ΤΟΠΙΚΑ

Σημερινός νέος μετά ογδόντα έτη

σημερινός-νέος-μετά-ογδόντα-έτη-851206

Ναι• έγραψα ιστορία. Όχι με τον τρόπο που γράφει ιστορία ένας μεγάλος άνδρας, μα με τον τρόπο που γράφει ιστορία ο μέσος άνθρωπος. Η φήμη μου είναι παγκόσμια. Εξαπλώνεται ως τα πέρατα της γης. Δεν μπορείς να ανοίξεις μια οποιαδήποτε εφημερίδα και να μη δεις αναφορές για τον αθάνατο μέσο άνθρωπο. Ο Έλληνας μέσος άνθρωπος είπε τούτο, ο Αμερικάνος μέσος άνθρωπος έγραψε το άλλο, ο Κινέζος μέσος άνθρωπος έκανε εκείνο. Μα εγώ είμαι μετριόφρων και αναπνέω με ταπεινή καρδιά. Εν κατακλείδι τι είναι αυτό; -αυτό το κάτι που κανένας δεν μπορεί να περιγράψει και που όλοι επιμένουν να αποκαλούν ευφυΐα του μέσου ανθρώπου; Συμφωνώ με τους Ευρωπαίους σοφούς, συμφωνώ με τους Αμερικάνους, δεν είναι τελικά παρά το ένστικτο της επιβίωσης.
Κοιτάξτε εμένα! Πώς δούλεψα• πώς επέμεινα• πώς μόχθησα! Ναι, φίλοι, δε μόχθησα; Τη λέξη ξεκούραση την ξέχασα. Όλη τη μέρα έτρεχα στη δουλειά για να πληρώσω νοίκι, κοινόχρηστα και ρεύμα κι όλη τη νύχτα, σαν φάντασμα χλωμό, ξενυχτούσα στη δεύτερη δουλειά μου για να αγοράσω τα υπόλοιπα απαραίτητα. Θα έπρεπε να με βλέπατε –θα έπρεπε. Τη μέρα νυσταγμένος δεν έβλεπα ούτε το φως του ήλιου, δεν ήξερα αν κάνει κρύο ή ζέστη, μόνο έτρεχα• τη νύχτα έγερνα προς τα μπρος, έγερνα προς τα πίσω, έσκυβα δεξιά, έσκυβα αριστερά. Μα μέρα-νύχτα επέμενα, κι έβγαινε η δουλειά πολύ καλά, θα έλεγα. Περνούσαν καλοκαίρια, περνούσαν οι χειμώνες και δεν το καταλάβαινα. Οι πόλεις έπαιρναν άλλη μορφή, άλλαζε ο κόσμος και μέσα σ’ όλα εγώ, εκεί –δούλευα μέρα νύχτα. Μέσα σε χαρές και μέσα σε λύπες, εγώ δούλευα. Σε πείνα και σε δίψα, εγώ δούλευα. Κι όταν ήμουν γερός κι όταν ήμουν άρρωστος, εγώ δούλευα. Στη γιορτή και στη σχόλη, εγώ δούλευα. Τι δουλειές έκανα δεν είναι απαραίτητο να πω. Η επιβίωση! Αυτός ήταν ο στόχος. Ένα δείγμα τού πώς τον υιοθέτησα τότε που έγινα είκοσι χρονών σάς δίνω τώρα:
Το γεγονός είναι πως σκέφτηκα -το σκέφτηκα στα σίγουρα και δεν έχω κανέναν λόγο να σκεφτώ σήμερα διαφορετικά- ότι όποιος στην ηλικία μου περιμένει να ζήσει από μια δουλειά, κάνει λάθος. Με τις καλύτερες προθέσεις στον κόσμο, κανένας εργοδότης δεν θα πρόσφερε σε κάποιον της γενιάς μου πάνω από εφτακόσια ευρώ. Από κείνη την ημέρα είχα μια κλίση προς την υπερεργασία και το αποτέλεσμα ήταν ότι σύντομα εντρύφησα στα βάθη των πλεονεκτημάτων της, όποτε παρουσιαζόταν η κατάλληλη ευκαιρία. Και είναι αξιοσημείωτη -ως μια από εκείνες τις θετικά αξιοσημείωτες συμπτώσεις, οι οποίες βάζουν κάποιον άνθρωπο σε σοβαρή σκέψη- το ότι τότε ακριβώς ερωτεύτηκα και άρχισε να αχνοφέγγει μέσα μου η προοπτική της οικογένειας. Έτσι λοιπόν συνέβη από μια αποφασιστική επέμβαση της μοίρας να αποκορυφωθεί εν τέλει μέσα μου μια ιδέα, που αν δε γέμισε λεφτά το πορτοφόλι μου, επέτρεψε σε όλους μας να έχουμε στέγη και φαγητό. Κι έτσι μπορεί να ειπωθεί πως έγινε το ξεκίνημα της σταδιοδρομίας μου, η οποία κατέστησε εμένα κι εκατομμύρια άλλους σαν κι εμένα το περίλαμπρο σύμβολο του νέου κόσμου, δίνοντάς μου τη δυνατότητα τώρα, μετά από ογδόντα χρόνια εργασίας, να υποστηρίξω και εγώ, μαζί με όλους εκείνους που αναπέμπουν ύμνους στον μέσο άνθρωπο: «Ναι, έγραψα ιστορία».
Πραγματικά έχω γράψει ιστορία. Από την ηρωική εκείνη εποχή που καταγράφω, οι πράξεις μου, τα έργα μου, οι ιδέες μου είναι κληρονομιά του ανθρωπίνου είδους. Είναι οικεία στον κόσμο. Δεν χρειάζεται λοιπόν να πω λεπτομερώς πώς οι αντιλήψεις μου κι η στάση της ζωής μου ενώθηκαν με τις αντιλήψεις και τη στάση της ζωής του μέσου ανθρώπου όλων των ηπείρων σε μια μεγαλοπρεπή ιδεολογία, γνωστή παντού ως βάση του πολιτισμού του 21ου αιώνα.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου