Ο έφηβος και το αδιέξοδο

Ο Αλέξανδρος βρίσκεται στην ηλικία όπου ο καθένας θέλει να σημαίνει κάτι, αλλά είναι τόσο νωρίς ακόμα που συνήθως νομίζει ότι δεν σημαίνει τίποτα. Οι εξωτερικοί συνειρμοί, όπως και τα δανεισμένα αισθήματα, που φαντάζουν γελοία στον κόσμο των μεγάλων, έχουν τον πρώτο ρόλο. Δείξε σε έναν έφηβο πόσο αδύναμος είναι, στέρησέ του την προοπτική, δημιούργησε όλες εκείνες τις συνθήκες που καταπνίγουν κάθε ίχνος ανθρώπινης ευαισθησίας και το έδαφος θα βουλιάξει κάτω από τα πόδια του ή θα ξυπνήσει κάποια στιγμή, αν ξυπνήσει, με βλέμμα γυάλινο, σαν υπνοβάτης που ανοίγει τα μάτια και βρίσκεται ένα βήμα πριν από τον γκρεμό.
Δώσε του μια οικογένεια που φυτοζωεί ή μια οικογένεια που είναι πλούσια, αλλά εξακολουθεί να κυνηγάει χωρίς σταματημό τον πλούτο, γιατί έχει γίνει αυτοσκοπός. Το περιβάλλον της μιζέριας στη μια περίπτωση, η έλλειψη αξιών στην άλλη, τον οδηγούν σε ένα είδος εγκατάλειψης. Ο έφηβος Αλέξανδρος νιώθει εγκαταλειμμένος όσο ποτέ άλλοτε στη σύντομη ζωή του κι είναι θλιμμένος, αλλά μέσα σ’ αυτή τη θλίψη βρίσκεται μια λεπτή απόλαυση, μια περηφάνια, επειδή ο ίδιος νιώθει ότι αξίζει κάτι καλύτερο, που η οικογένειά του, πλούσια ή φτωχή, δεν είναι δυνατόν να του προσφέρει. Αποτραβιέται και κλείνεται στον εαυτό του. Καθώς οι μέρες της βδομάδας σωριάζονται δυσκίνητες και βαριές, βασανίζεται όλο και περισσότερο από ιδέες παραίτησης.
Δώσε του ένα σχολείο που να προσφέρει γνώσεις αποκομμένες από τον κόσμο και την ερμηνεία του κόσμου. Ένα σχολείο από όπου λείπουν εντελώς αυτό που εννοούμε χαρακτήρας, ψυχή, έκφραση, αποχρώσεις της φωνής ενός ανθρώπου, δημιουργία, με λίγα λόγια όλα εκείνα τα ζωτικά στοιχεία που κάνουν να ανθίσει μέσα σε κάθε άνθρωπο η δική του, μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα, και ο έφηβος θα σωριαστεί στο χώμα. Ένα τέτοιο σχολείο επισκέπτεται ο Αλέξανδρος κι αποστερείται όλη εκείνη τη μακρινή και αμετακίνητη ενδοχώρα, που τόσο έχει ανάγκη.
Στον κόσμο που έχουμε φτιάξει για τον Αλέξανδρο τα πάντα γύρω του φαίνονται άδεια και βαρετά την ώρα που μέσα του κάτι άγνωστο και σκοτεινό ζητάει επιτακτικά ικανοποίηση. Οι παλιοί του φίλοι έχουν αρκεστεί σε κείνα που τους δόθηκαν και έχουν ξεμακρύνει. Τώρα αισθάνεται αδύναμος και κουρασμένος, σαν φυλακισμένος που έχει ξεμείνει μέσα στη φυλακή, ενώ όλοι οι άλλοι έχουν δραπετεύσει. Τον έχουμε οδηγήσει στο σημείο να αισθάνεται τόσο άδειος και τόσο απελπισμένος που να θέλει να φωνάξει· όμως αντί γι’ αυτό αποτραβιέται στον εαυτό του ακόμα περισσότερο και προσπαθεί να βρει διέξοδο στο μέλλον. Μια απελπισμένη φυγή προς τα εμπρός δεν είναι όμως ό,τι το καλύτερο, γιατί το μέλλον του το έχουμε σπαταλήσει εμείς σε ανύποπτους καιρούς κι αυτό που εκείνος ονομάζει μέλλον δεν είναι παρά ένας τοίχος, που τρέχει καταπάνω του προτάσσοντας το κεφάλι με την ελπίδα ότι θα τον γκρεμίσει.
Ο Αλέξανδρος είτε επειδή είναι ανώτερος πνευματικά είτε από διαίσθηση έχει την αίσθηση του γελοίου και ταυτόχρονα του μάταιου της προσπάθειας. Τώρα πια μόνο κάτω από εξωτερικές πιέσεις νιώθει συγκινήσεις που στο βάθος τον αφήνουν αδιάφορο. Είναι οι συγκινήσεις που χρειάζεται ένας ηθοποιός για να ερμηνεύσει κάποιο ρόλο. Κάθεται πολλή ώρα ακίνητος και συλλογισμένος, σα να σκύβει πάνω απ’ τον ίδιο τον εαυτό του. Ο έφηβος Αλέξανδρος είναι σε αδιέξοδο.