Πολίτες «φυλακίζονται» μέσα στα σπίτια τους. Ταμπουρώνονται πίσω από σιδερένια κάγκελα που τοποθετούν σε παράθυρα και πόρτες. Μονοκατοικίες και ισόγεια στις περιφερειακές συνοικίες της πόλης, στη Ν. Ιωνία, αλλά και στο κέντρο του Βόλου θυμίζουν φρούρια. Εικόνες που μαρτυρούν το αίσθημα ανασφάλειας απέναντι στα αυξημένα κρούσματα μεσαίας εγκληματικότητας.
Στην περίοδο οικονομικής κρίσης, ο κλάδος που σχετίζεται με μέτρα προστασίας γνωρίζει «χρυσές δουλειές». Σε αυτή την περίπτωση το κόστος περνά σε δεύτερη μοίρα, καθώς για ιδιώτες και καταστηματάρχες προέχει να σώσουν όχι την περιουσία τους, αλλά τις ζωές τους.
Συναγερμοί, κάμερες, πόρτες ασφαλείας, θωρακισμένα τζάμια, κάγκελα… Μέτρα αυτοπροστασίας απέναντι στο φόβο των θρασύτατων μπουκαδόρων. Σχεδόν καθημερινά σε γειτονιές του Βόλου και της Ν. Ιωνίας θα γίνει σούσουρο για μια διάρρηξη, ακόμη και όταν οι ιδιοκτήτες της κατοικίας-στόχου βρίσκονται μέσα και κοιμούνται.
Ο φόβος για πιθανή συνάντηση με νυχτερινό εισβολέα στρέφει τις σκέψεις πολιτών ακόμη και στην οπλοφορία. Η νομοθεσία για ευνόητους λόγους είναι ιδιαίτερα αυστηρή και άδειες δεν χορηγούνται, παρά μόνο εάν συντρέχουν άκρως εξαιρετικοί λόγοι, που αρχικά θα κριθούν από την Εισαγγελία, εξηγεί αξιωματικός της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μαγνησίας.
Όμως η εξασφάλιση άδειας κυνηγετικού όπλου απαιτεί ο ενδιαφερόμενος να μην έχει καταδίκη για συγκεκριμένα αδικήματα και να προσκομίσει ιατρική γνωμάτευση ότι έχει σώας τας φρένας. Έτσι οι περισσότεροι προσφεύγουν στην απόκτηση κυνηγετικής καραμπίνας, η οποία στα σπίτια και στα καταστήματα της περιφέρειας της Μαγνησίας κάνει θραύση, ώστε να εκφοβίσουν τυχόν «ποντικούς».
Την ίδια ώρα η μεγαλύτερη δύναμη της αστυνομίας εγκλωβίζεται σε έναν απίστευτο όγκο γραφειοκρατικών διαδικασιών και σε μια σειρά από πάρεργα, κρατώντας μακριά από τους δρόμους και τις περιπολίες τους αστυνομικούς, οι οποίοι έχουν εξαντλήσει κάθε όριο από το φιλότιμο για να καλύψουν στοιχειωδώς τις βάρδιες. Με τις κουτσουρεμένες από προσωπικό αστυνομικές υπηρεσίες, οι περίπολοι γίνονται με δυσκολία.
Σπίτια – κελιά
«Το ένα μετά το άλλο τα σπίτια δυστυχώς μετατρέπονται σε φυλακές. Δεν σταματάμε ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο να δεχόμαστε παραγγελίες για κάγκελα σε πόρτες και παράθυρα κατοικιών. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει, ο φόβος κυριαρχεί», λέει στον «Τ» ο ιδιοκτήτης καταστήματος συστημάτων αλουμινίου Αχιλλέας Δημόπουλος.
«Κάποτε αφήναμε τις πόρτες ξεκλείδωτες και τώρα οχυρωνόμαστε πίσω από σιδεριές», προσθέτει, μεταφέροντας το κλίμα που επικρατεί πλέον ακόμη και στο κέντρο της πόλης, αφού στο πλήθος σπιτιών που καλείται να «κλείσει» με σίδερα ακούει πανομοιότυπες ιστορίες για συχνές διαρρήξεις, κλοπές και ληστείες.
Περιμετρικά του Βόλου, στη Ν. Ιωνία, στη Χιλιαδού αλλά και σε κεντρικές συνοικίες οι κατοικίες θωρακίζονται με σιδεριές. «Οι παραγγελίες δίνονται από άτομα κάθε ηλικίας. Δεν είναι ότι θέλουν να φυλάξουν την περιουσία τους, που δεν έχουν, αλλά να προστατεύσουν τις ζωές τους», λέει ο κ. Δημόπουλος, που αναφέρει ενδεικτικά ότι σε ένα από τα σπίτια που πρόσφατα πέρασε κάγκελα, ο ιδιοκτήτης εργάζεται νυχτερινός σε εργοστάσιο και δεν μπορούσε να νιώθει ότι η σύζυγός του και το μικρό παιδί της οικογένειας μπορούν να μείνουν χωρίς ασφάλεια το βράδυ στο σπίτι.
