Ελπίζω πράγματι να είναι αλήθεια αυτό που κυκλοφόρησε την Πέμπτη το απόγευμα στα δημοσιογραφικά στέκια. Ότι δηλαδή ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι έξαλλος με κάποιους διοικητές τμημάτων και άλλους αξιωματικούς της αστυνομίας, διότι ανακάλυψε ότι, παρά τις εντολές του, συνεχίζουν την πρακτική να επιστρέφουν πινακίδες κυκλοφορίας αυτοκινήτων σε… διακεκριμένους παραβάτες.
Δεν χρειάζεται να είσαι πράσινος, γαλάζιος ή κόκκινος, για να καταλάβεις ότι αυτή η πρακτική που εφαρμόζεται επί δεκαετίες, είναι μια καραμπινάτη περίπτωση που επιβεβαιώνει την αδιαφάνεια και τη διαφθορά στη λειτουργία του ελληνικού κράτους.
“Μα από τις πινακίδες θα κριθούν όλα αυτά”, θα αναρωτηθεί κάποιος. Με την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται περί παρωνυχίδας. Αλλά δεν είναι. Είναι ένας από τους όνυχες εκ των οποίων αναγνωρίζεις τον λέοντα τον φοβερό ενός κράτους που λειτουργεί δουλικά απέναντι σε μια κάστα ανθρώπων και αυταρχικά απέναντι σε όλους τους άλλους.
Από τις πινακίδες και τις κλήσεις της τροχαίας διδάχθηκαν, άνωθεν, γενιές αστυνομικών, ότι τα περί ισονομίας και ισοπολιτείας των συνταγματικών διακηρύξεων είναι φούμαρα. Ότι υπάρχουν δυο κατηγορίες Ελλήνων. Εκείνοι τους οποίους οφείλουν να υπηρετούν και να εξυπηρετούν, όταν προσκομίζουν το σχετικό μπιλιέτο, ή όταν πέφτει το σχετικό τηλεφώνημα, οι ευνοούμενοι, και οι άλλοι.
Όταν ένας κρατικός υπάλληλος, ένστολος ή μη, εθίζεται, με άνωθεν καθοδήγηση, να παραβλέπει παρανομίες, επειδή οι ανώτεροί του αποβλέπουν σε ανταποδοτικά οφέλη από αυτή την τακτική, πόσο δύσκολο είναι να σκεφτεί ότι θα ήταν κοροϊδάκι αν δεν ακολουθούσε την τακτική αυτή και προς ίδιο όφελος;
Θυμάμαι ένα περιστατικό στην οδό Καψάλη στο Κολωνάκι, όταν μια κυρία με πολυτελές όχημα, απειλούσε τον τροχονόμο που την έγραφε γιατί πέρασε με κόκκινο ότι “θα τον στείλει στον Έβρο” -γνωστό τόπο εξορίας κρατικών υπαλλήλων που τολμούν να ελέγξουν κυρίους ή κυρίες της κατηγορίας “ξέρεις ποιος είμαι εγώ”.
Μακάρι να είναι αλήθεια τα περί της οργής του κ. Χρυσοχοΐδη. Γιατί ο τόπος ετούτος δεν πρόκειται να σωθεί από την χρόνια πολιτική του γρίπη, αν δεν βρεθούν κάποιοι άνθρωποι να γίνουν δυσάρεστοι στους “ξέρεις ποιος είμαι”, με μια απλή κίνηση: Να κλείσουν τα παραθυράκια.
Το σύστημα αδιαφάνειας και διαφθοράς αναπνέει από αυτή την αδιάκοπη κατασκευή και χρήση “παραθύρων” υπέρ ορισμένων.
Η διαφθορά και η αδιαφάνεια έχουν… πινακίδες
