Το Κοινόν των Μαγνήτων

Δεν είχα τη χαρά και την τύχη να παρακολουθήσω τις χθεσινές εργασίες της ημερίδας του «Κοινού των Μαγνήτων», καθώς οι ανάγκες του ρεπορτάζ και οι άδειες των συναδέλφων μάς υποχρέωσαν να κινηθούμε σε άλλα, πιο ρηχά πεδία της καθημερινής τοπικής ειδησεογραφίας.
Και λέω είναι τύχη και χαρά, γιατί η χθεσινή ημερίδα έδωσε ασφαλώς σε όλους, όσοι είχαν την ευκαιρία να την παρακολουθήσουν από κοντά τη δυνατότητα να συναντήσουν ανθρώπους που έχουν στην καθημερινότητά τους άλλες προσλαμβάνουσες παραστάσεις και εμπειρίες, την επαφή με ζητήματα που κατατρύχουν και την ελληνική κοινωνία, τα οποία σε άλλες κοινωνίες της Ευρώπης και της Αμερικής έχουν βρει λύσεις περισσότερο ικανοποιητικές απ’ ό,τι η δική μας.
Άλλωστε πάντα εκδηλώσεις σαν τη χθεσινή σε κάνουν πιο σοφό σε εμπειρίες και σε γνώση. Αυτό το «πάντρεμα» άλλωστε ανθρώπων με κοινή καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία και κοινά παιδικά και εφηβικά βιώματα ήταν διαχρονικά μία πολύτιμη παρακαταθήκη, ένα κοινό σημείο αναφοράς για το μέλλον και ένα σημείο επανεκκίνησης και αναθεώρησης δεδομένων και αντιλήψεων για ντόπιους και για τους «ντόπιους» που διαπρέπουν στο εξωτερικό.
Με χαρά ακούσαμε, έστω και τηλεφωνικά, τις φωνές του Κ. Πώποτα, που ζει και εργάζεται στο Λουξεμβούργο, του Νίκου του Πράντζου, που ζει και εργάζεται στη Γαλλία, αλλά και του Πασχάλη του Δήμου, που είναι δάσκαλος σε ελληνικό σχολείο στη Σουηδία και αμέσως ένιωθες την ανάγκη να μοιραστείς μαζί τούς προβληματισμούς και ανησυχίες για την Ελλάδα, για την Ευρώπη και για τον πλανήτη ολόκληρο. Θέλεις να μοιραστείς μαζί τους την επιτυχία τους, γιατί όλοι τους είναι ξεχωριστοί στον τομέα τους. Είναι η χαρά του γειτονόπουλου που έκανε το μεγάλο άλμα και… πέταξε για άλλες πολιτείες. Και χαίρεσαι διπλά, όχι γιατί όλοι αυτοί δεν έφυγαν μετανάστες, όπως οι πατεράδες μας, για να πάνε οικονομικοί μετανάστες στη Γερμανία, στο Βέλγιο ή στην Αυστραλία. Έφυγαν γιατί τους περισσότερους από αυτούς τους καθοδήγησε η ανάγκη και η έμφυτη ροπή τους για γνώση και μάθηση. Έφυγαν για να καλλιεργήσουν την ανησυχία τους στην έρευνα. Άλλες εποχές και άλλες οι ανάγκες των ανθρώπων, βλέπετε. Μόνο που το πρόβλημα να φεύγουν και να μη θέλουν αυτοί οι προικισμένοι και συνάμα τόσο απλοί στη συμπεριφορά τους συμπολίτες μας να γυρίσουν πίσω στον τόπο τους, δείχνει πως το πρόβλημα στη χώρα μας είναι το ίδιο σοβαρό, όπως και μερικές δεκαετίες πριν. Με άλλη μορφή ίσως…
Με έναν πρωτογενή τομέα θνησιγενή, να στηρίζεται στις επιδοτήσεις για την παραγωγή των προϊόντων που δεν έχουν ζήτηση στις διεθνείς αγορές, μία φθίνουσα τουριστική ανάπτυξη, με υποβαθμισμένα όλα τα φυσικά πλεονεκτήματα που κάποτε αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη της και μ΄ ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα απαξιωμένο, να στερεί την ισότιμη πρόσβαση στην ανάπτυξη, η αυτοκαταστροφική πολιτική τής μη αξιοποίησης των σημαντικότερων συγκριτικών πλεονεκτημάτων εξακολουθεί να παρασέρνει τη χώρα στον οικονομικό της μαρασμό.
Σ΄ όλες τις παραπάνω διαπιστώσεις σίγουρα οι φίλοι από το «Κοινόν των Μαγνήτων», κάτι θα είχαν να μας πουν. Και αυτό το κάτι θα είναι το μάτι ενός τρίτου, που βλέπει τα πράγματα από απόσταση και με ψυχραιμία, ενώ παράλληλα είναι απαλλαγμένος από το σύνδρομο ότι η Ελλάδα είναι ο ομφαλός του κόσμου…