Η κλοπή

Όλον αυτόν τον καιρό που κάθομαι άνεργος το μυαλό μου εξυφαίνει διάφορα σχέδια για να βγω από το αδιέξοδο, κυρίως όμως σκέφτομαι την κλοπή. Χάνομαι σε τεχνικές λεπτομέρειες∙ αρχίζω για ακόμη μια φορά να υπολογίζω το ύψος της λείας∙ αυτό με καθησυχάζει κάπως γιατί με αποσπά από την πραγματικότητα∙ εκστατικός βλέπω με μάτια κλειστά ξεκάθαρους και λιγότερο ξεκάθαρους τρόπους για να επενδύσω τα λεφτά, που θα μου εξασφαλίσουν απαραίτητα εργασία και μέσα από αυτήν μία ζωή δίχως τα προβλήματα που έχω τώρα. Καθώς περπατώ άσκοπα στους δρόμους και σχεδιάζω την κλοπή, αναγνωρίζω την αξία αυτών των σχεδίων, αν και μονάχα ως διανοητικών επιτευγμάτων∙ δεν αποτελούν πλεονέκτημα για μένα, γιατί ποιο το νόημα τέτοιων σχεδίων, αν δεν θέλεις να τα υλοποιήσεις; Φανερώνουν ταραγμένο νου, αμφίβολη επαφή με την πραγματικότητα, βρώμικους πόθους, ιδιότητες που όσο περνάει ο καιρός θα επιτείνονται εν όψει της κατάστασής μου, που δεν πρόκειται να αλλάξει από κάποιον εξωτερικό παράγοντα.
Ωστόσο, όσο αναζητώ μια δυνατότητα εφαρμογής του σχεδίου, βρίσκομαι σχεδόν σε μια θέση που θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω ευχάριστη, γιατί οι απαραίτητες τεχνικές διευθετήσεις της κλοπής είναι ένα όχημα που με παίρνει μακριά από την πραγματικότητα, προσφέροντάς μου την προοπτική μιας άλλης ζωής. Ως εκ τούτου είναι απολύτως ευπρόσδεκτες. Αν και ίσως όχι και τόσο. Μήπως δεν φανερώνουν πως υποτιμώ πολύ την κλοπή, θεωρώντας την απλώς ένα σχέδιο, στο οποίο μπορεί κανείς να καταφύγει με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια, φτάνει όμως η αφόρητη πίεση μιας πραγματικής στιγμής, για να ενδώσει στο μέλλον σε ένα σχέδιο, που σε ανύποπτο χρόνο έχει επεξεργαστεί σχολαστικά και σε όλες του τις λεπτομέρειες;
Βέβαια οι αρχές μου δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο ή τουλάχιστον θα έπρεπε να μην το επιτρέπουν, και σαν φανταστώ ότι κινδυνεύω να ενδώσω, τότε εύχομαι με σφιγμένα δόντια και με όλη τη δύναμη της θέλησής μου το σχέδιο για την κλοπή να μην είναι τίποτε άλλο, παρά ένα τέχνασμα του νου, προορισμένο να με αποσπά από την καθημερινότητά μου, που δεν θέλω ούτε να τη σκέφτομαι κι ότι θα φέρει σε πέρας αυτή την ξεκάθαρη αποστολή που του αναθέτω με τη μεγαλύτερη δυνατή επάρκεια, γι’ αυτό είμαι πρόθυμος να συνεχίσω να επεξεργάζομαι τις τελευταίες λεπτομέρειες. Τα πράγματα ωστόσο έχουν ως εξής, η πραγματικότητα -κι αυτή δεν είναι ένα παιχνίδισμα του νου που το αλλάζεις όπως κι όποτε θέλεις- ασκεί πάνω μου τρομακτική πίεση, δεν σταματούν ποτέ οι έγνοιες, είτε είμαι μέσα στην πραγματικότητα είτε δραπετεύω κάνοντας σχέδια για την κλοπή. Κι ύστερα είναι κι άλλες, πιο υπερήφανες, συχνά βαθιά κρυμμένες έγνοιες, που η βασανιστική τους επίδραση είναι πιο μεγάλη από την επίδραση που μου ασκούν εκείνες που έρχονται απέξω. Αν τελειοποιώ το σχέδιο της κλοπής μονάχα για να δραπετεύσω από τις έξω έγνοιες, δεν εξαπατώ μεν τον εαυτό μου, αλλά η αναλογία μεταξύ της μεγάλης μου διανοητικής προσπάθειας και της πραγματικής ωφέλειας που έχω από αυτήν δεν είναι ευνοϊκή για μένα. Είναι πολύ επώδυνο να το παραδεχτώ, όμως είναι απαραίτητο, ιδίως τώρα που φτάνω στο τέλος των σχεδίων μου. Μήπως η κλοπή που επεξεργάζομαι τόσον καιρό δεν ήταν απλώς μία φυγή, αλλά βαθιά μέσα μου εξ αρχής είχα αποφασίσει να την κάνω; Και μήπως είναι αυτό το μοναδικό νόημα των υπέροχων ωρών που έχω περάσει, σχεδιάζοντας την κλοπή, εν μέρει ήρεμος, εν μέρει στην ευδαιμονία της έξαψης, και τώρα πια δεν απομένει παρά να ενταθεί λίγο ακόμα η πίεση της πραγματικότητας, ένα τυχαίο γεγονός, για να προχωρήσω στην υλοποίηση του σχεδίου; Αν δεν είναι έτσι, γιατί διστάζω τότε, γιατί τον τελευταίο καιρό φοβάμαι πως θα ενδώσω περισσότερο από όσο δεν φοβάμαι;