Φωτιές άναψαν οι δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Π. Κοροβέση, ουσιαστικά η αναπαραγωγή απόψεων που είχαν φιλοξενηθεί σε εφημερίδα για ουσιαστική συμμετοχή της Αριστεράς, εκείνης της εποχής του ’90 συγκεκριμένα, στο σκάνδαλο των χρημτοδοτήσεων από τη Ζήμενς στα πολιτικά κόμματα.
Μπορεί ο ίδιος να επανήλθε λέγοντας «διορθώνοντας» τα λόγια του, υποστηρίζοντας πως όσα είπε είχαν την έννοια της έκκλησης προς την Αριστερά να διαψεύσει, όσα σχετικά είχαν υποστηριχθεί, όμως η ζημιά είχε ήδη γίνει.
Ο γνωστός περισσότερο για την περιπέτειά του επί χούντας, την οποία είχε άριστα καταγράψει στο βιβλίο του ο Π. Κοροβέσης, παρά για κάποια ιδιαίτερη πολιτική ικανότητα, κατάφερε να καταστήσει την Αριστερά μέρος του προβλήματος των σκανδάλων και να της αφαιρέσει τον ηθικό μανδύα που διαχρονικά, σε τέτοιες περιπτώσεις, είχε λειτουργήσει όχι μόνο προστατευτικά αλλά και ενισχυτικά για τις ιδέες της.
Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί πώς θα λειτουργήσει αυτή η ιστορία στο επόμενο διάστημα, αν δηλαδή θα θεωρηθεί είτε μία ατυχής στιγμή δηλώσεων είτε μία πράξη ασέλγειας στην ιστορία και την ηθική της Αριστεράς (όχι βέβαια ότι είναι αμόλυντη και ξένη προς όλα τα αρνητικά που χαρακτηρίζουν και την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, άλλωστε κομμάτι τους είναι), ή αν θα ανοίξει ένας διαφορετικός κύκλος σκανδαλολογίας περιλαμβάνοντας αυτή τη φορά και την Αριστερά. Τα δύο τελευταία 24ωρα πάντως οι συζητήσεις στα καφενεία και σε κάποια blogs (κάποιες φορές δεν διαφέρουν) δίνουν και παίρνουν με τελική επωδό το «τελικά όλοι ίδιοι είναι».
Δεν είναι πρωτοφανές το γεγονός. Αν προχθές έτυχε να ναι ο Κοροβέσης που προκάλεσε ναταραχή με δηλώσεις του, αύριο μπορεί νάναι κάποιος άλλος που ελέω ΣΥΝοθυλεύματος απέκτησε τη βουλευτική ιδιότητα, άρα και τη βαρύτητα που έχει ο λόγος του, όπως και παραπροχθές ήταν κάποιος τρίτος.
Βέβαια και ο ίδιος, δεν είναι άμοιρος της ευθύνης που έχει συνολικά η Αριστερά στην παρούσα επικράτηση της σκανδαλολογίας. Οχι με χαρακτηριστικά κάθαρσης και εμπέδωσης συνθηκών διαφάνειας στην πολιτική ζωή, αλλά με την έννοια της αναζήτησης εισπρακτών του μαύρου χρήματος και μόνο αυτό.
Η Αριστερά, επομένως γιατί όχι και κάποια στελέχη της, εμπλεκόμενη στη σκανδαλολογία ξέχασε ότι το προνιμακό της πεδίο είναι η πολιτική. Εκεί που έχει τη δυνατότητα να αναδείξει τη δική της ηθική και να θέσει στην κρίση της κοινωνίας τη δική της πρακτική. Οσο και αν η Ιστορία της σ’ αυτό το πεδίο έχει πολλές αμαρτίες να επιδείξει, ειδικά στον τομέα των εσωκομματικών της διαφορών και εκκαθαρίσεων. Οταν η πολιτική έχει ως κεντρικό της άξονα τα σκάνδαλα, η Αριστερά βγαίνει χαμένη (θα πρεπε άλλωστε να το γνωρίζει ήδη και από το ’89) και ενισχύεται η συντηρητική άποψη και στην πολιτική και στην κοινωνία. Σε τέτοιες ιστορίες, η κοινωνία έχει τη συμπεριφορά ναρκομανούς. Εθίζεται και αναζητά καθημερινά τη δόση σκανδαλολογίας μέσα από τις τηλεοπτικές ειδήσεις. Και όσο περισσότερα σκάνδαλα καταναλώνει, τόσο λιγότερο σκανδαλίζεται από τα ίδια τα σκάνδαλα.
Η Αριστερά ξέχασε το προνομιακό της πεδίο: την πολιτική…
