ΤΟΠΙΚΑ

«Σατιρίζουμε όλα αυτά που μας πονάνε»

σατιρίζουμε-όλα-αυτά-που-μας-πονάνε-493366

Την ανατρεπτική κωμωδία των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου «Αυτός ο αλήτης ο Κοέλιο έχει πάρει πολύ κόσμο στο λαιμό του…» θα απολαύσουν οι θεατρόφιλοι της περιοχής αύριο Δευτέρα 19 και την Τρίτη 20 Ιουλίου στις 9.30 μμ στο Θερινό Δημοτικό Θέατρο. Ο δημοφιλής συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης, ομολογεί ότι είναι ευδιάκριτος ο κοινωνικός σχολιασμός σε κάθε έργο που συνυπογράφει με το  Δημήτρη Αποστόλου, έχοντας ως πηγή έμπνευσης τις σύγχρονες καταστάσεις. «Θεωρώ ότι όταν συμβαίνει κάτι αρνητικό, οφείλουμε να θυμώνουμε» επισημαίνει μεταξύ άλλων, για να προσθέσει ότι « είναι στη φύση του ανθρώπου να αντιδρά». Η κωμωδία που θα απολαύσουν αύριο οι φίλοι του θεάτρου, θέτει σειρά ερωτημάτων, γύρω από το πού μπορεί να φτάσει ο καθένας μας με τη θέλησή του. Ποια είναι τα όρια της θέλησης, του πείσματος, του αναπάντεχου, του αλλοπρόσαλλου. 
Πόσο απέχει το ταλέντο από την τρέλα; Πόσο κοντά βρίσκεται, άραγε, το σύμπαν για να μπορέσει να μας βοηθήσει;  Όπως υπογραμμίζει, ωστόσο, ο συνδημιουργός του έργου «ο θεατής είναι αυτός που θα βγάλει τα συμπεράσματά του». Σκέψεις και συναισθήματα, ερεθίσματα που προέρχονται από τον κοινωνικό περίγυρο και πολλές ακόμη αιτίες «οπλίζουν» δημιουργικά την συγγραφική φαντασία και μετουσιώνονται σε προτάσεις με ευρεία αποδοχή. «Γράφουμε για το δικό μας καλό, πάνω απ’ όλα, για να κρατάμε ζωντανό το μυαλό και την ψυχή μας κι όταν το καταφέρνουμε, είμαστε ευτυχισμένοι» υπογραμμίζει ο πολυπράγμων καλλιτέχνης, τονίζοντας παράλληλα ότι «είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για όσα βιώνουμε».
 
 
-Έχει πάρει πολύ κόσμο στο λαιμό του αυτός ο Κοέλιο κι ο «Αλχημιστής» του, σύμφωνα με τον τίτλο της θεατρικής σας πρότασης;
 
Η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή, είτε πρόκειται για κινηματογράφο, είτε για θεατρικό έργο, είτε πρόκειται για τηλεόραση, νομίζω ότι στόχο έχει, κάθε φορά, να θέτει κάποια ερωτήματα. Το να δίνεις απαντήσεις κατ’ αρχάς είναι πολύ αφοριστικό και πάρα πολύ επιπόλαιο κατά τη γνώμη μου, διότι κάθε παράσταση διαμορφώνεται μαζί με το κοινό. Αυτό όμως που θέλω να πω είναι, ότι η αφορμή για τον τίτλο του συγκεκριμένου έργου και κατ’ επέκταση για πολλά σημεία του, είναι το γεγονός ότι
φανατιστήκαμε με τον «Αλχιμιστή», η γενιά μου τουλάχιστον. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Κοέλιο είναι ένας πολυδιαβασμένος και πολυβραβευμένος συγγραφέας. Με το πέρασμα των χρόνων και καθώς γράφαμε το έργο με το Δημήτρη, συνειδητοποίησα πως,  όπως συμβαίνει σε πάρα πολύ σπουδαίους ανθρώπους, έτσι και ο Κοέλιο, κατά την γνώμη μου πάντα, απέκτησε στην πορεία του χρόνου πολύ φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς. Πιστεύω ότι αυτό έγινε γιατί πολύ μεγάλη μερίδα του κοινού παρερμήνευσε ουσιαστικά πάρα πολλά από τα μυθιστορήματά του. Στο ένα μέρος της παράστασης, η ηρωΐδα μας δηλαδή, η Άννα,  είναι διαρκώς με τον «Αλχημιστή» στο χέρι κι έτσι πορεύεται η ζωή της, ενώ στον αντίποδα βρίσκεται η άλλη εκδοχή, που είναι τελείως μηδενιστική, τελείως τεχνοκρατική, τελείως κυνική ως άποψη ζωής, και αυτές οι δύο θεωρίες παλεύουν και τελικά πιστεύω ότι ο θεατής είναι αυτός που θα βγάλει τα συμπεράσματά του.
 
