Πριν από ορισμένους μήνες οι εργαζόμενοι της ΜΕΤΚΑ έβαζαν πλάτη, ώστε η εταιρία να μην αποκλειστεί από ένα πολύ μεγάλο πρόγραμμα συμπαραγωγής. Από χθες βάζουν πλάτη για να ανατραπεί η απόφαση της εταιρίας να απολυθούν τρεις συνάδελφοί τους.
Την ημέρα που η Εθνική Στατική Υπηρεσία ανακοίνωσε άλμα της ανεργίας, στο τοπικό ημερολόγιο καταγράφηκαν άλλες τρεις απολύσεις. Και αυτές δημοσιοποιήθηκαν γιατί υπάρχει σωματείο στην συγκεκριμένη τοπική βιομηχανία. Ενδεχομένως σε άλλους χώρους δουλειάς τα πράγματα να είναι πιο δύσκολα. Όπως και να έχει, καθημερινά επιβεβαιώνονται οι φόβοι ότι οι επόμενες μέρες θα είναι πιο δύσκολες για τους εργαζόμενους.
Ο αρμόδιος Υπουργός Εργασίας προέβλεψε ότι η ανεργία μπορεί να φτάσει στο 12%. Εάν οι επίσημες υπηρεσίες δίνουν αυτό το ποσοστό, είναι σίγουρο ότι η ανεργία θα εκτοξευθεί σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά.
Και για να αντιμετωπιστεί η ανεργία πρέπει να γίνουν πράξη οι δεσμεύσεις για ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και προώθηση των επενδύσεων. Στήριξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ρευστότητα στην οικονομία. Επίδομα ανεργίας σταδιακά στο 70% του μισθού, ριζική αλλαγή του καθεστώτος ενοικίασης εργαζομένων, χορήγηση δανείων με εγγύηση του Δημοσίου άμεσα στις επιχειρήσεις που διατηρούν ή αυξάνουν τις θέσεις εργασίας, κίνητρα για προσλήψεις νέων με πρόγραμμα επιδότησης ασφαλιστικών εισφορών για τέσσερα χρόνια. Και βέβαια, επίλυση του Ασφαλιστικού όχι φυσικά με αύξηση των ορίων ηλικίας όπως ήδη ανακοινώθηκε.
Χρειάζεται σχέδιο που όμως δεν θα στηρίζεται αποκλειστικά στην απόκτηση εσόδων μέσω φόρων, αλλά θα υιοθετεί δράσεις για μία επιθετική πολιτική προστασίας των εργαζομένων και των ανέργων και θα βάζει φρένο στις αυθαιρεσίες των εργοδοτών ή τις παράλογες απαιτήσεις τους.
Το τελευταίο διάστημα άλλωστε πληθαίνουν οι εργοδότες που όταν είναι να μεταβιβάσουν το κόστος της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων ανακαλύπτουν την κρίση ή δήθεν μειωμένη αποδοτικότητα του προσωπικού. Βρίσκουν έδαφος στο ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί προσπαθούν να είναι ελαστικοί αλλά και στο φόβο της ανεργίας, ποντάροντας στην αγωνιώδη διαδικασία αναζήτησης απασχόλησης.
Με αυτά και μ’ άλλα η ανεργία χτυπά καμπανάκι. Διαρκώς και παρατεταμένα. Με ευχολόγια και μεγάλα λόγια δεν λύνεται το πρόβλημα. Χθες ήταν τρεις οι απολυμένοι στη ΜΕΤΚΑ, αύριο θα διπλασιαστούν σε κάποια άλλη βιομηχανία… μέχρι τελικά όλοι μαζί να κάνουμε εκ των υστέρων «μνημόσυνα». Έχουμε άλλωστε την εμπειρία της δεκαετίας του ’90, τότε που γίνονταν ατέρμονες συνεδριάσεις όλων των θεσμικών οργάνων, καταγράφονταν οι διαπιστώσεις, ακούγονταν ευχολόγια… όμως από τότε μέχρι σήμερα η Βιομηχανική Περιοχή ερήμωσε ακόμη περισσότερο. Ας μην βάλουμε λουκέτο.
