Η Ντορίτα, όπως την ξέρουν όλοι, κάνει παράξενες σκέψεις. Κάποιες φορές καλές και κάποιες κάνει προσπάθεια για να μην βάλει τα κλάματα.
«Ο άνθρωπος» σκέφτεται «είναι μία μηχανή. Της βάζεις καύσιμο και λειτουργεί. Αν μπορούσε να μην είναι έτσι, τι θα γινόταν τότε με τους ανθρώπους; Όχι, καλύτερα μηχανή, να μην έχει μεγάλες απαιτήσεις και να μη σκέφτεται -άντε στην ευχή από κει!». Της Ντορίτας της αρέσει να λέει στον εαυτό της πού και πού κάτι τέτοια αποφθέγματα.
Στο σπίτι μπαίνουν πιασμένοι από το χέρι. Μοιάζουν σαν πατέρας με κόρη που γυρνούν από τον περίπατο.
Ο άντρας βάζει το χέρι του κάτω από τη μασχάλη της Ντορίτας, πάνω από τη μπλούζα της.
-Τι δροσερή που είναι η μασχαλίτσα σου!
Η Ντορίτα είναι παγωμένη κάτω από το μπράτσο της, σα να μην κυκλοφορεί καθόλου αίμα στο κορμί της. Ο άντρας συνειδητοποιεί ότι ολόκληρο το κορμί της τρέμει, μα δεν τον ενδιαφέρει. Όλα όσα κάνει τα βρίσκει καλοκαμωμένα, πραγματικά καταφέρνει να σταθεί σαν άντρας.
Η μικρή, περνώντας μπροστά από τον καθρέφτη του διαδρόμου, γυρίζει το κεφάλι της από την άλλη μεριά.
-Προχώρα ίσια στο σαλόνι!
-Καλά.
Η μικρή προχωράει στο σαλόνι και κάθεται άκρη άκρη στον καναπέ. Είναι δεκατεσσάρων χρόνων και το στήθος της τώρα φουσκώνει, σαν ένα λουλουδάκι που ετοιμάζεται να ανοίξει. Τη λένε Μπεναζίρ Ομάρ Αλή, όσοι την ξέρουν τη φωνάζουν Ντορίτα. Η οικογένειά της χάθηκε όταν πέρασαν τα σύνορα κρυφά. Ο αδερφός πέρασε στην Ιταλία κρυμμένος μέσα σε φορτηγό και χάθηκε από προσώπου γης κι ο πατέρας της λίγο μετά σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα. Μάνα έτσι κι αλλιώς δε γνώρισε. Η Ντορίτα ζει με έναν κύριο από τα μέρη του μπαμπά της, έναν πενηντάρη που έχει πάρε δώσε με την αστυνομία και κάθε τρεις και λίγο τον τραβούν στο τμήμα, μα δεν μπορούν να αποδείξουν πως έχει σχέση με διακίνηση ναρκωτικών. Φοράει χρυσό δαχτυλίδι με μεγάλη πέτρα και ακριβά ρούχα και τον λένε Μωχαμέτ. Στην πιάτσα τον Μωχαμέτ τον φωνάζουν με το παρατσούκλι Χειρουργός, γιατί στην από μέσα τσέπη κρύβει ένα μαχαίρι. Τα παιδιά στο δρόμο τον φωνάζουν Αντεροβγάλτη και προτιμούν να χάνονται από μπροστά του όταν περνάει.
Ο Μωχαμέτ πούλησε τη Ντορίτα για χίλια ευρώ. Την αγόρασε ο κύριος Άρης, αυτός που έχει το μεγάλο φαρμακείο στην κεντρική οδό.
Στον φαρμακοποιό που αγόρασε το εμπόρευμα ο Μωχαμέτ είπε:
-Παρθένα, κύριε Άρη, ανέγγιχτη! Ένα κλειστό λουλουδάκι!
Στη μικρή είπε:
-Κοίτα μικρή μου, ο κύριος Άρης είναι καλός. Αγαπάει τα μικρά κοριτσάκια. Θα σε έχει σα βασίλισσα. Δε θα πάθεις τίποτα, μόνο θα παίξει λίγο μαζί σου. Κι άλλωστε κάποια μέρα αυτό θα γινόταν, έτσι δεν είναι;
Το εμπόρευμα
