ΤΟΠΙΚΑ

Οδοιπορικό φρίκης στο μακρινό Κονγκό

οδοιπορικό-φρίκης-στο-μακρινό-κονγκό-851206

Το ραδιόφωνο της ιεραποστολής ενημέρωνε ημέρες πριν για την άφιξη των «γιατρών της Αγάπης» στην Κανάγκα. Μητέρες είδαν τους γιατρούς σαν θαυματοποιούς. Περίμεναν υπομονετικά σε μια ατελείωτη ουρά, με τα μικρής ηλικίας παιδιά τους στην αγκαλιά, για να συναντήσουν το γιατρό από την Ευρώπη που θα δώσει τη «σωτηρία». Έφεραν μπροστά τους παιδιά παράλυτα από μηνιγγίτιδα, με πρησμένες σπλήνες από τα ανελέητα χτυπήματα της ελονοσίας.
Το πιο σκληρό ήταν ότι οι γιατροί βρίσκονταν στη δυσάρεστη θέση να προδικάσουν τα περιστατικά. Έβλεπαν ότι σε πολλές περιπτώσεις μικροί κυρίως ασθενείς είχαν περιθώριο ζωής μηνών ή τουλάχιστον κάποιων χρόνων.
Οι γιατροί της Αγάπης βρέθηκαν κοντά σε ένα λαό, που μόνο από τη θρησκεία του έχει να πιαστεί. Λαός μετέωρος, να γυρνά σαν αδέσποτος στην ίδια περιοχή. Που βασανίζεται και μαστίζεται από μολυσματικές ασθένειες, σε μία χώρα που τη χαρακτηρίζει το τίποτα…
Κράτος ανύπαρκτο, υποδομές άθλιες. Πόλεις γερασμένες, που δείχνουν με την πρώτη ματιά ότι καταρρέουν.
Οι Βολιώτες γιατροί της Αγάπης με την άφιξή τους στην επαρχιακή πόλη του Κονγκό αντιλήφθηκαν αμέσως την πραγματικότητα.
Για ορισμένους δεν ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκαν την περιοχή της Νότιας Αφρικής για να παρέχουν ιατρικό έργο για 20 ημέρες. Για τον παιδίατρο και διευθυντή του Κέντρου Υγείας Βελεστίνου Απ. Χατζηκυριάκο, ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχε στην αποστολή.
Τουλάχιστον δύο χαρακτηριστικά δεν πρέπει να έχεις για να συμμετέχεις σε παρόμοια αποστολή, λέει στον «Τ». Να είσαι καλομαθημένος και συναισθηματικός. Γιατί οι συνθήκες είναι δύσκολες και οι εικόνες γύρω σου διαφορετικά θα σε κάνουν να «λυγίσεις»…
Βρέθηκαν ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν έχουν τίποτε, παρά το όνομα που τους δίνει ο πατέρας τους με τη γέννησή τους. Δεν είναι γραμμένοι πουθενά, είναι σαν να μην υπάρχουν. Το μόνο που έχουν να πιαστούν είναι η θρησκεία τους. Αυτή είναι που τους τραβάει κατά χιλιάδες στους Ναούς, το πρωί και το απόγευμα και κάθε Κυριακή.
Η επαρχιακή πόλη που προωθήθηκαν, μία ημέρα μετά την άφιξή τους στην πρωτεύουσα και αφού φιλοξενήθηκαν το πρώτο βράδυ στο σπίτι του δεσπότη, ήταν φρικτή.
Η μυρωδιά της πόλης, ακόμη και στην πρωτεύουσα, ήταν μια έντονη μυρωδιά βόθρου. Παντού στάσιμα και βρώμικα νερά, που αποτελούσαν εστίες κουνουπιών. Η ελονοσία θερίζει. Ο Βολιώτης γιατρός εκτίμησε ότι σε ημερήσια βάση το 15-20% των ανθρώπων της πόλης έχει πυρετό…
Σε αυτή τη χαοτική και απελπιστική κατάσταση, σε μια επαρχία, δίχως δρόμους, ηλεκτρικό ρεύμα, σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης, η Ορθόδοξη Ιεραποστολή έμοιαζε με «όαση».
Σε μια έκταση 50 περίπου στρεμμάτων, περιστοιχισμένη από ψηλό τείχος η ιεραποστολή στην επαρχιακή πόλη της Κανάγκα, επιτελεί σημαντικότατο έργο.
Με επικεφαλής ιερωμένο, τα μέλη της ιεραποστολής καταβάλουν νυχθημερόν κάθε προσπάθεια, συνεχίζοντας να οργανώνουν μια μικρή κοινωνία μέσα στο τείχος.
Οι «γιατροί της Αγάπης» συνάντησαν εκεί οκτώ αδερφές, Ελληνίδες ηλικιωμένες, παλιά μέλη χριστιανικών οργανώσεων. Για δεκαετίες παρέχουν τη βοήθειά τους στον ταλαιπωρημένο λαό και εργάζονται ως επιστήμονες, η μία ως ηλεκτρονικός, άλλες δύο ως νοσηλεύτριες, άλλες ως δασκάλες και καθηγήτριες.
Σε αυτή τη μικρή κοινωνία της ιεραποστολής λειτουργεί μικρό Κέντρο Υγείας, υπάρχει Ναός μεγαλοπρεπής, λειτουργούν σχολεία, Γυμνάσια και Λύκεια, με 600 μαθητές, περιγράφει ο κ. Χατζηκυριάκος.
Έξω, όμως, από το τείχος;
«Ο κόσμος ζει σε πλίθινα σπίτια των πέντε-έξι τετραγωνικών, όπως τα κοτέτσια, οι στάβλοι. Δεν έχουν τίποτε μέσα.
Είδαμε νοσήματα που είχαν εξαφανιστεί από τις πολιτισμένες χώρες. Τυφοειδής πυρετός θέριζε το νερό που πίνουν, όπου βρουν, από ποτάμια. Δεν υπήρχε αποχέτευση, στα σπίτια δεν υπάρχει βόθρος.
Δεν ξέρουν να καλλιεργούν κάτι, παρόλο που η γη είναι εύ

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου