Σειρά βραβείων και σημαντικών διακρίσεων κοσμούν το βιογραφικό του Βολιώτη σκηνοθέτη Κώστα Αυγέρη, ο οποίος βρέθηκε τις προηγούμενες μέρες στην περιοχή μας, καταγράφοντας εικόνες που θα προβληθούν προσεχώς στο νέο κανάλι «History» του OTE TV.
Τα τηλεοπτικά αφιερώματα που δημιουργεί ο διακεκριμένος σκηνοθέτης, εντάσσονται στην ενότητα «Η Ελλάδα από το Α έως το Ω» και συνθέτουν πορτραίτα ελληνικών πόλεων, μέσα από τη ματιά του σκηνοθέτη και γνωστών ανθρώπων οι οποίοι μιλούν για την πόλη τους.
Ο Κώστας Αυγέρης, ο οποίος δραστηριοποιείται επί τρεις και πλέον δεκαετίες στο σκηνοθετικό χώρο, έχει θέσει τη δική του σφραγίδα ποιότητας σε επιτυχημένες τηλεοπτικές παραγωγές, όπως «Οι παλιοί μας φίλοι» του Γιώργου Παπαστεφάνου, «Μπουκιά και συχώριο» και «Xώματα με Ιστορία» με τον Ηλία Μαμαλάκη, «Food and the city» με το Βασίλη Καλλίδη και άλλες πολλές ακόμη. Κάθε καινούργια παραγωγή αποτελεί ένα νέο βήμα για τον αξιόλογο δημιουργό, ο οποίος απέσπασε σημαντικά βραβεία από τα πρώτα του σκηνοθετικά βήματα, συνεχίζοντας με την ίδια πάντα αφοσίωση τη διαδρομή που ξεκίνησε πριν από 35 χρόνια.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Στη διάρκεια των πρόσφατων γυρισμάτων, ο γνωστός σκηνοθέτης αποτύπωσε γνωστές και αθέατες γωνιές της πόλης, όπως το κτίριο του Πανεπιστημίου, το εργοστάσιο Τσαλαπάτα, το Μουσείο της Πόλης του Βόλου, τα τσιπουράδικα της πόλης, το Πήλιο, τη Ζαγορά, τις Μηλιές, τη Βυζίτσα, τη Μακρυράχη, τη Μακρινίτσα, το Μουσείο Θεόφιλου στην Ανακασιά, καταγράφοντας όλες τις αποχρώσεις της Μαγνησίας. Το πρωινό ξύπνημα του Βόλου από τα Πευκάκια, οι ρυθμοί της καθημερινότητας, ο παλμός της πόλης, οι άνθρωποι, τα στέκια, οι χώροι εκπαίδευσης και πολιτισμού, τα σημεία αναφοράς και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Βόλου και της Μαγνησίας, συνθέτουν ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
«Είναι μια καινούργια προσπάθεια και μια καινούργια ενότητα. Η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου κόνσεπτ είναι ότι δεν υπάρχει κεντρικός παρουσιαστής, αλλά τα πορτραίτα των πόλεων συνθέτουν οι ίδιοι οι άνθρωποι που την κατοικούν» εξηγεί ο Βολιώτης δημιουργός, μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Τα γυρίσματα διήρκεσαν μια εβδομάδα και το εξαμελές τηλεοπτικό συνεργείο κινήθηκε σε μέρη γνώριμα, οικεία και αγαπημένα για το σκηνοθέτη και συντονιστή την ομάδα, ο οποίος είχε παράλληλα την ευκαιρία να συναντηθεί με τους συγγενείς και τους φίλους των νεανικών του χρόνων.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αγριά, κοντά στη γιαγιά μου Ελένη, τους θείους μου και τα ξαδέλφια μου, διότι είχα την ατυχία να χάσω τους γονείς μου σε τροχαίο, όταν ήμουν 4 ετών» θυμάται ο διακεκριμένος σκηνοθέτης. Η συγκίνηση είναι ευδιάκριτη στο βλέμμα του καθώς ανατρέχει σε μνήμες του παρελθόντος και στιγμές που καθόρισαν τη μετέπειτα διαδρομή του από το Βόλο στην κινηματογραφική Σχολή Σταυράκου «τη μεγάλη του γένους σχολή» για τους κινηματογραφιστές, μέχρι τη σημερινή του, επιτυχημένη επαγγελματική δραστηριότητα.
