινα και την Ειρήνη η φοίτησή τους στο Λύκειο, μιας και η απόκτηση οικογένειας τις πρόλαβε πριν μπορέσουν να ολοκληρώσουν τη μαθητική τους πορεία.

Χωρίς όμως ντροπή και με ιδιαίτερη θέληση οι δύο γυναίκες αποφάσισαν να κάνουν το όνειρο πράξη, γι’ αυτό και εγγράφηκαν φέτος στο ΕΠΑΛ Αγριάς στην Α’ τάξη και επέστρεψαν πάλι στα μαθητικά τους χρόνια.

Μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ η Δέσποινα Καραντζόγλου-Καλαντζή, 35 ετών και μητέρα τεσσάρων μικρών παιδιών -18 μηνών, 3, 7 και 10 ετών- δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό της για την επιστροφή της στο σχολείο.

Αν και συγκρατημένη με την ιδέα ότι είναι μαθήτρια, η Δέσποινα ονειρεύεται την ημέρα που θα αποφοιτήσει από το σχολείο και θα κρατάει στα χέρια της το απολυτήριο.

«Είχα αφήσει το σχολείο για ορισμένους λόγους, όμως τώρα πιστεύω ότι ήταν η κατάλληλη συγκυρία για να γυρίσω πίσω. Ήθελα να έχω το απολυτήριο του λυκείου γιατί θέλω να βρω μια εργασία και το απολυτήριο είναι απαραίτητο. Όπου και να πας να ζητήσεις δουλειά, χωρίς αυτό το χαρτί οι πόρτες είναι κλειστές», ανέφερε η Δέσποινα.

Η ίδια σημείωσε πως οι δικοί της άνθρωποι και ιδίως η οικογένειά της και τα παιδιά της τη στήριξαν απόλυτα στην απόφασή της. «Τα παιδιά μου πολλές φορές μου λένε «μαμά, μάθε εσύ καλά στο σχολείο για να μας τα λες και μας», αλλά είναι χαρούμενα που μπόρεσα και τα κατάφερα να γυρίσω στο σχολείο», συμπλήρωσε.

Η καθημερινότητα όμως της Δέσποινας δεν είναι ίδια όπως αυτή των συμμαθητών της. Ξυπνάει στις 5.30 το πρωί για να κάνει ορισμένες δουλειές στο σπίτι, να μαγειρέψει για το μεσημεριανό τραπέζι και να ετοιμάσει τα παιδιά για το σχολείο. Όμως τότε η Δέσποινα βρίσκει και λίγο ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό της και κυρίως για να διαβάσει και να προετοιμαστεί για το σχολείο. Θέλει να είναι επιμελής μαθήτρια και προσπαθεί, βάζοντας κάθε μέρα τα δυνατά της.

Έπειτα ξεκινά η επιχείρηση «σχολικό». Η Δέσποινα έρχεται μέχρι το Βόλο για να αφήσει στη μητέρα της το 18μηνών μωράκι της κι έπειτα πηγαίνει τα υπόλοιπα παιδιά της στο σχολείο. Μόλις τελειώσει η διανομή, τρέχει στο ΕΠΑΛ και μπαίνει έτοιμη στην τάξη για το μάθημα.

«Το καλό με το σχολείο, με τους καθηγητές και τον διευθυντή, είναι πως δείχνουν μια ελαστικότητα με μας», είπε η Δέσποινα.

Ενώ στα διαλείμματα τα υπόλοιπα παιδιά δεν μπορούν να βγουν εκτός του σχολείου, η Δέσποινα και η Ειρήνη έχουν αυτό το δικαίωμα. Οι δύο γυναίκες στο 20λεπτο διάλειμμα φεύγουν πολλές φορές από το σχολείο και πηγαίνουν στο σπίτι τους για να απλώσουν τα ρούχα από το πλυντήριο που έβαλαν το πρωί.

«Βάζω το πρωί πλυντήριο και στο διάλειμμα πηγαίνω σπίτι, απλώνω τα ρούχα και βάζω ακόμη ένα πλυντήριο. Οι υποχρεώσεις είναι πολλές όπως και τα παιδιά μου», υποστήριξε η Δέσποινα.

Δύο εβδομάδες μετά τον αγιασμό και το νέο της ξεκίνημα η Δέσποινα θυμάται την πρώτη ημέρα στο σχολείο.

