Δεν είναι ούτε το πρώτο και δεν θα είναι ούτε το τελευταίο τραγικό τροχαίο δυστύχημα που συμβαίνει στην Εθνική Οδό Βόλου – Λάρισας. Η άσφαλτος της οδού Λαρίσης όπως είναι περισσότερο γνωστή δεν έχει χρώμα μαύρο αλλά κόκκινο, κυρίως από το αίμα νέων ανθρώπων. Το προχθεσινό, με τραγικό απολογισμό, δύο νέους ανθρώπους νεκρούς και δύο τραυματισμένους, έγινε κοντά στον κόμβο του Σέσκλου, σε ένα σημείο που όπως κατέγραψαν οι τηλεοπτικές κάμερες επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι. Ναι, οι οδηγοί των αυτοκινήτων μπορεί να έτρεχαν. Ίσως και υπερβολικά. Άλλη όμως είναι η αντίδραση του οδηγού σε συνθήκες φωτισμού και άλλη στο απόλυτο σκοτάδι.
Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι αυτός ο δρόμος έχει τη δικιά του ιστορία. Ξεκίνησε η διαπλάτυνσή του και η κατασκευή διαχωριστικού το 1975 και ολοκληρώθηκε περίπου το 2000. Ίσως και αργότερα, αν δεν μας απατά η μνήμη μας. Πάνω από 25 χρόνια ενώ ο κατάλογος των νεκρών στο συγκεκριμένο δρόμο, μήκους 12 χιλιομέτρων από τον Βόλο μέχρι τον κόμβο του Βελεστίνου, είναι μακρύς και γεμάτος με δεκάδες θύματα. Αφού τελικά ολοκληρώθηκε η διαπλάτυνση και η διαχωριστική νησίδα, ήταν φαίνεται φοβερά μεγάλη δαπάνη να φωτιστούν επαρκώς τουλάχιστον τα 12 πιο επικίνδυνα σημεία του συγκεκριμένου δρόμου.
Λυπούμαστε που αναγκαζόμαστε για μία ακόμη φορά να διαπιστώσουμε ότι αυτή είναι η Ελλάδα. Οι καθυστερήσεις των δημοσίων έργων, η κριτική για τα οποία δεν λαμβάνεται από κανέναν σοβαρά υπόψη, ορισμένες φορές μεταφράζεται και σε απώλεια ανθρώπων. Δε βαριέσαι όμως, ποιος ασχολείται.
Ανθρωποθυσίες χωρίς τέλος