-Ο Κοέλιο δίνει όμως το έναυσμα,  για τη δημιουργία μιας θεατρικής πρότασης που προσφέρει  χαμόγελο σε εποχές οικονομικής κατήφειας…
 
Σαφώς το έργο μας είναι ιδωμένο από την πλευρά της απόλυτης κωμωδίας, μιας κωμωδίας καταστάσεων, μιας κωμωδίας χαρακτήρων ουσιαστικά, αφού μιλάει για δυο τελείως διαφορετικούς κόσμους, δύο διαφορετικές ανθρώπινες συμπεριφορές και δυο διαφορετικές στάσεις ζωής. Η Εβελίνα Παπούλια ερμηνεύει το ρόλο μιας ηθοποιού η οποία προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει μια θέση στη ζωή και την καριέρα της και στον αντίποδα βρίσκεται ένας σκηνοθέτης, ο ήρωας που ερμηνεύω εγώ, ο οποίος έχει ζήσει και επιτυχίες και αποτυχίες και έχει μια απόλυτα μηδενιστική και κυνική στάση.
 
 
-Ποια είναι η πηγή έμπνευσης για το συγγραφικό δίδυμο Ρήγας-Αποστόλου, σκόρπιες λέξεις, κουβέντες που ακούγονται σε συντροφιές, στον περίγυρό σας, τα θέματα που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας;
 
Είναι πολλά, είναι όλα αυτά που αναφέρατε και άλλα τόσα. Μπορεί να είναι προσωπικά βιώματα, έργα που έχουμε θαυμάσει και οι δυο μας στον κινηματογράφο ή το θέατρο, συναισθήματα και εικόνες που έχουν μείνει στην ψυχή μας από τα παιδικά μας χρόνια και ξυπνάνε και γιγαντώνονται γιατί πρέπει να τα ξορκίσουμε. Είναι οι φόβοι μας, είτε δικοί μου είτε του Δημήτρη, που έχουν γίνει θεατρικά έργα ή τηλεοπτικές σειρές. Φόβοι που πάντα μπαίνουν στο «καλούπι» της κωμωδίας και χαμογελάμε,  για να ξορκίσουμε ουσιαστικά αυτό που φοβόμαστε. Ότι και να ‘ναι αυτό, η απόρριψη, η άρνηση, η έλλειψη της αγάπης, ο θάνατος, η κωμωδία είναι ουσιαστικά η άλλη όψη του δράματος.
 
-Εμμένετε σε προτάσεις που προσφέρουν χαμόγελο, σατιρίζοντας παράλληλα σύγχρονες καταστάσεις και τις ανθρώπινες σχέσεις. Αριστοφανική είναι άραγε η διάθεση που αποτυπώνεται κάτω από τις γραμμές;
 
 
Αυτό δεν το ξέρω, με τιμάει βέβαια που το λέτε,  αλλά αυτό θα το πει η ιστορία. Εμείς πάντως με το Δημήτρη έχουμε μια διάθεση και να σαρκάζουμε και να σαρκαζόμαστε και κυρίως από την στιγμή που ζούμε σε μια καθημερινότητα όπως όλοι μας, θα ήταν πιστεύω υποκριτικό από μέρους μας να μην ασχολούμαστε με όλα αυτά που μας πονάνε, που μας κάνουν να πικραινόμαστε, να θυμώνουμε, αλλά και να  αγωνιούμε. Ζούμε μέσα σε μια πόλη, ζούμε με άλλους ανθρώπους και όπως όλοι μας έχουμε τις ίδιες αγωνίες και κυρίως κάνουμε την κριτική μας όπως όλοι.
 
-Μια φίλη αγαπημένη, η Εβελίνα Παππούλια σας συνοδεύει στο θεατρικό «τάγκο» επί σκηνής. Η ισχύς εν τη ενώσει, ή η καλλιτεχνική χημεία είναι το στοιχείο που προσελκύει το θεατή;
 
 
Η καλλιτεχνική χημεία δε διακρίνεται εξαρχής, πριν ξεκινήσεις κάτι και πριν το δοκιμάσεις με το κοινό. Με την Εβελίνα παίζουμε πια σχεδόν δυο μήνες την παράσταση, δηλαδή από τον Απρίλιο, και συνειδητοποιώ τώρα πια ότι πάνω στην σκηνή νιώθουμε πάρα πολύ καλά. Όταν κάναμε τις πρόβες, όταν γράφαμε το έργο, όταν γράφαμε για την Εβελίνα το ρόλο, απλώς θέλαμε να παίξουμε μαζί γιατί το έργο έτσι κι αλλιώς γράφτηκε για την Εβελίνα. Η χημεία έρχεται μετά. Στην προκειμένη περίπτωση εμείς νιώθουμε πολύ καλά και νιώθουμε πολύ καλά όταν το κοινό το εισπράττει αυτό. Εκεί νιώθουμε διπλή χαρά, έτσι κι αλλιώς.
 
