Να η διασταύρωση του δρόμου με τη λεωφόρο. Να και το ονομαστό σπίτι του κυρίου Δημάρχου. Στο δρόμο έχει φοβερή κίνηση. Στα εμπορικά μαγαζιά και στα καφεπωλεία ο θόρυβος είναι μεγάλος. Αν περνούσε από δω τώρα δα ένας ξένος, θα έβλεπε μόνο ανθρώπους που βγάζουν λεφτά απ’ το πορτοφόλι και ξοδεύουν, αλλά ο ταχυδρόμος, που εδώ και τριάντα χρόνια γυρνάει σ’ αυτήν την πόλη, βλέπει στο πλήθος ένα σφίξιμο, που γίνεται ολοφάνερο από τα σκληρά παζάρια στις συναλλαγές και το γεμάτο αναμονή βλέμμα των εμπόρων.
Ο ταχυδρόμος στρίβει το μηχανάκι σε μια πάροδο και χάνεται πίσω από τη βιτρίνα της λεωφόρου. Χώνεται μέσα στις γειτονιές. Αυτά τα σκυθρωπά, πολυώροφα κτίρια που μένει ο πολύς κόσμος ο ταχυδρόμος δεν τα αγαπά και κατά κάποιον τρόπο τα φοβάται. Τα χαμηλά ταβάνια που είναι το πάτωμα τών από πάνω, το πλήθος των ομοιόμορφων παράθυρων που ρίχνουν προς το δρόμο την ίδια ανόητη ματιά, οι διαπεραστικές φωνές, τα αμάξια πάνω στα πεζοδρόμια, το σκληρό βήξιμο των εξατμίσεων στα στενά, τα χλομά δεντράκια πασπαλισμένα με τσιμεντόσκονη, τα γεμάτα έγνοιες και φροντίδα πρόσωπα, η ακτινοβολία του ήλιου πάνω στη μαύρη άσφαλτο, η μυρωδιά του λαδιού σε κάποιο τηγάνι και της ψαρίλας, κι ο αέρας, πότε καυτός πότε γκρίζος προς το μαύρο, του δημιουργούν την εντύπωση πως βρίσκεται σε έναν τόπο κολασμού και μαρτυρίου. Του φαίνεται ότι οι πολυκατοικίες, οι ρυπαροί στενοί δρόμοι και τα αυτοκίνητα που αφήνουν πίσω τους αδιάκοπα ένα μαύρο συννεφάκι προσπαθούν να αποσπαστούν από την κυριαρχία των ανθρώπων, συντρίβοντάς τους, και οι άνθρωποι, με όψη απασχολημένη, μη βλέποντας και μην ακούγοντας ο ένας τον άλλο, να πηγαινοέρχονται ανάμεσα σε όλα αυτά, αγνοώντας εντελώς τις φοβερές προθέσεις τους.
Η είσοδος της πολυκατοικίας που πρέπει να αφήσει μια ειδοποίηση παραλαβής δέματος είναι παλιά, βρώμικη και σκοτεινή. Από τον πρώτο όροφο ακούγεται η τηλεόραση που διαφημίζει ταξίδια σε εξωτικά νησιά. Αφού το μηχανάκι σταμάτησε στο δρόμο, ο ταχυδρόμος χώνεται μέσα και ψάχνει στα γραμματοκιβώτια το όνομα του παραλήπτη της ειδοποίησης. Από την τελευταία πόρτα του ισογείου αριστερά, ακούγονται φωνές. Στο πάτωμα, αλλά και κοντά στις πόρτες, ακόμα και πάνω στις σωληνώσεις του καλοριφέρ είναι ριγμένα διαφημιστικά φυλλάδια, που καλύπτουν εν μέρει τη βρωμιά. Μια στενή, μαρμάρινη σκάλα με λιγδιασμένα σκαλοπάτια, η ανυπόφορη όψη της πόρτας του ασανσέρ, η φρίκη της εγκατάλειψης πάνω στα χαλάκια εισόδου, τα θλιβερά φωτάκια του κλιμακοστασίου, κοντά σε κάποιες πόρτες κλειστές σακούλες σκουπιδιών, μικροέπιπλα, κουρέλια• όλα αυτά τού είναι γνωστά από παλιά… Μια αποκρουστική μυρωδιά ξινίλας διαποτίζει τα πάντα.
Ένας κοκαλιάρης άντρας με στενούς ώμους, βαθουλωμένους κροτάφους και ίσιο στήθος βγαίνει απ’ το ασανσέρ. Τα μάτια του είναι μικρά και ανήσυχα, με μαύρους κύκλους, η μύτη του μακριά και λίγο στραβή προς τα δεξιά, τα χείλια του μια ευθεία άσπρη γραμμή. Τα ρούχα του είναι κοινά και πολυφορεμένα κι αυτό τον κάνει να μοιάζει με όλους όσους μένουν στις γειτονιές της πόλης. Μόλις βλέπει τον ταχυδρόμο τα μάτια του στενεύουν.
– Μας έφερες πάλι λογαριασμούς; λέει σα να φτύνει.
Ο ταχυδρόμος
