Η κυβέρνηση φιλοδοξούσε να καταγράψει τις πρώτες 100 μέρες διακυβέρνησής της ως την περίοδο που θα έδινε το σαφές δείγμα της νέας πολιτικής της, που θα προωθούσε τα πρώτα νομοθετήματα για έναν νέο τύπο διακυβέρνησης, με την ανοιχτή διαβούλευση ακόμη και για τη στελέχωση της δημόσιας διοίκησης, που θα άνοιγε το βηματισμό της ίδιας της κοινωνίας σε μία άλλη πορεία.
Οι μετεκλογικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, οι προγραμματικές δηλώσεις και οι πρωτοβουλίες των υπουργών κινήθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση.
Εχουμε διανύσει τις πρώτες 25 μέρες αυτής της περιόδου, το πρώτο τέταρτο του χρόνου αποτύπωσης της νέας πολιτικής και, παρά τις όποιες πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί, αυτό που ενδεχομένως θα χαρακτηρίσει τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης θα είναι η έξαρση των τρομοκρατικών επιθέσεων. Μέσα σε λίγες μέρες έχουν καταγραφεί επιθέσεις σε αστυνομικό τμήμα, τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών σε δημόσια κτήρια και σε πολιτικούς στόχους, εμφάνιση νέων ομάδων και επανεμφάνιση παλαιότερων. Η αναστάτωση στην Αστυνομία, στην Αντιτρομοκρατική αλλά και στο ίδιο το υπουργείο είναι εμφανής.
Ισως δεν είναι τυχαία αυτή η μαζική εμφάνιση τέτοιων επιθέσεων μέσα σε λίγες μέρες. Αυτή τη στιγμή η Αστυνομία δεν έχει ακόμη φυσική ηγεσία, οι υπηρεσίες δημόσιας τάξης παραμένουν στην κατάσταση αποδιοργάνωσης στην οποία είχαν περιέλθει, ενώ οι στις πρώτες μέρες μίας νέας διακυβέρνησης είναι φυσικό να υπάρχει ένα «κενό» που οι διάφορες ομάδες –οι οποίες δικαίως ή αδίκως κατατάσσονται στο λεγόμενο τρομοκρατικό χώρο- σπεύδουν να καταλάβουν. Να δημιουργήσουν νέα δεδομένα, αλλά και να κερδίσουν πόντους στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Απαντώντας, με το δικό τους τρόπο τόσο στις προειδοποιήσεις του νέου υπουργού Δημόσιας Τάξης (Προστασίας του Πολίτη) για αυστηρότητα στην τήρηση της τάξης, όσο και στις προσκλήσεις του «να παραδοθούν τα παιδιά, η Δημοκρατία είναι επιεικής». Κάτι που ίσως δείχνει ότι και το ίδιο το υπουργείο δεν έχει βρει ακόμη το βηματισμό του ή δεν έχει ξεκαθαρίσει πώς αντιλαμβάνεται τις νέες οργανώσεις του χώρου.
Ένα μπαράζ επιθέσεων, στην πράξη αμφισβήτηση της δυνατότητας του συγκροτημένου κράτους να αντιμετωπίσει επαρκώς αυτά τα φαινόμενα, δεν μπορεί να απαντηθεί στο πλαίσιο της Δημοκρατίας, παρά μόνο με ένα τρόπο. Ναι μεν ένταση της αστυνομικής έρευνας, αλλά χωρίς παραβίαση των ορίων της Δημοκρατίας και των συλλογικών δικαιωμάτων. Η διόγκωση της σημασίας αυτών των επιθέσεων από μερίδα του Τύπου δίνει το έδαφος για να δικαιολογείται μία «έκτακτη ανάγκη», ώστε να επιτραπεί κάθε ειδικό ή έκτακτο αστυνομικού χαρακτήρα μέτρο. Παράλληλα, ναι μεν νομική αυστηρότητα στην αντιμετώπιση, αλλά μέσα στους κανόνες της ηθικής και της δικαιοσύνης.
Δεν χρειάζονται έκτακτα μέτρα για απάντηση στην τρομοκρατία
