Η πολιτική μας ζωή άγεται από τον Άννα στον Καϊάφα. Από το ένα δικαστήριο στο άλλο. Από την μια ανακριτική επιτροπή στην άλλη πρόταση για εξεταστική.
Με εξαίρεση την Ιταλία, όπου πριν από ένα τέταρτο του αιώνα εκτυλίχθηκε η επιχείρηση «καθαρά χέρια», δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη με τόσες δίκες για πολιτικά σκάνδαλα. Και μάλιστα δίκες που είτε διεκπεραιώνονται είτε επιχειρείται να διεκπεραιωθούν μέσω του κοινοβουλίου.
Η πολιτική μας ζωή κινείται ως εκκρεμές ανάμεσα πολιτικές δίκες ή απόπειρες πολιτικής «δικαιοσύνης».
Η διαφορά μας με την Ιταλία, παρά το λεγόμενο «ούνα φάτσα ούνα ράτσα», είναι ότι εκεί, κατά την διάρκεια της επιχείρησης «καθαρά χέρια», ανακρίθηκαν περί τα 5.000 άτομα. Έως και τον πρωθυπουργό Μπετίνο Κράξι. Εμπλεκόμενα σε υποθέσεις διαφθοράς και συναλλαγές με τη «Μαφία». Και καταδικάστηκαν 1.233. Μεταξύ των οποίων και ο Κράξι, που πέθανε φυγόδικος στην Τυνησία.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια ισχυρή «Μαφία». Αλλά με μικρούς ή μεγάλους απατεώνες, εργολάβους και προμηθευτές, που διαπλέκονται με φορείς της κεντρικής ή τοπικής εξουσίας. Λαδώνουν, εξαγοράζουν, εκβιάζουν, για να πετύχουν μια ανάθεση. Η οποία πάσχει πότε κατά το ότι δεν πληρούν τις προδιαγραφές, πότε κατά το ότι φεσώνουν το κράτος με «καπέλα» όπως στην περίπτωση της Ζίμενς. Και όταν κάποιος από αυτούς δεν παίρνει μια δουλειά, γνωρίζοντας πως ο ίδιος είχε πάρει τις προηγούμενες, καταγγέλλει αμέσως σκάνδαλο. Όχι επειδή ενδιαφέρεται για τα δημόσια ήθη, αλλά γιατί θέλει η διαφθορά να λειτουργεί υπέρ αυτού και όχι του ανταγωνιστή του.
Θα απαλλαγούμε ποτέ από αυτά; Πολλοί μάς υποσχέθηκαν και υπόσχονται την καθαρότητα του δημοσίου βίου μας. Και τι εγγύηση μας προσφέρουν Μα την δική τους δέσμευση τιμιότητας.
Θυμάμαι, όταν στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές ήμουν υποψήφιος της Ενωμένης Αριστεράς στη Φωκίδα, η σύζυγος ενός πολιτικού που είχε φλερτάρει με την χούντα, περιφερόταν τα χωριά και ζητούσε να ψηφίσουν τον άντρα της «γιατί είναι τίμιος». Και ένας γιδοβοσκός της «έκοψε το βήχα» λέγοντας:
«Όξου απ΄ το κουβέρνου, όλοι τίμιοι λέν’ πως είν. Το ποιος είν’ και δεν είν’, θα το διούμε σαν βρεθεί μπροστά στου πθαρ’ με του μέλι».
Από τον Αννα στον Καϊάφα
