Ο ουρανός που το πρωί ήταν κάπως συννεφιασμένος ξαστέρωσε ύστερα κι η μέρα έλαμψε. Ο πατέρας γύριζε το αρνί στη σούβλα και γύρω κάθονταν οι γυναίκες. Η μάνα μ ένα γαλάζιο φόρεμα, η θεία Στέλλα με κόκκινο χτυπητό, που το κατάστημα νεωτερισμών “Ο Φάρος” τούς τα χε πουλήσει δυο φορές πάνω από την αξία τους με τη διαβεβαίωση ότι είναι της τελευταίας μόδας, η γιαγιά με το μαύρο μαλλομέταξό της φόρεμα, που εδώ και τριάντα χρόνια είχε γυρίσει όλους τους γάμους και τις κηδείες του χωριού, η κουμπάρα η Βαγγελίτσα μέσα στα πράσινα και μ όλα της τα κοσμήματα -κολιέ, βραχιόλια, δαχτυλίδια και μια ολόχρυση καρφίτσα- και, τέλος, αυτός ο ίδιος, ο μικρός Φώτης, που και τα δέκα χρόνια του εξεγείρονταν αδημονώντας πότε θα ρθει η ώρα να τσουγκρίσουνε τ αυγά.
Μια τέτοια στιγμή που εγγράφεται στη συνείδηση δια παντός είναι τόσο όμορφη, ώστε δεν μπορεί κανείς ούτε να προσθέσει ούτε να αφαιρέσει κάτι. Το μόνο μέσο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να της αποδώσουμε δικαιοσύνη είναι να σκεφτούμε ότι αληθινά έχει περάσει.
Κάθε τόσο μια από τις γυναίκες έμπαινε στο σπίτι κι έβγαινε κουβαλώντας έναν κατάφορτο δίσκο. Τα πιρούνια χτυπούσαν και κάναν μεγάλο θόρυβο πάνω στα πιάτα. Το περιεχόμενό τους περνούσε μπροστά από τα έκθαμβα μάτια του μικρού Φώτη κι εξαφανίζονταν στα στομάχια. Λιτότατοι στην καθημερινότητά τους, έσκαζαν από το φαΐ τη μέρα της γιορτής. Η μάνα, για να μη σηκώνονται οι υπόλοιποι, σηκώνονταν κάθε στιγμή και σέρβιρε με ανασκουμπωμένα τα μανίκια.
Όλα συμβαίνουν εδώ και τώρα. Δεν μετατίθεται σε άλλον χρόνο η διάθεση για ακέραια εκπλήρωση των επιθυμιών, ούτε αναβάλλεται η απόκτηση της ευτυχίας για χρόνο ευθετότερο. Και με την έννοια αυτή εκφράζεται με τρόπο πάρα πολύ διαφανή η διαχρονική σημασία του Πάσχα.
Ο πατέρας, ολοκόκκινος από τη φωτιά, καταϊδρωμένος κι όμως πολύ ζωηρός, αδειάζει το ποτήρι του κι ύστερα το γεμίζει. Κάποιες απόπειρες για τραγούδι καταλήγουν σε αποτέλεσμα όχι ικανοποιητικό. Για χορό οι άντρες δεν επαρκούν, μόνο ο μικρός Φώτης και ο πατέρας που όμως προτιμά να γυρίζει το αρνί. Έτσι οι γυναίκες ανοίγουν το ραδιόφωνο και χορεύουν μόνες τους, τριανταφυλλένιες όσο παίρνει κάτω απ το φως του ήλιου, με σκαστά ζωηρά γέλια.
Μια μεγάλη πύρινη ίρις ξεκινάει μέσα από τον άνθρωπο για να δώσει αξία στο ήδη υπάρχον. Όλα ομορφαίνουν στη λάμψη της φλόγας. Το παραμικρότερο γεγονός βρίσκει τον τρόπο να είναι ταυτόχρονα κόκκινο και γαλάζιο. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να αμφιβάλλουμε ότι το αληθινό Πάσχα ερμηνεύει μια σειρά θεμελιωμένων παρατηρήσεων, που ως μοναδικό τους πεδίο έχουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
“Σήμερα μπαίνει η καρδιά του ανθρώπου στη θέση της!”, φωνάζει ο πατέρας και πυροβολεί στον αέρα μ ένα αρχαίο πιστόλι.