«Κόκκινα» κουμπιά
Με διάφορους τρόπους αντιδρούν οι πολίτες απέναντι στο κύμα εγκληματικότητας. Το αίσθημα ανασφάλειας που κυριαρχεί τελευταία καταγράφουν και οι ιδιωτικές εταιρίες φύλαξης, αλλά και καταστήματα πώλησης συστημάτων ασφαλείας.
Και αν πριν από λίγα χρόνια οι κάμερες και οι συναγερμοί θεωρούνταν είδος πολυτελείας, τώρα αποτελούν είδος πρώτης ανάγκης.
Ολοένα και περισσότεροι ιδιώτες και καταστηματάρχες στρέφονται τελευταία σε ιδιωτικές εταιρίες φύλαξης για να αποτρέψουν τυχόν επιθέσεις στις περιουσίες τους. «Από τα πιο συνηθισμένα μέτρα είναι η εγκατάσταση σιωπηλού συναγερμού. Δίπλα στο ταμείο, στην πόρτα ή και στο κρεβάτι τοποθετείται μπουτόν. Μόλις πατηθεί ο συναγερμός, χτυπά στα γραφεία της εταιρίας και αμέσως ειδοποιείται η αστυνομία», περιγράφει ο υπεύθυνος της εταιρίας Security Forces Άγγελος Αγραφιώτης.
Το κόστος είναι 30 ευρώ το μήνα, οπότε δεν είναι αποτρεπτικό για τους πολίτες, που αισθάνονται ότι με αυτό τον τρόπο θα αποτρέψουν τα χειρότερα από ενδεχόμενη είσοδο διαρρηκτών στο σπίτι τους ή στην επιχείρησή τους την ώρα που θα βρίσκονται εκεί.
Σύμφωνα με τον κ. Αγραφιώτη, ο φόβος είναι μεγάλος και διαρκώς αυξάνεται το ενδιαφέρον για την εγκατάσταση συναγερμού.
Οι πολίτες προσπαθούν με κάθε τρόπο να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Την ανιούσα έχουν πάρει πωλήσεις ηλεκτρονικών συστημάτων ασφαλείας, ενώ τοποθετούνται ακόμη και ψεύτικες κάμερες ασφαλείας μπροστά σε πολυκατοικίες για να εκφοβίσουν ανεπιθύμητους «επισκέπτες».
Εγκλωβισμένοι
Το πρόβλημα αποτυπώνουν τα στατιστικά στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας, αν και δεν το εμφανίζουν στην ολότητά του, αφού υπάρχουν διαρρήξεις και κλοπές που δεν θα αναφερθούν στις αστυνομικές αρχές.
Η έλλειψη αστυνόμευσης στις γειτονιές για την αποτροπή του εγκλήματος και τη μείωση του αισθήματος ανασφάλειας των πολιτών τίθεται επιτακτικά για πολλά χρόνια από την Αστυνομική Διεύθυνση Μαγνησίας και την τοπική Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων.
Οι υπηρεσίες της Αστυνομίας βογκάνε από έλλειψη προσωπικού. Από το αναχρονιστικό οργανόγραμμα της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μαγνησίας η δύναμη είναι στο μείον 60, ενώ όσοι αποχώρησαν τα προηγούμενα χρόνια λόγω συνταξιοδότησης δεν αντικαταστάθηκαν. Οι εκτιμήσεις για μαζική φυγή αστυνομικών, εξαιτίας του θολού τοπίου στο συνταξιοδοτικό το 2010, με δεδομένο ότι ήδη στο πρώτο δίμηνο του έτους κατατέθηκαν περίπου δέκα αιτήσεις, εντείνει τις ανησυχίες.
«Ο αστυνομικός απουσιάζει από τις γειτονιές, αλλά όχι με δική του υπαιτιότητα», εξηγεί ο πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Μαγνησίας Στέργιος Κωνσταντάρας. «Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες αφεθήκαμε στη μοίρα μας. Οι ελλείψεις σε προσωπικό είναι μεγάλες και συνεχώς η κατάσταση χειροτερεύει. Ρεπό και άδειες είναι ξεχασμένα για τους αστυνομικούς και το φιλότιμο έχει περισσέψει», προσθέτει.
Δεν φτάνουν όμως οι «γυμνές» από προσωπικό υπηρεσίες. Ένας μεγάλος αριθμός αστυνομικών καλείται καθημερινά να ασχοληθεί με τα λεγόμενα πάρεργα. Από δικόγραφα, στρατιωτικές εντολές και φύλλα πορείας μέχρι συνδρομή σε κλιμάκια άλλων υπηρεσιών και συνοδείες στα δικαστήρια.
«Με όλα αυτά πώς ο αστυνομικός να είναι στη θέση που πρέπει, δηλαδή δίπλα στον πολίτη;» διερωτάται ο κ. Κωνσταντάρας.
