τουΓεωπόνου
Δημοτικού Συμβούλου Βόλου
Μέλους Δ.Σ. Επιμελητηρίου Μαγνησίας
Κάθε φορά που έγραφα κάποιο άρθρο που σχετίζονταν με το νερό, με έλουζε κρύος… ιδρώτας από την αγωνία που είχα (και έχω) μην έρθει ο καιρός που θα πούμε το νερό… νεράκι. Και αυτό γινόταν (και γίνεται) λόγω του ερωτήματος που έβαζα (και βάζω) στον εαυτό μου και σε όλους τους υπεύθυνους και συνυπεύθυνους: Μήπως τα μέτρα που παίρνουμε για τη διαχείριση του νερού είναι «σταγόνα στον ωκεανό» και θα μας καταπιεί στο μέλλον η Λερναία Ύδρα της απληστίας μας;
Έτσι, με την ευκαιρία του γιορτασμού και της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας για το Νερό, θέλω να εκφράσω ορισμένες σκέψεις και προτάσεις πάνω σ’ αυτό το ακανθώδες και πολύ δύσκολο θέμα, δηλαδή τη βελτίωση των συνθηκών για την επάρκεια του νερού. Αφού, χωρίς να αμφισβητείται από κανέναν, οι κλιματικές αλλαγές και το φαινόμενο του θερμοκηπίου έχουν ήδη αρχίσει να μας … κερνάνε ξηρασίες και άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα. Γι’ αυτό, εδώ και πέντε χρόνια περίπου, η αρμόδια Ευρωπαϊκή επιτροπή της Ε.Ε. ψήφισε και εξέδωσε σχετική Ευρωπαϊκή οδηγία – πλαίσιο με την οποία: «οι χώρες – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποχρεούνται άμεσα (δηλαδή, πριν από 4 χρόνια περίπου) να προσαρμοστούν στο πρόβλημα έλλειψης του νερού καθώς και της διαχείρισής του με λύσεις συμβατές με τις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης». Ήταν η πρώτη φορά που οι ευρωπαϊκές χώρες (της Ε.Ε.) προχώρησαν συντεταγμένα στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης αυτού του πολύ σοβαρού προβλήματος. Μετά τα τόσα χρόνια, (από την ψήφιση της Ευρωπαϊκής Οδηγίας για το νερό) η χώρα μας, όπου εμφανίζεται τα περισσότερα υδατικά προβλήματα σε σχέση με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες και μάλιστα με τις πλέον σοβαρές επιπτώσεις και επιπλοκές στην ανάπτυξη και το περιβάλλον, παρατηρείται (δυστυχώς) μια αδικαιολόγητη καθυστέρηση στις διαδικασίες εκσυγχρονισμού και προσαρμογής με τα όσα η Οδηγία ορίζει. Το ότι είμαστε η χώρα (αλλά και η επιμέρους περιοχή) με μεγάλα προβλήματα νερού οφείλεται σε μια σειρά φυσικών αλλά και ανθρωπογενών αιτιών. Η χωρική και χρονική ανομοιομορφία και ανισοκατανομή, τόσο στη φυσική προσφορά του νερού, όσο και στη ζήτησή του, αποτελεί τη βασικότερη εξήγηση γι’ αυτό. Οι ιδιαίτερες γεωμορφολογικές, υδρολογικές και μετεωρολογικές συνθήκες της χώρας (αλλά και της επιμέρους περιοχής μας), σε συνδυασμό με τις ειδικές οικονομικές αιτίες που το νερό δεν επαρκεί ούτε εκεί, αλλά ούτε και όποτε χρειάζεται. Επίσης, είμαστε η μόνη χώρα όπου δεν υπάρχει ένας θεσμοθετημένος επιστημονικός φορέας που να εκπονεί και να επεξεργάζεται ολοκληρωμένες μελέτες και σχέδια για το νερό και τη διαχείρισή του. Γενικά, μπορούμε να πούμε, επικρατούσε και επικρατεί ένας εφησυχασμός!!! Μια «παράξενη» αισιοδοξία για … πρόσκαιρη έλλειψη νερού. Όμως τα φαινόμενα (τα καιρικά φαινόμενα) έχουν ανατρέψει τα πάντα και ειδικά κατά τη φετινή χρονιά.
Γιατί πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους (και από τους πολίτες και από τους υπεύθυνους), ότι η υδατική επάρκεια δεν είναι συνώνυμη με την αυξημένη ή όχι βροχόπτωση, αλλά με κάτι πιο σύνθετο: με την επίτευξη, δηλαδή, θετικού ισοζυγίου μεταξύ φυσικής προσφοράς αφενός και ζήτησης του νερού αφετέρου. Και όσο οι ανάγκες μας για νερό αυξάνονται χωρίς να αυξάνονται αντιστοίχως τα φυσικά αποθέματα και κυρίως όσο δεν αποκτούμε ολοκληρωμένη πολιτική για τη διευθέτηση αυτού του ισοζυγίου και την ένταξή του σε ενιαία προοπτική των αναπτυξιακών και των περιβαλλοντικών διαστάσεων της διαχείρισης του νερού, τόσο περισσότερο ανήσυχοι θα πρέπει να είμαστε.
Συμπερασματικά: Πρέπει άμεσα να περάσουμε από την εποχή της αδράνειας και του εφησυχασμού, στην εποχή της υδροπολιτικής. Γνώμες και γνώσεις υπάρχουν. Πρέπει άμεσα να υπάρξει και πολιτική βούληση. Είναι αναγκαία. Είναι επιβεβλημένη, πριν υπάρξει αυτοκαταστροφή!!!
