Η κατάσταση που περιέγραψε χθες ο πρωθυπουργός μιλώντας στην Κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του, θύμισε το γνωστό “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα” όπερ σημαίνει πως ό,τι και να γίνει, δεν πρόκειται να γλυτώσουμε. Το ευνοϊκότερο σενάριο είναι να διασωθούμε με λίγες αμυχές και το χειρότερο… να χάσουμε τα πάντα…
Ως χώρα ο πρωθυπουργός μάς διαβεβαίωσε χθες ότι με τα επώδυνα μέτρα που έρχονται θα αναστηθούμε. Ως πολίτες πολύ αμφιβάλλω. Άλλωστε η ιστορία έχει δείξει ότι όταν ευημερούν οι αριθμοί, οι πολίτες εξοντώνονται.
Αυτό αποτελούσε βέβαια κάποτε σύνθημα του ΠΑΣΟΚ… παραμερίστηκε προφανώς στην παρούσα φάση… γιατί προέχει ο πατριωτισμός!! Να σωθεί η χώρα από τους σκληρούς πιστωτές και τους αδηφάγους κερδοσκόπους.
Ο πρωθυπουργός, επισημαίνοντας ότι η χώρα βρίσκεται λίγο πολύ σε “κατάσταση πολέμου” με την παρούσα οικονομική κατάσταση, ούτε λίγο ούτε πολύ απαίτησε χθες λευκή επιταγή από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Τώρα αποδεικνύεται ότι δεν ήταν τυχαία η παλαιότερη ρήση “θα ματώσουμε” για να σωθεί η χώρα. Το μάτωμα έχει ήδη ξεκινήσει. Οι δεσμεύσεις ότι θα θιγούν περισσότερο οι έχοντες και κατέχοντες πέρασε ήδη σε δεύτερη μοίρα και αυτό διότι πέντε μήνες τώρα… προς αυτή την κατεύθυνση δεν έγινε τίποτα. Ακόμη και το νέο φορολογικό νομοσχέδιο παραμένει στα συρτάρια. Όπως και η καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής και η δημοσιοποίηση αυτών που παρανόμως πλούτισαν και εξαιτίας τους την πληρώνει σήμερα ολόκληρος ο ελληνικός λαός.
Η Κυβέρνηση δεν τρέφει αυταπάτες. Έκανε επιλογή. Επιβάλλοντας εισπρακτικά καθαρά μέτρα, αποφάσισε να προχωρήσει στο συμμάζεμα του χρέους και του ελλείμματος, εκτιμώντας ότι έτσι θα ανακτηθεί η αξιοπιστία. Προφανώς έχει συνυπολογίσει και το πολιτικό κόστος. Ίσως και να μην ενδιαφέρεται καν για αυτό. Η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και των εργατικών κατακτήσεων που κάποιες άλλες κυβερνήσεις Παπανδρέου είχαν πασχίσει να δημιουργήσουν μόλις άρχισε.
Πολλές αναφορές του Γιώργου Παπανδρέου έδειξαν άλλωστε χθες ότι έχει τραβήξει “κόκκινη γραμμή” με το πρόσφατο αλλά και το πιο μακρινό παρελθόν. Με όλες τις κυβερνήσεις από το 1974 και έπειτα τις οποίες χθες κατηγόρησε για κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος.
Το κόψιμο όμως ενδεχομένως του 14ου μισθού (η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία) αποτελεί μία ιστορική ρήξη με τις λαϊκές κοινωνικές δυνάμεις. Όσοι συνυπογράψουν, δεν θα είναι άμοιροι ευθυνών.
