Μπορεί να ενοχλήσουμε ορισμένους αναγνώστες και κυρίως φίλους και ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, αλλά οι χειρισμοί στο θέμα Πάγκαλου τόσο από πλευράς στελεχών του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όσο και από την πλευρά του φιλικού Τύπου είναι από ερασιτεχνικές μέχρι πολιτικά ζημιογόνες. Ξεκινάμε από το δεδομένο ότι οι εποχές της μονολιθικότητας, ιδιαίτερα στην πολιτική, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι πριν από λίγο καιρό το μισό κόμμα διαφωνούσε με τις απόψεις του Προέδρου Γιώργου Παπανδρέου για την αναθεώρηση του άρθρου 16 και γενικότερα για τις αλλαγές στο χώρο της Παιδείας.
Είναι επίσης σ’ όλους γνωστό ότι ο Θόδωρος Πάγκαλος είναι πολιτικός ιδιαίτερης πολιτικής ιδιοσυγκρασίας. Η ευφυΐα του και η εκρηκτικότητά του δεν αμφισβητούνται. Δεν είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του που εκφράζει διαφορετικές ή και αιρετικές απόψεις σε σχέση με την επίσημη κομματική γραμμή. Το έκανε με όλους τους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ το κάνει και τώρα.
Αν σε ένα θέμα όπως αυτό της Παιδείας που κυριολεκτικά έχει διχάσει ολόκληρη την κοινωνία, δεν εκφράσει διαφορετικές απόψεις ο Θόδωρος Πάγκαλος, τότε ποιος θα εκφράσει;
Όσοι με σφοδρότητα επιτίθενται στον Ελευσίνιο πολιτικό είναι σα να πέφτουν με 200 πάνω σε τοίχο. Επιπλέον μέσα στο κομματικό τους άγχος δεν αντιλαμβάνονται ότι όσο κατακρίνει τις απόψεις Πάγκαλου τόσο ισχυροποιούν το μήνυμα που αυτές εκπέμπουν. Αυτά, κύριοι, και μην ξεχνάτε ότι ο Πάγκαλος δύσκολα αλλάζει. Αυτό το γνωρίζατε, δεν το μάθατε τώρα, ούτε σας εξαπάτησε ότι άλλος είναι και άλλος σας βγήκε τώρα.
Είναι ενοχλητική η διαφορετικότητα;
