Επιστρέφω μετά από χρόνια, διασχίζω την γειτονιά μου που έχει αλλάξει και κοιτάζω με μια δεύτερη ματιά τις γνώριμες γωνιές. Φτάνω μπροστά στο πατρικό μου σπίτι που στέκει ακόμα όπως το ήξερα. Το δέντρο στην αυλή είναι το ίδιο. Παλιόχαρτα μαζεμένα απ’ τον αέρα ξαπλώνουν στα σκαλοπάτια της εισόδου. Ο σκύλος κοιμάται στο σκυλόσπιτο. Ένα σκοινί από το δέντρο φτάνει ως τον απέναντι τοίχο τεντωμένο για τα ρούχα της μπουγάδας.
Είμαι πάλι εδώ. Ποιος να με περιμένει; Οι δικοί μου έχουν φύγει από καιρό. Ξένοι κατοικούν κάτω από την παλιά στέγη. Ποιος πηγαινοέρχεται πίσω απ’ το τζάμι της κουζίνας; Ακούγονται γέλια απ’ το σαλόνι, θα στρώνουν το τραπέζι για το μεσημεριανό φαγητό. Αισθάνομαι ότι έφτασα στο σπίτι μου; Ναι και όχι -ή μάλλον δεν ξέρω· δεν είμαι και τόσο βέβαιος. Είναι το σπίτι που μεγάλωσα, όμως στέκει σαν ξένο απέναντί μου και με υποδέχεται ψυχρά, λες κι έχει θυμώσει μαζί μου.
Προσπαθώ να το καλοπιάσω. Χαμογελώ. Όμως συνοφρυωμένο στρέφει στα διπλανά του κτίρια λες κι έχει κάτι να τους πει, που εμένα μου διαφεύγει. Αισθάνομαι την ανάγκη να μπω, να ξαναδώ το εσωτερικό του, όμως οι νέοι ένοικοι θα ενοχληθούν. Σε τι τους είμαι οικείος, τι έχουν να μοιραστούν μαζί μου, για να υπομείνουν έστω για ένα λεπτό την παρουσία μου;
Και δεν τολμώ να χτυπήσω το κουδούνι, μονάχα βλέπω από απέναντι, όρθιος στο πεζοδρόμιο βλέπω από απέναντι, έτσι ώστε να μην μπορούν να υποθέσουν πως κοιτάζω το σπίτι τους, τις λεπτομέρειες του βορινού τοίχου, τα ίχνη που έχει αφήσει πάνω του η μπασκέτα μου στο μέρος όπου ακόμα υπάρχει μία τρύπα για κείνους ανεξήγητη στα πράσινα φυλλώματα του γέρικου κισσού.
Και επειδή από τη θέση που βρίσκομαι δεν μπορώ να δω τίποτε άλλο παρά μονάχα την αλυσίδα του σκύλου που μπαινοβγαίνει στο σκυλόσπιτο κι ακούω -ή τουλάχιστον νομίζω πως ακούω- αυτόν τον ήχο που φτάνει ως κατάβαθα στην παιδική μου ηλικία, σκέφτομαι να μετακινηθώ για να βλέπω και να ακούω καλύτερα.
Αλλά το μετανιώνω. Ό,τι συμβαίνει εδώ ανήκει στους νέους ένοικους και δεν έχει καμιά σχέση με εμένα. Ό,τι συνέβη, ανήκει σε μένα που μεγάλωσα εδώ πολύ πριν εμφανιστούν οι νέοι ένοικοι κι είναι το μυστικό ανάμεσα σε μένα και το σπίτι, που το κρατάμε κρυφό από όλους τους υπόλοιπους. Όσο πιο πολύ δεν θέλω να μοιραστώ και την παραμικρή λεπτομέρεια αυτού του μυστικού, τόσο απομακρύνομαι από το σπίτι όπως είναι τώρα και τόσο πιο κοντά έρχομαι προς το μυστικό μας, προς ό,τι αντιπροσωπεύει για μένα το σπίτι.
Θα ήταν καταστροφή τώρα, αν κάποιος άνοιγε την πόρτα κι αναγνωρίζοντάς με, με προσκαλούσε να επισκεφτώ το δωμάτιο της εφηβείας μου. Δεν θα ήμουν εγώ ο ίδιος τότε κάποιος που μοιράζεται με έναν ξένο όλα εκείνα που μόνο ένα σπίτι μπορεί να κρατήσει αναλλοίωτα γι’ αυτόν;
Το σπίτι
