Πέρασαν 63 χρόνια από την καταστροφή του χωριού μας και αν και χρειάστηκαν τόσα χρόνια οι κάτοικοι να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να στηριχθούν στα πόδια τους, δεν μπόρεσαν να ξεχάσουν. Το μαρτυρούν τα ερείπια της Ανω Κερασιάς μαζί με τους μεγαλύτερους σε ηλικία Κερασιώτες που μας διηγούνται χρόνια τώρα τη φρίκη του πολέμου. Μέχρι το 1944 η Κερασιά αποτελούνταν από δύο χωριά, την Κάτω και την Άνω Κερασιά (έδρα του 54ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ). Η Ανω Κερασιά ήταν το κυρίως χωριό, στη Κάτω Κερασιά έμεναν κατά τους χειμερινούς μήνες .
Κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Γερμανικού Στρατού από τις 28/03/1944 έως 04/04/1944 και τα δύο χωριά (Ανω και Κάτω) έγιναν παρανάλωμα του πυρός, με πολλά ανθρώπινα θύματα. Το ολοκαύτωμα και η δίωξη από τους Γερμανούς υπήρξαν εξοντωτικές για τους κατοίκους, ώστε από τότε οι υλικές ζημιές να είναι εμφανείς μέχρι σήμερα.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τις παρακάτω καταστροφές:
ΚΑΤΩ ΚΕΡΑΣΙΑ
125 διώροφες λιθόκτιστες και πλακοσκέπαστες οικίες μαζί με έπιπλα, οικοσκευές, κτηνοτροφικά και γεωργικά εργαλεία.
Ο Ιερός ναός του Αγίου Νικολάου καθώς και ένα εξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη (λιθόκτιστοι και πλακοσκέπαστοι)
Το Δημοτικό Σχολείο (δωρεά ευεργέτη Συγγρού)
Το διώροφο Κοινοτικό Κατάστημα
Η πλατεία του χωριού ανασκαμμένη από τα τανκς
Μεγάλες ζημιές στην πέτρινη τοξωτή γέφυρα
ΑΝΩ ΚΕΡΑΣΙΑ
120 διώροφες λιθόκτιστες και πλακοσκέπαστες οικίες μαζί με έπιπλα κλπ
Ο ιερός ναός των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων τρία ξωκλήσια
Το Δημοτικό Σχολείο
Το Κοινοτικό Κατάστημα και η πλατεία του χωριού, ζημιές στη τοξωτή γέφυρα
400 οικόσιτα ζώα, αιγοπρόβατα και βοοειδή, 900 αιγοπρόβατα.
Η Κερασιά κέντρο της Αντίστασης στη Μαγνησία
Η Κερασιά ήταν στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης το χωριό που συγκέντρωνε τους περισσότερους αντάρτες αλλά και τη διοίκηση του 54ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ.
Ο προσφιλέστερος τόπος των αγωνιστών και το πρώτο τους στέκι οποιαδήποτε κατεύθυνση και αν έπαιρνε ο καθένας στη συνέχεια.
Αναφερόμαστε στην Πάνω Κερασιά, όχι προσιτή ιδιαίτερα εκείνη την εποχή, που δεν συνδεόταν με αυτοκινητόδρομο. Αυτή ακριβώς η θέση της Κερασιάς ήταν ασφαλώς ο βασικός λόγος για να γίνει το πρώτο λημέρι των ανταρτών. Αλλά ένας επιπλέον λόγος ήταν και το γεγονός ότι οι κάτοικοι του χωριού δέχθηκαν πρόθυμα τον Αγώνα και διέθεσαν τα σπίτια τους και τα υπάρχοντά τους για την εξυπηρέτηση των αναγκών του ΕΛΑΣ.
Σε σπίτια Κερασιωτών είχαν εγκατασταθεί η διοίκηση του 54ου Συντάγματος, το Αναρρωτήριο, η Επιμελητεία, η Συμμαχική Αποστολή, το Συνεργείο Ραπτικής κ.α.
Τα μαγειρεία ήταν εγκατεστημένα κοντά στη βρύση του χωριού. Στο εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής είχαν εγκατασταθεί τα πρώτα συνεργεία επισκευής όπλων. Στα υψίπεδα «Σουβάλα» και «Γούρα» είχαν δημιουργηθεί τα έμπεδα για την εκπαίδευση των ανταρτών.
Γενικότερα η Ανω Κερασιά στα χρόνια 43 και 44 είχε εντατική ζωή σε εικοσιτετράωρη βάση. Οι κάτοικοι ήταν αφοσιωμένοι στον Αγώνα και τα σπίτια τους ορθάνοιχτα, οι γυναίκες ακούραστες για την εξυπηρέτηση των ανταρτών. Να ράβουν, να πλένουν και να στεγνώνουν ρούχα. Να ζυμώνουν, να μαγειρεύουν και να ξεψειρίζουν. Αγόγγυστα στη δουλειά και τα σπίτια στη διάθεση του αγώνα, καθώς επίσης και τα ζώα τους.
Τα καραβάνια ξεκινούσαν από το Κουλούρι Βενέτου. Εκεί φορτώνονταν τα εφόδια για τις αντάρτικες μονάδες, περνούσαν από την Πάνω Κερασιά και μετά διοχετεύονταν στην υπόλοιπη Θεσσαλία.
Σημαντική ήταν και η προσφορά της Μονής Φλαμουρίου, με τον ηγούμενο Δωσίθεο Μαχαιρίτσα.
Αυτός υπέδειξε στους αντάρτες τη θρυλική «Σπηλιά» όπου εγκαταστάθηκε ένα μέρος του συνεργείου των οπλοδιορθωτών. Η κύρια δύναμή του ήταν τότε στο Βένετο. Επίσης για μια περίοδο ήταν εγκατεστημένη η διοίκηση του συντάγματος. Το ίδιο συνέβη και με τη Μονή Σουρβιάς όπου ήταν εγκατεστημένα τα τυπογραφεία.