Από το θέατρο σκιών στο σινεμά
Οι εικόνες της παιδικής του ηλικίας είναι έντονες και όπως επισημαίνει ο ίδιος «αυτό που θυμάμαι είναι ο καραγκιόζης που παίζαμε το καλοκαίρι με τα παιδιά της γειτονιάς… Ηταν κάτι με το οποίο παθιαζόμουν! Μάζευα το χαρτζιλίκι μου και ερχόμουνα από την Αγριά στην Καρτάλη, για να αγοράσω φιγούρες του καραγκιόζη από το βιβλιοπωλείο του Λιαναρίδη. Τις παραστάσεις τους καραγκιόζη εννοείται ότι τις δίναμε για τη γειτονιά… Εκεί στο μεγάλο χολ του σπιτιού μας όταν νύχτωνε και άναβαν τα κεριά για να φωτίσουν το πανί και να ζωντανέψουν οι σιλουέτες των ηρώων ένιωθα αυτό που λέμε μαγεία… Τα καλοκαίρια που διάβαζα τα κλασσικά εικονογραφημένα, τα έβλεπα να γίνονται ταινίες όλα αυτά τα σκίτσα στο μυαλό μου, αλλά παιδάκι τότε δεν είχα σκεφτεί ότι στο μέλλον θα κάνω το χόμπι μου δουλειά».
Τα καλλιτεχνικά γονίδια που προυπήρχαν, έμελλε να καθορίσουν τη μετέπειτα πορεία του, οδηγώντας τον σε δημιουργικά μονοπάτια.
Καθοριστική στιγμή αποτέλεσαν για τον ίδιο οι θεατρικές παραστάσεις που παρακολουθούσε στην παιδόπολη της Αγριάς, αλλά και η ταινία «Κραυγές και ψύθυροι» του Μπέργκμαν, την οποία είδε σε ηλικία 15 ετών, στον κινηματογράφο «Λίντο» που βρίσκονταν παλαιότερα στην οδό Τοπάλη. «Οταν είδα την συγκεκριμένη ταινία κατάλαβα τι πάει να πει σκηνοθέτης, κι έτσι εκείνο το διάστημα αποκόπηκα από το ρεύμα των συμμαθητών μου οι οποίοι ήθελαν να δώσουν εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο για να κατακτήσουν εκεί μια θέση. Δεν με αφορούσε τίποτα άλλο πέραν του να γίνω σκηνοθέτης» υπογραμμίζει ο ίδιος, συνεχίζοντας την νοσταλγική αναδρομή σε μνήμες του παρελθόντος, για να προσθέσει, ωστόσο, ότι «η απόφαση να ακολουθήσω τη σκηνοθεσία εδραιώθηκε μέσα μου, όταν γνώρισα την Κινηματογραφική Λέσχη του Βόλου μέσω της οδοντιάτρου μου, της Κικής Δεττοράκη, η οποία ήταν μέλος. Ετσι έπαψα να ενδιαφέρομαι για τον εμπορικό κινηματογράφο και μυήθηκα στον άλλο κινηματογράφο, έμαθα τους δημιουργούς του».
Η πορεία του στο επαγγελματικό πεδίο, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του «επίπονη» όπως υπογραμμίζει ο ίδιος, τονίζοντας παράλληλα ότι «κάθε ωραίο αποτέλεσμα περνάει μέσα από το δρόμο του μόχθου».
Ο Κώστας Αυγέρης διακρίθηκε από τα πρώτα του σκηνοθετικά βήματα, αποσπώντας σειρά βραβείων στο 21ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, με την 45λεπτη ταινία «Η ματαίωση», παραγωγή του 1979-80, σε σενάριο Παύλου Μάτεσι και πρωταγωνίστρια την εξαιρετική ηθοποιό Ντίνα Κώνστα.
Η πορεία συνεχίζεται, έκτοτε, με πολλές, αξιόλογες συνεργασίες, με σημαντικές προσωπικότητες, όπως ο Γιώργος Παπαστεφάνου, στους θρυλικούς «Παλιούς μας φίλους», μια σειρά εκπομπών που προβλήθηκαν στην κρατική τηλεόραση. «Μεγάλο σχολείο, μεγάλη προσωπικότητα με ήθος ο Γιώργος Παπαστεφάνου, είναι δάσκαλός μου και του χρωστάω πολλά» αναφέρει ο γνωστός Βολιώτης σκηνοθέτης, ανατρέχοντας ταυτόχρονα σε δύο ακόμη σημαντικές δουλειές του που ήταν και οι πρώτες του στην τηλεόραση για το τρενάκι του Πηλίου και το Νίκο Χριστόπουλο, το θαλασσογράφο που έζησε στα Πευκάκια.
