Και επιτέλους χτες ήρθε κι εδώ η Άνοιξη. Τα σπίτια φόρεσαν τις καλές τους στολές και οι γυναίκες τα καλά τους ρούχα. Τριγυρνούσαν στην πόλη κάτω από το ζεστό φως του ήλιου σαν κόκκινες παπαρούνες. Πάνω από την εξοργιστική φτώχεια των δρόμων, των ζητιάνων και των ανέργων, στις λιγοστές τσιμενταρισμένες πλατείες, στα κατεστραμμένα πεζοδρόμια, στον αέρα που μύριζε τσιμεντόσκονη και θειάφι, στα δωμάτια των ξενοδοχείων, στο λιμάνι, απλώθηκε εκείνο το ξεχασμένο κόκκινο φως.
Μέσα από τα δάση αντηχούσαν σβησμένα τα βήματα του χειμώνα που έφευγε. Πάνω από τον ορίζοντα, προς το Τρίκερι, σπαρταρούσαν νέα χαμόγελα, οι βαριές και γρήγορες καμπάνες των ναών χτυπούσαν με άλλον ήχο. Ο κόσμος βάδιζε με την κουρελιασμένη του στολή της εργασίας, με τα κουρελιασμένα παπούτσια του τα χιλιοφορεμένα και μες στην κουρελιασμένη απ’ τον αγώνα για τη ζωή ψυχή του τραγουδούσε. Τα γκρίζα οικήματα τραγουδούσαν. Τραγουδούσαν τα αδέσποτα στο πάρκο κι οι ρυπαροί κάδοι απορριμμάτων. Ευτυχισμένα βγήκαν απ’ την κοιλιά της μάνας τους τα νεογέννητα.
Κι η Άνοιξη παρέλασε στην πόλη μας δίχως καμιάν αντίσταση, με το καμπύλο άσπρο της μέτωπο, τα πυκνά μακριά ματόκλαδα, το τρυφερό δέρμα της μύτης της τεντωμένο λίγο πάνω από το κόκαλο, με τα στενά ρουθούνια της, τα χείλη, σαρκώδη και μισάνοιχτα να σφίγγονται κάποιες φορές το ένα απάνω στο άλλο σα λυσσασμένοι εχθροί, με το λαιμό της να τεντώνει προς τα εμπρός, όπως ενός θηρίου που παραμονεύει.
Και πράγματι εχτές έπεσε απάνω μας η Άνοιξη σαν το θηρίο και μας κατασπάραξε με τις κόρες των ματιών της -γαλάζιοι κύκλοι μέσα σε λεπτούς πράσινους δακτύλιους, που κάποιες στιγμές έπαιρναν το χρώμα του ατσαλιού με ισχνές ασημένιες λάμψεις, σαν λάμα μαχαιριού σε θήκη. Κι εμείς δεχτήκαμε τη μαχαιριά σαν μήνυμα ενός κόσμου άλλου, μιας άλλης ζωής, σαν βίαιο χάδι από μια δύναμη άγνωστη, αδιάφορη και περίεργη, ανίκανη να αγαπάει ή να μισεί, ανίκανη ακόμα για εξυπνάδα, βλακεία, κακία, καλοσύνη, με άλλα λόγια ανίκανη για όλες εκείνες τις ιδιότητες που συγκροτούν συνήθως έναν ανθρώπινο χαρακτήρα. Αντί για γέλιο, μας έδειξε τα δόντια της η Άνοιξη, ωραία δόντια, δύο κατάλευκες σειρές που έκλειναν σφιχτά. Ωραία φυλακή. Και μας φυλάκισε…
Τώρα χαιρόμαστε επιτέλους, τελούμε σε αναστάτωση καθ’ υπαγόρευσιν της Ανοίξεως, αν και κάποιοι από εμάς ήδη αρχίσανε να δυσανασχετούν στο Βόλο από μια τέτοια επιβολή…
