Πολλά ίσως έχουν γραφεί στον τοπικό Τύπο για τη Regatta 2010 και για το θέαμα που προσέφερε στους πολίτες, και όχι μόνον, του Βόλου. Θα ήθελα να μεταφέρω στους αναγνώστες το κλίμα και τις εικόνες που κάποιος αποκόμισε, συμμετέχοντας στο εικοσαήμερο αγωνιστικό τμήμα της Regatta 2010, δηλαδή στη διαδρομή ΒΟΛΟΣ – ΒΑΡΝΑ και ΒΑΡΝΑ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ. Ελπίζω όσα παρακάτω θα εξιστορήσω, να παρακινήσουν μελλοντικά όλους τους… νέους από 15 ετών έως 75 ετών να μη διστάσουν να αποκτήσουν την απίστευτη εμπειρία που προσφέρει η ιστιοπλοΐα στα μεγάλα ιστιοφόρα.
Ούριος άνεμος στην απόφαση για την συμμετοχή μας, ήταν η προηγούμενη ορειβατική μας εμπειρία και η κατ’ αρχήν καλή μας διάθεση. Η επταμελής παρέα μας, η Σοφία Μαγιώγλου, ο Κώστας Λαούδης, ο Βασίλης Κοκκολιός, ο Νίκος Καλούσης, ο Θανάσης Κοτσίλιος, εγώ, Βολιώτες άπαντες και ο φίλος μας από το Αργος, ο Κώστας Σαραβάνος, γρήγορα έδεσε και σαν άλλοι Αργοναύτες προσπαθήσαμε να ενστερνιστούμε το σύγχρονο ρόλο μας στο αγωνιστικό και εκπαιδευτικό σκάφος που επιλέξαμε, το Καλιάκρα, ιστιοφόρο μεσαίου μεγέθους, μήκους 50 μέτρων, κατασκευής 1984 στα ναυπηγεία του Γκτανσκ. Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιήσαμε με την επιβίβασή μας, ήταν ότι έπρεπε το συντομότερο δυνατό να ενταχθούμε σε μια ευρύτερη εκπαιδευμένη ομάδα, τόσο στην καθημερινή ζωή της σχόλης, όσο και στις εργασίες της. Το πλήρωμα του σκάφους στη μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν νέοι στην ηλικία. Το βασικό στοιχείο που τους διέκρινε και προσωπικά με εντυπωσίασε ήταν η πειθαρχία στο πρόγραμμα και η υπευθυνότητα στην εκτέλεση των εργασιών που απαιτούνται στο σκάφος. Δεν υπάρχει ωράριο κατά τη διάρκεια της ιστιοδρομίας. Ολα εξαρτώνται από τη δύναμη και την κατεύθυνση του ανέμου. Ενα σφύριγμα και όλο το πλήρωμα στις θέσεις για τις απαραίτητες κινήσεις προσαρμογής των ιστίων και το τέντωμά τους. Και όλα αυτά με απόλυτο συντονισμό.
Η ζωή στο σκάφος ποτέ δεν είναι μονότονη και είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον χρόνο. Το ρολόι ρυθμίζει το καθημερινό πρόγραμμα. Λόγω στενότητας χώρου όλα γίνονται με βάρδιες και με απόλυτο σεβασμό στο σύντροφό σου και στην εργασία που σου αναθέτουν. Η εκτέλεσή της συνιστά την εύρυθμη λειτουργία του σκάφους. Οι εικόνες που ανοίγονται μπροστά σου πάντα εντυπωσιακές. Αλλοτε ανατολή ηλίου ανάμεσα από δύο νησιά, άλλοτε δύση μέσα στη θάλασσα στεφανωμένη με πορφυρόχρωμα σύννεφα, άλλοτε τα δελφίνια να παίζουν στην πλώρη, άλλοτε ο καπετάνιος μέσα σε ένταση να δίνει εντολές και το πλήρωμα ανεβασμένο στα κατάρτια να ρυθμίζει την κλίση και το τέντωμα των πανιών.
Και στα διαλείμματα, όταν ο άνεμος δεν έχει ένταση και επικρατεί ηρεμία στο σκάφος, αρχίζουν οι συζητήσεις περί παντός επιστητού. Οι σκέψεις και τα αισθήματα σε κατακλύζουν. Παρατηρείς τα απόνερα της πρύμνης και νιώθεις ότι μοιάζουν με ανθρώπινα ίχνη στη γη, που μετά από λίγο χάνονται. Θέωση του ματιού στο φως του ήλιου που αντανακλά στην επιφάνεια της θάλασσας, θέωση της όσφρησης, της ακοής. Γιατί πώς αλλιώς μπορείς να περιγράψεις την ενσωμάτωσή σου στην απεραντοσύνη της φύσης;
Οι εναλλαγές που βλέπεις στην επιφάνεια της θάλασσας νιώθεις ότι απεικονίζουν την ίδια την ζωή, την ίδια την ανθρώπινη Ιστορία. Οι κορυφές των κυμάτων χρωματίζουν και διαφοροποιούν την απεραντοσύνη της θάλασσας και μετά από λίγο απορροφούνται από τη δύναμη του μεγάλου, του υπερφυσικού. Η αίσθηση ανείπωτη, όταν ο άνεμος είναι ούριος και το σκάφος πλαγιάζει και εσύ προσπαθείς να κρατηθείς στο κατάστρωμα. Το βράδυ το βλέμμα αντικρίζει την προέκταση των πανιών στον έναστρο ουρανό και τη μετακίνησή τους σε σχέση με τα αστέρια, και νιώθεις ότι συμμετέχεις σε διαπλανητικό ταξίδι. Και ο ήχος του παφλασμού των κυμάτων, καθώς το πλοίο τα σχίζει μέσα στην σιωπή του τοπίου, ήχος που παραπέμπει σε πρωτόγονα ακούσματα. Οι εικόνες διαδέχονταν η μια την άλλη. Οι δυτικές ακτές της Εύβοιας και της Σκύρου με τους φωτισμένους οικισμούς, η ανατολή να σηματοδοτεί τα ερημόνησα των Σποράδων, ο απογευματινός ήλιος που ανεδείκνυε τον όγκο του Αθωνα και το πορφυρό χρώμα της Λήμνου, η καταιγίδα που μας βρήκε στην Τένεδο, παραπέμποντας στην Σκύλλα και Χάρυβδη των στενών των Δαρδανελίων, η οφιοειδής κίνηση στα στενά, ο όγκος της Αγιάς Σοφιάς και του Μπλε Τζαμιού, το πέρασμα κάτω από τις γέφυρες του Βοσπόρου, η απεραντοσύνη της Μαύρης θάλασσας, η θέα της Βάρνας.
Τελειώνοντας το κείμενο, άφησα για το τέλος το ουσιαστικότερο κέρδος από τη συμμετοχή. Που δεν είναι άλλο από την ανθρώπινη, τη φιλική προσέγγιση που δημιουργήθηκε μεταξύ μας, στοιχείο όχι αυτονόητο στις μέρες μας. Προσωπικά ένιωσα ότι ο καθένας μας στο διάστημα που ζήσαμε μαζί νοιάζονταν για τους άλλους, σε κάθε μικροπρόβλημα έσκυβε με έγνοια για την λύση του, ξαναβρίσκοντας έτσι το «χρυσόμαλλο δέρας» της σύγχρονης εκστρατείας μας, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανθρωπιά μας.
Χρίστος Δημητρίου
Πολιτικός Μηχανικός