Τηλεοπτικές συνεργασίες
Ο Κώστας Αυγέρης διήνυσε μεγάλη διαδρομή στο χώρο του ντοκιμαντέρ για οκτώ περίπου χρόνια, στη σειρά της δημόσιας τηλεόρασης «Η ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα», παράλληλα με τους «Παλιούς μας φίλους» του Γιώργου Παπαστεφάνου.
Στη συνέχεια υπήρξε βασικός συνεργάτης του Seven X για δύο χρόνια και στη συνέχεια ξεκίνησε η συνεργασία του με εταιρία παραγωγής που υλοποιούσε παραγωγές για το Mega. «Συνεργάστηκα επί 15 χρόνια με το ΜΕGA σκηνοθετώντας τις εκπομπές του Ηλία Μαμαλάκη «Μπουκιά και συχώριο»… Ηταν επίπονη δουλειά, αλλά μου πρόσφερε και πολλές χαρές μαζί με αρκετές διακρίσεις που είναι η ανταμοιβή των κόπων μας. Ακολούθησαν τα «Χώματα με Ιστορία» με τον Ηλία Μαμαλάκη και στη συνέχεια η συνεργασία μου με τον Βασίλη Καλλίδη στο «Food and the city» το 2011. Μετά ήρθε η «κρίση» επισημαίνει ο Βολιώτης δημιουργός, αποτυπώνοντας καρέ-καρέ την προσωπική του επαγγελματική διαδρομή.
Η εκπομπή «Μπουκιά και συχώριο» απέσπασε «Βραβείο Καλύτερου Ελληνικού Ντοκιμαντέρ» και «Βραβείο Μοντάζ» για το 2005 και για το 2006 στα τηλεοπτικά βραβεία «ΠΡΟΣΩΠΑ». Τον Ιανουάριο του 2006 η εκπομπή βραβεύεται επίσης στις Κάννες με το Α’ Βραβείο «Καλύτερης Τηλεοπτικής Εκπομπής Γαστρονομίας σε Σειρά», στο Gourmet Media World Festival, Gourmet Voice, ενώ το 2007 και 2008 κερδίζει πάλι στα «ΠΡΟΣΩΠΑ» το «Βραβείο της πιο Δημοφιλούς Εκπομπής» και το «Βραβείο Καλύτερης Πολιτιστικής Εκπομπής» αντίστοιχα.
Ο Ηλίας Μαμαλάκης, παραμένει φίλος αγαπημένος, ενώ όπως τονίζει ο κ. Αυγέρης «είναι ένας άνθρωπος φιλομαθής, χαρισματικός και πολιτισμένος. Ο Ηλίας είναι η απόλυτη τηλεοπτική περσόνα. Είναι προσωπικότητα».
Εχοντας γεμίσει τις καλλιτεχνικές του μπαταρίες με σημαντικές συνεργασίες, ο Κώστας Αυγέρης προχωράει στο επόμενο βήμα και ξαναγυρίζει στον κινηματογράφο με κάτι απρόβλεπτο! «Είναι λίγο νωρίς ακόμη να το ανακοινώσω, γιατί το πρότζεκτ βρίσκεται στο στάδιο της συγγραφής του σεναρίου που γράφει η γνωστή στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου» μας λέει.
Παρά το εξαιρετικά φορτωμένο πρόγραμμά του και τα σχέδια για νέες σκηνοθετικές συνεργασίες στο τηλεοπτικό πεδίο, επισκέπτεται με την πρώτη ευκαιρία τη γενέτειρά του, τους συγγενείς, τα ξαδέλφια, τους αγαπημένους φίλους και φίλες της σχολικής του ζωής. «Αυτό που μου λείπει από το Βόλο είναι οι ανθρώπινοι ρυθμοί της πόλης. Πάντα λέω στα ξαδέλφια μου ότι είναι τυχεροί που ζουν εδώ, όπου τα δύσκολα μπορούν να γίνουν εύκολα» ομολογεί ο ίδιος. Η εικόνα της πόλης των παιδικών του χρόνων, παραμένει η ίδια, χωρίς σημαντικές αλλαγές, ενώ όπως αναφέρει ο Βολιώτης σκηνοθέτης χαρακτηριστικά «η εικόνα της πόλης δεν έχει αλλάξει, παρά μόνο το μακιγιάζ. Αλλαξε πούδρα, αλλά το κύτταρο παραμένει το ίδιο».