«Τα παιδιά νόμιζαν ότι είμαι καινούργια καθηγήτρια στο σχολείο. Τώρα όμως που γνωριστήκαμε είναι διαφορετικά, αν και οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές μου μου μιλούν στον πληθυντικό», είπε η Δέσποινα ενώ συμπλήρωσε πως στη Β’ λυκείου θα ακολουθήσει τον οικονομικό κλάδο και, γιατί όχι, όταν ολοκληρώσει τη φοίτησή της στο σχολείο να συνεχίσει τις σπουδές της σε κάποια σχολή.

Στέλνοντας η ίδια ένα μήνυμα σε άλλες γυναίκες που δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν το σχολείο ανέφερε: «Έχουμε δει ανθρώπους 50 και 60 ετών να σπουδάζουν και να βγαίνουν επιστήμονες, οπότε παίρνουμε κι εμείς θάρρος από τους αυτούς και προσπαθούμε να δώσουμε σε άλλους. Αν είχα μπροστά μου μια γυναίκα που ήθελε να συνεχίσει το σχολείο, θα της έλεγα να το τολμήσει. Αυτό που σκεφτόμουν εγώ είναι πως κάποια στιγμή τα παιδιά μου θα λείπουν όλα από το σπίτι, κάποια στιγμή θα φύγουν, άρα θα μείνω μόνη μου και κάτι πρέπει να κάνω», υπογράμμισε η Δέσποινα.

Στο πρώτο θρανίο της τάξης η Δέσποινα δεν κάθεται μόνη της. Συμμαθήτριά της είναι και η Ειρήνη Τριμητρέα-Μακρή, κουμπάρα της, και επίσης πολύτεκνη μητέρα τεσσάρων παιδιών.

Η Ειρήνη, μόλις 28 ετών, έχει ήδη τρία αγόρια ηλικίας 5, 7 και 9 ετών και μια κόρη 2 ετών. «Είχα σταματήσει το σχολείο, όμως πάντα έλεγα πως κάποια στιγμή θα επιστρέψω στα θρανία. Το σκεφτόμουν πολύ καιρό και ακόμη και τώρα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι τελικά το έκανα πράξη. Για μένα είναι μεγάλο κατόρθωμα αυτό που έκανα, αν και θα προτιμούσα να μιλώ γι’ αυτό μετά από τρία χρόνια, να έχω στα χέρια μου το απολυτήριο και ουσιαστικά να έχω υλοποιήσει τον στόχο μου», τόνισε η Ειρήνη.

Η πολύτεκνη μητέρα αποφάσισε να κάνει το όνειρό της πράξη, αφού το ΕΠΑΛ βρίσκεται στη γειτονιά της, γράφτηκε η κουμπάρα της, αλλά και έλαβε τις καλύτερες συστάσεις για το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς του.

Τις λίγες ημέρες που κάθεται στο σχολικό θρανίο η Ειρήνη έχει ανάμεικτα συναισθήματα.

«Στην αρχή, όταν πρωτομπήκα στην τάξη, με έπιασε η καρδιά μου, αλλά τώρα είμαι καλά και δεν αγχώνομαι, έχω κάνει παρέες με τα παιδιά. Μου μιλάνε κι εμένα στον πληθυντικό, αν και δεν το θέλω, αλλά καταλαβαίνω πως με σέβονται. Αισθάνομαι πάλι 16 ετών, νιώθω μαθήτρια. Γυρίζω στο σπίτι και ξέρω ότι έχω ευθύνη να διαβάσω ό,τι ώρα κι αν είναι. Πρέπει να είμαι επιμελής με τα μαθήματά μου. Από τη στιγμή που ξεκίνησα το σχολείο, είμαι μαμά – μαθήτρια» υποστήριξε η 28χρονη.

Η στήριξη των δικών της ανθρώπων για να μπορέσει η Ειρήνη να φοιτήσει στο σχολείο ήταν μεγάλη. Σύμμαχός της ο σύζυγός της, ο οποίος σύμφωνα με την ίδια τής προσφέρει μεγάλη βοήθεια με τα παιδιά, ενώ η ψυχολογική στήριξη είναι επίσης σημαντική. Όμως και τα παιδιά της δεν ξεχνούν να της τονίζουν πόσο περήφανα είναι για την προσπάθειά της.

Το όνειρό της ωστόσο δεν είναι τόσο εύκολο στην υλοποίησή του. Η καθημερινότητα της Ειρήνης έχει δυσκολίες και αρκετές υποχρεώσεις.

