ΤΟΠΙΚΑ

Σ΄ ευχαριστούμε πολύ, κ. Γιάννα

σ΄-ευχαριστούμε-πολύ-κ-γιάννα-851206

Μ΄ ένα ισχυρό σοκ για το δημοσιογραφικό κόσμο και την ελληνική κοινωνία ξεκίνησε η εβδομάδα που κλείνει τον κύκλο της σήμερα. Το κλείσιμο της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος» και των υπολοίπων μέσων ενημέρωσης του ομίλου μπορεί να ήταν αναμενόμενη για τους γνώστες του χώρου, όμως το κλείσιμο μιας μεγάλης εφημερίδας και η ανεργία 500 εργαζομένων συγκινεί ακόμα και τους μη αναγνώστες.
Ο πρώτος μύθος που κατέρρευσε με τη συγκεκριμένη απόφαση της οικογένειας Αγγελοπούλου είναι ότι στην Ελλάδα το χρήμα είναι ίδιο. Είτε πρόκειται για δημόσιο, είτε πρόκειται για ιδιωτικό. Αμ δεν είναι έτσι. Η Γιάννα Αγγελοπούλου με τα κρατικά ταμεία στη διάθεσή της, δηλαδή με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, διοργάνωσε ίσως τους πιο πετυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους οποίους δεν ξέρω για πόσες γενιές ακόμα θα πληρώνουμε. Προφανώς ξόδευε αφειδώς, διότι δεν επρόκειτο για χρήμα του Θόδωρου, αλλά του… χαζοθόδωρου, δηλαδή του ελληνικού λαού.
Με την εφημερίδα μόλις έχασε 200.000.000 ευρώ, δηλαδή το 1/30, ήτοι περίπου το 3% της απομειωμένης μετά την κρίση συζυγικής της περιουσίας δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά και έκλεισε μια εφημερίδα σχεδόν καταξιωμένη και ιστορική, πετώντας στο δρόμο περίπου 500 εργαζόμενους. Αν δεν είχε να στηρίξει περαιτέρω το εγχείρημα, ίσως να την καταλαβαίναμε. Αλλά καταντάει κυνική η απόφαση του κλεισίματος για να μην χάσει λίγη από την περιουσία της. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι στην Ελλάδα το δημόσιο χρήμα ουδείς το σέβεται, ενώ το δικό τους, το ιδιωτικό, το υπεραγαπάνε όλοι και είναι ικανοί ακόμα και να σκοτώσουν γι’ αυτό.
Στα του οίκου μας τώρα, δηλαδή στα πράγματα του Τύπου. Η εμπλοκή της Αγγελοπούλου κατέρριψε μύθους και μύθους για το χώρο του Τύπου στην Ελλάδα. Πολλοί έσπευσαν να χειροκροτήσουν την είσοδό της και ακόμα περισσότεροι να την πλαισιώσουν, ονειρευόμενοι παχυλούς μισθούς και μπόνους. Τώρα βεβαίως που η κυρία αποσύρθηκε όλοι σπεύδουν να την πετροβολήσουν και πρώτοι απ΄ όλους οι καλοπληρωμένοι σύμβουλοί της.

Εμφάνιση, πολυτέλεια και ουσία

Τελικά αποδείχθηκε ότι η εφημερίδα δεν είναι ούτε τα πανάκριβα γραφεία και τα έπιπλα απ΄ το Μιλάνο, ούτε οι πολυώροφες πολυτελείς εγκαταστάσεις, ούτε οι συναντήσεις υψηλού επιπέδου στα ιδιαίτερα γραφεία, ούτε τα σουλάτσα στους διαδρόμους με τα πούρα ανά χείρας. Τελικά εφημερίδα δεν είναι ούτε τα πολλά λεφτά. Πρόκειται για ένα ευρωβόρο επάγγελμα, που αν δεν πηγαίνει το προϊόν, χάνεις όσα λεφτά κι αν επενδύσεις. Είναι δαπανηρή επένδυση η εφημερίδα που, αν δεν καταστεί βιώσιμη, όσα χρήματα κι αν έχεις, όσες πολιτικές πλάτες κι αν διαθέτεις, τα χάνεις όλα χωρίς να το καταλάβεις.
Τελικά αποδείχθηκε ότι εφημερίδα δεν είναι ούτε το πολυτελές χαρτί ούτε το υπερμοντέρνο κασέ, το οποίο σχεδίασαν Ισπανοί σύμβουλοι έναντι αμοιβής 3.000.000 ευρώ. Είναι μεγάλη αλήθεια ότι οι εφημερίδες πρέπει να ζητούν την ισορροπία μεταξύ του κασέ, δηλαδή της εμφάνισης και της ύλης, δηλαδή της ουσίας. Ούτε μόνο κασέ και φωτογραφίες μπορεί να είναι η εφημερίδα, γιατί τότε γίνεται περιοδικό, ούτε χύμα η ύλη μπορεί να τοποθετείται στις σελίδες και να ψάχνει ο αναγνώστης να βρει άκρη. Ούτε η ύλη μπορεί να υποταχθεί στο κασέ ούτε το κασέ στην ύλη. Αυτή την απλή αλήθεια που εδράζεται στη λογική και μόνο δεν μπόρεσαν να την καταλάβουν άνθρωποι που εισέπραξαν ιλιγγιώδη ποσά και βέβαια δικαιολογημένα δεν την κατάλαβε και η κ. Αγγελοπούλου.
Ασφαλώς δεν περιμέναμε να καταλάβει ούτε η κ. Αγγελοπούλου ούτε οι καλοπληρωμένοι σύμβουλοί της ότι η εφημερίδα είναι συνεχόμενος, καθημερινός, αδιάκοπος και κοπιαστικός αγώνας επιβίωσης και ανταγωνισμού. Είναι μοναχισμός και σκαπάνη απ΄ το πρωί μέχρι το βράδυ. Αν εμπιστευτείς τα λεφτά σου και τις ιδέες σου σε δήθεν επαΐοντες, το λιγότερο που θα πάθεις είναι να ξυπνήσεις, χτυπώντας το κεφάλι σου στο κομοδίνο και το χειρότερο να πέσεις από τον 10ο όροφο!

Οι ευθύνες των στελεχών

Βέβαια μετά την κατολίσθηση οι πάντες, από το συνδικάτο μέχρι τους απολυμένους και τα πολιτικά κόμματα, αναζητούν τους υπεύθυνους, αναζητούν τους «εγκληματίες» που προκάλεσαν την καταστροφή. Αλλοι τους ανακαλύπτουν τους υπεύθυνους στα πρόσωπα του Θόδωρου και της Γιάννας, των πλέον άσχετων δηλαδή, άλλοι στο πρόσωπο του οικονομικού διευθυντή Ζαχαράτου και κάποιοι δημοσιογράφοι, οι περισσότεροι, τα έχουν με τον τελευταίο διευθυντή της εφημερίδας, το Βολιώτη Σεραφείμ Κοτρώτσο. Αναμφίβολα ο ρόλος του διευθυντή είναι σημαντικός και κρίσιμος, ωστόσο ούτε μπορεί να χτίσει ούτε μπορεί να κλείσει από μόνος του μια τέτοιου μεγέθους εφημερίδα. Αλήθεια, πού ήταν οι 250 συντάκτες και αρχισυντάκτες όταν κάθε μέρα έλειπαν σημαντικά θέματα από την πολυδάπανη έκδοση; Γιατί δέχτηκαν ως διευθυντή κάποιον που πίστευαν ότι δεν θα τα καταφέρει, όπως τώρα αφήνουν να εννοηθεί; Ποιες πρωτοβουλίες πήραν όταν έβλεπαν ότι παρά τις επενδύσεις και τις παχυλές αμοιβές δεν υπήρχε καμία κυκλοφοριακή βελτίωση; Ποια σημαντικά θέματα ανέδειξε η εφημερίδα τα τρία τελευταία χρόνια, που θα έκαναν τομή στην ενημέρωση του κοινού; Βέβαια τον ισχυρό Κοτρώτσο όλοι τον ήθελαν φίλο, έστω και αν ήταν επιλογή της αφεντικίνας, ενώ τον ανίσχυρο τον κάνουν πρωτοσέλιδο μαζί με την κυρία! Όταν όμως έπρεπε να μιλήσουν, όλοι σιωπούσαν, επαναπαυόμενοι στις παχυλές αμοιβές. Δεν αναφερόμαστε φυσικά στους απλούς συντάκτες αλλά στα επιτελικά στελέχη. Πού ήταν όταν το καράβι πήγαινε κατευθείαν στα βράχια; Μήπως επαναπαυόταν στον πακτωλό του Αγγελόπουλου; Δεν είναι αυτό μια σκέψη πονηρή και καταστροφική συνάμα από την ώρα που μεγαλομαουνιέρης δεν τους έδωσε καμία υπόσχεση ότι είναι αποφασισμένος να μοιραστεί μαζί τους την περιουσία του; Αναρωτιέμαι μετά το κάζο της συγκεκριμένης επένδυσης στη βιομηχανία του Τύπου, μήπως έφτασε η ώρα και στις ελληνικές εφημερίδες οι διευθυντές και οι κορυφαίοι αρχισυντάκτες να εκλέγονται από τους συντάκτες, ώστε οι πάντες να γίνουμε πιο υπεύθυνοι;

Η γραμμή, το κράτος και οι στρεβλώσεις

Αποδείχθηκε επίσης ότι καμία πολιτική εφημερίδα δεν μπορεί και δεν δικαιούται να αλλάζει γραμμή, όπως τα συνολάκια της κυρίας. Εφημερίδα δεν είναι ούτε τα κεφάλαια ούτε ο εκδότης, βεβαίως είναι προτιμότερο να είναι παραδοσιακός ή τουλάχιστον έμπειρος, για να γνωρίζει τι του γίνεται και πώς παίζεται το παιχνίδι του Τύπου. Η γραμμή της εφημερίδας μπορεί να διευρύνεται και να επεκτείνεται, να σκληραίνει ή να γίνεται ηπιότερη, αλλά δεν μπορεί να αλλάζει άρδην και μάλιστα με οβιδιακό τρόπο, για τον απλούστατο λόγο ότι πρωτίστως μια εφημερίδα είναι οι αναγνώστες της, κατά δεύτερο είναι οι υπογραφές των συντακτών της και κατά τρίτο αλλά σπουδαιότερο λόγο μια εφημερίδα είναι δουλειά και ξανά δουλειά και πάλι δουλειά σε σημείο… μοναχισμού! Τα υπόλοιπα θέματα που τέθηκαν από εμπειρότερους συναδέλφους, όπως η κρατική αλλά και εμπορική διαφήμιση, οι καταχωρήσεις και όλα τα υπόλοιπα, είναι σημαντικά θέματα, αλλά τι περίμεναν η εκδότρια και τα στελέχη της, να έρθει το ελληνικό κράτος στην πόρτα τους και να τους πει «ορίστε, μεγαλειότατοι, σας έφερα όσα δικαιούστε!» Γιατί δεν διεκδίκησαν όσα δικαιούνταν; Βέβαια για το βόρβορο που λέγεται κρατική διαφήμιση θα μιλήσουμε άλλη ώρα, γιατί γνωρίζουμε πολλά και εξόχως παράνομα και εξοργιστικά για το Ελλαδιστάν.
Εν κατακλείδι νιώθω υποχρεωμένος να ευχαριστήσω θερμά τη…lady, διότι μπορεί να πλήρωσε κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα, αλλά μας έμαθε πολλά και μας επιβεβαίωσε ακόμα περισσότερα. Μας έκανε σοφότερους και αυτό δεν πληρώνεται με τίποτα. Στο τέλος είναι άλλο να κλείνει μια εφημερίδα, έχοντας δώσει τη μάχη της επιβίωσης, και άλλο να πέφτει ηρωικά μαχόμενη, κλεισμένη στο… πανάκριβο σαλόνι της.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου