Εκμετάλλευση και της… τρομοκρατίας

Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας. Ακόμη και τις συμφορές μας τις εκμεταλλευόμαστε για μικροκομματικά και προσωπικά οφέλη. Για… να βολέψουμε κανέναν άνθρωπο. Όπερ συμβαίνει και στην περίπτωση της τρομοκρατίας, αυτής της πολύχρονης συμφοράς που πλήττει τον δημόσιο βιο μας από τους πρώτους μήνες της μεταδικτατορικής περιόδου.
Η Ελλάδα απόμεινε να είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία, χωρίς να υπάρχουν συνθήκες ανάπτυξης «εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων», όπως των Βάσκων ή της Βόρειας Ιρλανδίας, έχουμε συνεχή παραγωγή τρομοκρατικών οργανώσεων που αυτοαναγορεύονται σε «αντάρτικο πόλεων». Όταν, εκεί που άλλοτε γεννήθηκε, είτε με τον «Κόκκινο Στρατό» στη Γερμανία, είτε με τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία, είναι κεφάλαιο που έχει κλείσει εδώ και δεκαετίες.
Η νοσηρή αυτή πραγματικότητα οδήγησε στην πρακτική να γεμίσουμε «φρουρούς». Αστυνομικοί αποσπώνται να φρουρούν βουλευτές, διοικητές οργανισμών, αλλά και «επώνυμους» που τάχα απειλούνται. Τα κενά που αφήνουν στο σώμα καλούνται να τα καλύψουν με πρόσθετους διορισμούς, άβγαλτα παιδιά, που μόλις βγαίνουν από τις σχολές, ρίχνονται κατευθείαν στην φωτιά.
Και δώστου υπερωρίες και πρόσθετα επιδόματα για τους αποσπασμένους. Και ύστερα ψάχνουμε να βρούμε πώς ξεφεύγει ο έλεγχος των κρατικών δαπανών.
Αλλά στην πραγματικότητα πότε οι φρουροί αυτοί έσωσαν έναν πιθανό στόχο τρομοκρατικής επίθεσης;
Δεν είχε φρουρούς ο Παύλος Μπακογιάννης; Δεν είχε ο Μιχάλης Βρανόπουλος; Και τι πρόσφερε στον Νίκο Μομφεράτο ο κρατικός σωματοφύλακας του, πέρα από το ότι έχασε και αυτός τη ζωή του;
Καλώς αποσύρονται οι εξωτερικοί φρουροί από τα τμήματα. Καιρός να αποσυρθούν και από τους βουλευτές και τους άλλους «παράγοντες». Μπας και αναδιοργανωθεί επιτέλους η αστυνομία.
Αν ήταν η ισχυρή παρουσία σωματοφυλάκων να σώζει τους πιθανούς στόχους ο πρόεδρος Κέννεντι και ο αδελφός του Ρόμπερτ, με τόσους σωματοφύλακες που είχαν, θα είχαν πεθάνει από βαθιά γεράματα.
Αντί των δαπανών για όλο και περισσότερους κρατικούς «φουσκωτούς» στην υπηρεσία προσώπων, έχουμε ανάγκη από καλύτερα εκπαιδευμένους και διαρκώς μετεκπαιδευόμενους ειδικούς στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Ώστε να μην περιμένουμε απλώς πότε θα συμβεί ένα ακόμη ατύχημα, όπως στην περίπτωση Ξηρού, για να έχουμε μια επιτυχή μάχη σε τούτο τον διαρκή «πόλεμο».