Περπατούσαμε στην παραλία έτσι, χωρίς σκοπό. Ούτε βιαζόμασταν να πάμε πουθενά ούτε κάτι μας συγκρατούσε ώστε να βραδύνουμε το βήμα μας. Ήταν βραδάκι, από αυτά τα γλυκά βράδια που ο χλιαρός αέρας κουβαλάει στ αδύναμα φτερά του μια υποψία θαλασσινής φρεσκάδας. Πού και πού διασταυρωνόμασταν με παρέες αγοριών και κοριτσιών που καναν φασαρία και γελούσαν δυνατά.
Ο φίλος δίπλα γύρισε και μου είπε: “Αμέτρητες φορές ως τώρα έχω διαπιστώσει τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στη δική μου ζωή και στην αντίληψη για τη χαρά που χουν οι νέοι. Κάποιες φορές ένιωσα ζήλια, τις περισσότερες όμως ειρωνεία”.
“Ζήλια, καταλαβαίνω” απάντησα. “Είναι γιατί μολονότι μέσα στον κόσμο τους είσαι νεκρός, θα ήθελες ωστόσο να είσαι ζωντανός. Μα για να συμβεί αυτό θα πρεπε να σαι νέος. Κι εσύ δεν είσαι. Ειρωνεία όμως;”.
“Ειρωνεία, γιατί δεν καταλαβαίνουν πως η χαρά είναι κούφια. Όλοι, όταν είναι νέοι, για κάμποσα χρόνια κινούνται ή νομίζουν πως κινούνται, κάνουν λίγη φασαρία, γίνονται ακόμα ως και ψευτοεπαναστάτες κι έπειτα όλα παίρνουν το δρόμο τους. Γίνονται δημόσιοι λειτουργοί, γιατροί, υπάλληλοι… Με έναν λόγο σοβαροί… Όλα όσα τους ξεσήκωναν ως χτες, τώρα είναι κατακριτέα. Λοιπόν, είν όλα κούφια, σάπια κι αυτές οι ανοησίες των νέων δεν είναι λιγότερο βλακώδεις και κακές απ τις ανοησίες που κάποτε έκανα κι εγώ”.
“Οι μεγαλύτεροι αναθυμούνται με συγκίνηση τα νεανικά τους χρόνια, τότε που ακόμα λάτρευαν μια ευτυχισμένη ελευθερία, χωρίς να καθορίζονται από οποιοδήποτε συμφέρον” έκανα αργά και σταμάτησα απότομα.
“Γιατί το λες αυτό;” ρώτησε ο φίλος.
“Γιατί οι μεγαλύτεροι γυρεύουν και σήμερα την ελευθερία και την ευτυχία, μόνο που την αναζητούν σ ένα κομμάτι του παρελθόντος από φόβο μήπως βρεθούν μπροστά στην ευθύνη τους να την αναζητήσουν στο παρόν. Η ελευθερία όμως και η ευτυχία υπάρχουν σ όλες τις εποχές, και στο φθινόπωρο και στο χειμώνα ακόμα, αρκεί ν αφήσεις τον έξω κόσμο να ρθει να ταιριάξει με την εσωτερική ζωή σου. Τότε η ψυχή γιορτάζει τη χαρά της”.
Κοντοστάθηκε: “Και τι σχέση έχω εγώ;” έκανε αχνά.
“Εσύ έχεις κλειδωθεί στον εαυτό σου. Διαπράττεις έγκλημα, όπως ο οιοσδήποτε κοινός εγκληματίας” είπα και συμπλήρωσα:
“Όσο για τους νέους, είναι οι μόνοι που αφήνονται να ζουν, γιατί είν ανεπιτήδευτοι…”.