-Κάθε δύσκολη στιγμή, αλλά και η κρίσιμη περίοδος που διανύουμε, απαιτεί άραγε «αντισώματα» θετικής σκέψης για να αντιμετωπιστεί;
 
Όχι δεν το πιστεύω. Θεωρώ ότι όταν συμβαίνει κάτι αρνητικό, οφείλουμε να θυμώνουμε. Όταν κάποιος μας κάνει κάτι κακό, οφείλουμε να συντονιζόμαστε με την ψυχή μας, που μπορεί να θυμώνει, ή να θέλει να αντιδράσει και αρνητικά ακόμα. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να μην αντιδρούμε όταν συμβαίνουν τόσα στην καθημερινότητά μας, μιλάω για την πολιτική, το κοινωνικό γίγνεσθαι, ακόμα και καλλιτεχνικά θέματα. Πιστεύω ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να αντιδρά. Το να είμαστε μονίμως με μια θετική διάθεση στο μυαλό και την ψυχή, καταντάει σχεδόν επικίνδυνο για την ανθρωπότητα γενικότερα. Οφείλουμε να αντιδρούμε. Το πιστεύω απόλυτα. Μπορεί να μην καταφέρουμε κάτι δείχνοντας την οργή και τον θυμό μας, γιατί μπορεί το σύστημα να είναι τόσο ισχυρά φτιαγμένο ώστε να μην πλήττεται από τίποτα,  αλλά τουλάχιστον πρέπει να το κάνουμε,  για να είμαστε εντάξει με την ψυχή και το μυαλό μας.
 
-Οι σύγχρονες καταστάσεις που βιώνουμε, μας αφήνουν, άραγε, περιθώρια αντίδρασης;
 
Πιστεύω ότι όλο αυτό που βιώνουμε δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Όλες αυτές οι καταστάσεις προετοιμάζονται χρόνια πριν,  για λόγους που μπορεί ούτε εσείς ούτε εγώ να φανταζόμαστε, αλλά δεν είναι κακό να φανταζόμαστε. Δεν έτυχε ξαφνικά να ζήσουμε μια περίοδο κρίσης. Όσοι είμαστε πάνω από τα 18 και ψηφίζουμε, οφείλαμε να βλέπουμε τι γινόταν καθημερινά τα τελευταία τριάντα χρόνια στην Ελλάδα. Δεν το κάναμε ίσως,  γιατί μας βόλευε. Πιστεύω ότι είμαστε όλοι μας συνυπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν σήμερα, εκτός από αυτούς που δεν ψηφίζουν. Όλοι οι υπόλοιποι έχουμε μερίδιο ευθύνης, γιατί η ανοχή είναι μερίδιο στην ευθύνη και αυτό το πιστεύω απόλυτα. Είμαστε πάρα πολύ ανεκτικοί ως λαός και επίσης βολευτήκαμε πάρα πολύ, με πολλές καταστάσεις που τώρα θα τις πληρώσουμε. Ελπίζω όχι πάρα πολύ ακριβά.
 
 
-Τα θεατρικά σας βήματα σας οδηγούν αύριο και την Τρίτη στην σκηνή του Θερινού Δημοτικού Θεάτρου Βόλου. Η επικοινωνία με το κοινό της περιοχής, που όπως λέγεται, είναι απαιτητικό, αποτελεί πηγή έμπνευσης;
 
 
Είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω περιοδεία και το χαίρομαι πάρα πολύ, νιώθω σαν μωρό παιδί. Αισθάνομαι μεγάλη  χαρά που επικοινωνώ με όλο αυτό τον κόσμο κι όταν το κοινό μας δίνει εμένα και της Εβελίνας ένα, είμαστε έτοιμοι να του δώσουμε εκατό. Είναι συγκινητικό όλο αυτό που ζούμε και έχουμε διάθεση ότι παίρνουμε να το επιστρέφουμε στο δεκαπλάσιο πάνω στην σκηνή. Σε ότι αφορά στο κοινό του Βόλου (συμπληρώνει χαμογελώντας) θα μπορέσω να δώσω απάντηση στο ερώτημά σας, μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων.
 
-Ποια σενάρια γεννά η συγγραφική σας φαντασία, παρατηρώντας πρόσωπα και καταστάσεις, σκηνές και στιγμιότυπα που συνθέτουν το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό τοπίο;
 
Μέσα από τα κείμενα που γράφουμε,  μας δίνεται η ευκαιρία ούτως ή άλλως να σχολιάζουμε. Ειδικά στο καινούργιο μας έργο ο πολιτικός σχολιασμός είναι πανταχού παρών.  Προτιμούμε τα σχόλια να είναι στη διπλανή γραμμή και όχι ευθέως, μέσα από στόρι που μπορεί να φαίνονται εκ πρώτης απόψεως άσχετα. Η κριτική που κάνουμε με το Δημήτρη είναι σαφέστατη. Θέλουμε το όποιο σχόλιο κάνουμε για την οποιαδήποτε πραγματικότητα που ζούμε, να μην είναι απαραίτητα μέσα από μια ιστορία πολιτική ή κοινωνική, αλλά μια απλή κωμωδία καταστάσεων. Δε θέλουμε να μιλάμε δύσκολα, θέλουμε το κοινό να μας καταλαβαίνει, αυτός είναι ο στόχος μας έτσι κι αλλιώς, γιατί διαφορετικά,  δεν έχει νόημα να γράφουμε.
 
 
 
 

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου