Διαβάζω σήμερα στον «Συντηρητικό» ένα άξιο λόγου άρθρο το οποίο εδράζεται στις αιτιάσεις περί λαϊκισμού του πρωθυπουργού. Παραθέτω ενδεικτικά το ακόλουθο απόσπασμα: «Οι υποσχέσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης καθ’ ολοκληρίαν είναι ατυχείς, καθόσον ο εν λόγω κύριος είναι ένας αξιοκαταφρόνητος λαϊκιστής, με επιχειρήματα της πεντάρας, που έχει κουράσει το λαό με τις μωρολογίες του».
Η γενναιόδωρη τοποθέτηση μιας εφημερίδας με τόσο ξεκάθαρη οπτική όπως του «Συντηρητικού» διείσδυσε στην ψυχή μου με ευχαρίστηση. Η μόνη ένστασή μου ήταν ότι ο όρος «αξιοκαταφρόνητος λαϊκιστής» θα μπορούσε να αντικατασταθεί καλύτερα ως «σιχαμερό κι ανόητο κάθαρμα, ύπουλος και ψεύτης, άθλιος και αδίστακτος, συνδεδεμένος με την ιδιότητα του αλήτη». Αυτό θα ταίριαζε περισσότερο με την αποστολή της εφημερίδας, νομίζω.
Το ίδιο πάνω κάτω πνεύμα συνάντησα στα κύρια άρθρα της «Δεξιάς Πνοής» και του «Ολιγάρχη». Στον «Σημαιοφόρο του Κέρδους», μιας περιοδικής δευτεριάτικης έκδοσης, περίφημης για την ευρύτητα του επιπέδου των αναλύσεών της, συνάντησα τα εξής: «Ο πρωθυπουργός!!! Η χτεσινοβραδινή θαυμάσια ομιλία του βρίσκεται ήδη στη διάθεση του κοινού. Το θέμα της υπεροχής τίθεται πλέον οριστικά στο περιθώριο και στο εξής θα είναι πια παράλογο οι αντίπαλοί του να κάνουν οποιεσδήποτε σπασμωδικές προσπάθειες ανταγωνισμού. Αυτοί οι κύριοι μπορεί να ξεπερνούν τα πρωινά κοκόρια στις φωνασκίες, οι ηλίθιοι, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα σημεία υπερέχει ο πρωθυπουργός. Ο κόσμος κάλλιστα ανάμεσα στις μετριότητες μπορεί να διακρίνει τον ιδιοφυή».
Μόλις που μπόρεσα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου ενώ εντρυφούσα στο καταπληκτικό τούτο άρθρο του «Σημαιοφόρου». Ήταν ξεκάθαρο για μένα ότι η θετική αποστασιοποίηση, για να μην πω η ευγένεια, με την οποία ο «Σημαιοφόρος του Κέρδους» αναφέρθηκε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μου ήταν ξεκάθαρο, επιμένω, ότι αυτή η ευγένεια του λόγου, αυτός ο πλουραλισμός των επιχειρημάτων, ήταν δυνατόν να προχωρήσουν πολύ πιο πέρα από την απλή αναφορά στην υπεροχή του πρωθυπουργού. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να καταλάβει ότι ο «Σημαιοφόρος» θα μπορούσε να εκφραστεί με όρους πιο άμεσους, πιο καυστικούς και εξ ολοκλήρου περισσότερο εύστοχους. Οι λέξεις «ηλίθιοι» και «ιδιοφυής» ήταν επίθετα τόσο ηθελημένα ήπια και μη εκφραστικά, τόσο παραπλανητικά, ώστε να υπολείπονται κατά πολύ της πραγματικότητας. Αλλά ας όψεται η πολιτική ευγένεια, το πολιτικό τακτ, ο πολιτικός πολιτισμός εν τέλει που διακρίνουν τα έντυπα που εκφράζουν τη συντηρητική παράταξη. Ας άφηναν εμένα να γράψω το κύριο άρθρο του «Σημαιοφόρου» και θα έβλεπαν!