Οι προσλήψεις στο Δημόσιο

Το καθεστώς των προσλήψεων στο κομματικό κράτος της Ν.Δ είναι φαύλο. Πού τελειώνει αυτός ο κατήφορος; Η απάντηση είναι: προφανώς στις εκλογές. Το παραπάνω χθεσινό σχόλιο ανήκει στο μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ Ντίνου Ρόβλια και έγινε με αφορμή το θέμα των προσλήψεων στο Δημόσιο. Σύμφωνα με το ΠΑΣΟΚ είχαμε αύξηση των προσλήψεων σε σχέση με πέρυσι κατά 35,2% , ενώ στην ίδια ανακοίνωση γίνεται λόγος για τη δημιουργία της νέας γαλάζιας γενιάς των συμβασιούχων που άγγιξε από το Μάρτιο του 2004 μέχρι σήμερα τους 313.024 υπαλλήλους.
Προφανώς οι αντίστοιχοι ισχυρισμοί υπήρχαν και την περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από τους σημερινούς κυβερνώντες που ήταν τότε στην αντιπολίτευση. Άλλωστε έχει μείνει παροιμιώδης η έκφραση «σύστημα ΠΑΣΟΚ» που χρησιμοποιούσαν οι νεοδημοκράτες για πολλά χρόνια, δηλωτικό της λαφυραγώγησης του κράτους από τους «ημετέρους» της άλλης πλευράς.
Τα παραπάνω δεν αναφέρονται για να καταδείξουν μία πρακτική η οποία χρησιμοποιήθηκε και συνεχίζει να χρησιμοποιείται κατά κόρον από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Είναι γιατί στα χείλη του κάθε πολίτη γεννάται το εύλογο ερώτημα: Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Μέχρι πότε το Ελληνικό Δημόσιο θα θυμίζει τον Πίθο των Δαναΐδων;
Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι πολλές από τις θέσεις που καλύπτονται σε ένα αρκετά μεγάλο βαθμό στο Δημόσιο ή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Αλλωστε η Αυτοδιοίκηση τις τρεις τελευταίες δεκαετίες έχει πάρει τόσες αρμοδιότητες, που εκ των πραγμάτων απαιτούν την κάλυψη πρόσθετου προσωπικού για την κάλυψη των επιπλέον αναγκών. Αν όμως δεχθούμε ότι όλες αυτές οι προσλήψεις είναι αναγκαίες σε ένα μεγάλο βαθμό, εκείνο που πάντα παραμένει ζητούμενο είναι η αποτελεσματικότητα και ο βαθμός ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών στο Δημόσιο. Εκεί είναι που πάσχει το σύστημα. Εκεί χρειάζεται η πολιτική θεραπεία. Εκεί χρειάζεται να μπει το μαχαίρι στο κόκαλο και να μπει φρένο στα φαινόμενα της ασυλίας της αδιαφορίας, της αποχής από τα καθήκοντα και από τα κρούσματα διαφθοράς που ταλανίζουν όλο το Δημόσιο Τομέα.
Και επιπλέον. Οποιαδήποτε θεραπεία θα είναι χωρίς αντίκρισμα, αν δεν αναδιοργανωθεί εκ βάθρων ο τρόπος λειτουργίας των Πειθαρχικών Συμβουλίων, που σπανίως συγκαλούνται και που ακόμη πιο σπάνια επιβάλλουν ποινές σε υπαλλήλους τους σε ένδειξη συναδελφικής αλληλεγγύης…