«Η ημέρα μου ξεκινά στις 6.30 το πρωί. Ετοιμάζω τα παιδιά για το σχολείο και έρχομαι κι εγώ στο δικό μου. Μόλις σχολάσω, στις 2 παρά, πηγαίνω στον βρεφικό παίρνω την κόρη μου και στις 4 περίπου πηγαίνω στο ολοήμερο, γιατί σχολάνε τα άλλα μου παιδιά. Το απόγευμα κάνω δουλειές στο σπίτι, φροντίζω τα παιδιά και τον άντρα μου, αλλά μετά τις 8 το βράδυ που κοιμούνται τα παιδιά έχω ελεύθερο χρόνο να ξεκουραστώ και να διαβάσω για την επόμενη ημέρα» είπε η Ειρήνη.

Οι πρώτες ημέρες στο σχολείο είναι συνήθως ημέρες προσαρμογής. Σε λίγο καιρό θα ξεκινήσει το αυστηρό πρόγραμμα και τα διαγωνίσματα. Αγχώνεται όμως η Ειρήνη για τις σχολικές της υποχρεώσεις;

«Με αγχώνει που σε λίγο θα αρχίσουν τα διαγωνίσματα, οι εργασίες και το κανονικό πρόγραμμα, αλλά παράλληλα με ενθουσιάζει, το θέλω πολύ. Στην ηλικία που είναι τώρα τα παιδιά, σκέφτονται και διαφορετικά. Εμείς έχουμε άλλη ωριμότητα. Τα παιδιά κοιτάζουν κι άλλα πράγματα. Στην ηλικία που είμαι τώρα βλέπω καλύτερα τα πράγματα. Όμως εκείνο που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι πως τα παιδιά δεν πρέπει να πουν ποτέ ότι θα παρατήσουν το σχολείο και θα επιστρέψουν όταν μεγαλώσουν και ωριμάσουν», είπε η Ειρήνη.

Η ίδια στρέφεται προς τον κλάδο της διοίκησης επιχειρήσεων, ενώ η εισαγωγή της σε μια σχολή θα αποτελούσε την καλύτερη αυλαία στο όνειρο της γνώσης.

Και οι δύο οι γυναίκες τόνισαν πως σημαντικό κίνητρο για την επιλογή του σχολείου, αλλά και για την απόφασή τους, ήταν ο διευθυντής του ΕΠΑΛ Αγριάς, κ. Χρήστος Μαράτος. Όπως σημείωσαν, ο Διευθυντής είναι ελαστικός μαζί τους, ταυτόχρονα όμως τις υποστηρίζει και τις στηρίζει σε ό,τι χρειαστούν.

Ο Διευθυντής του ΕΠΑΛ Αγριάς κ. Χρήστος Μαράτος ξεχώρισε στις δύο αυτές μαθήτριες την αποφασιστικότητά τους να φτάσουν μέχρι το τέλος και μάλιστα με άριστα.

«Είναι αποφασισμένες για να φτάσουν μέχρι το τέλος και θα κάνω πρόβλεψη ότι θα φτάσουν με άριστα. Για τις κυρίες είναι πιο εύκολα τα μαθήματα, παρά για ένα παιδιά 16 ετών. Είναι και ο χαρακτήρας των κυριών που με κάνει να το πιστεύω αυτό. Βέβαια όταν κάποιος έχει διάθεση να μάθει η ηλικία δεν έχει καμία σημασία», σχολίασε ο κ. Μαράτος.

Το ΕΠΑΛ Αγριάς δεν είναι η πρώτη φορά που έχει στους κόλπους του μητέρες – μαθήτριες, ακόμη και εργαζόμενες γυναίκες. Η συστηματική δουλειά που γίνεται εκεί, το περιβάλλον, οι κτηριακές εγκαταστάσεις αλλά και το εκπαιδευτικό δυναμικό είναι οι αιτίες προσέλκυσης των μαθητών.

«Εμείς ξεκινήσαμε πριν 12 χρόνια το σχολείο με 29 μαθητές και τώρα ξεπερνάμε τους 180. Παλεύουμε καθημερινά να έχουμε ένα καλό περιβάλλον, αλλά κάνουμε το αυτονόητο», τόνισε ο Διευθυντής του σχολείου στο οποίο διδάσκονται οι τομείς οικονομία – διοίκηση και πληροφορική.

 

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου