Σε απόγνωση βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία των ιδιοκτητών συνοικιακών καταστημάτων, οι οποίοι κάνουν αγώνα δρόμου, προκειμένου να επιβιώσουν. Τα εμπορικά καταστήματα που βρίσκονται μακριά από το εμπορικό κέντρο, σε απομακρυσμένες συνοικίες της πόλης, βρίσκονται αντιμέτωπα με έναν εξαιρετικά δύσκολο, καθημερινό αγώνα επιβίωσης.
«Θα κλείσουμε εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση» αναφέρει σε έντονους τόνους ιδιοκτήτρια μικρού, συνοικιακού καταστήματος, εκφράζοντας το αίσθημα της απόγνωσης που την διακατέχει. Η εικόνα είναι λίγο ως πολύ η ίδια για τους περισσότερους επαγγελματίες, οι οποίοι βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο της κρίσης.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Το οδοιπορικό στις γειτονιές της πόλης ξεκινάει από την οδό Κωνσταντά, όπου δραστηριοποιείται επαγγελματικά επί 15 χρόνια ο Δημήτρης Νιζαμίδης.
Η καθημερινή εικόνα δουλειάς την τελευταία πενταετία είναι αναμφίβολα διαφορετική σε σύγκριση με την περίοδο πριν από την κρίση. «Τα τελευταία χρόνια έχει πέσει πολύ η δουλειά γιατί ο κόσμος δεν έχει λεφτά και γι’ αυτό δεν ψωνίζει. Αν δεν μας έδιναν φρούτα και λαχανικά με πίστωση οι έμποροι, θα είχαμε κλείσει» υπογραμμίζει ο ίδιος.
Η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα του επαγγελματία, μεταφράζεται σε λιγοστά έσοδα και πτώση τζίρου, που αγγίζει το 70%. «Τί να πρωτοπληρώσουμε το ΤΕΒΕ ή την Εφορία;» μονολογεί σκεπτικός ο κ. Νιζαμίδης.
Κάνοντας σύγκριση του τότε με το τώρα, υπογραμμίζει ότι «ο κόσμος διαθέτει πολύ λίγα χρήματα, ίσα-ίσα για να αγοράσει δύο-τρία μήλα για να βγάλει τη μέρα, ενώ παλιά αγόραζαν μια σακούλα μήλα και δύο-τρία κιλά πορτοκάλια. Πώς να γεμίσει το συρτάρι» διερωτάται ο ίδιος.
Ανηφορίζοντας προς την οδό Αναλήψεως, τα δεδομένα δεν διαφοροποιούνται ουσιαστικά. Ο αγώνας επιβίωσης παραμένει ο ίδιος, το καρδιοχτύπι του επαγγελματία έχει τον ίδιο παλμό. «Σίγουρα δεν έχουμε την ίδια κίνηση με ένα κατάστημα που βρίσκεται στην Ερμού. Πολλές φορές δεν κυκλοφορεί κόσμος ούτε το απόγευμα και παρότι η Αναλήψεως είναι μεγάλη λεωφόρος, δεν βλέπεις ούτε αμάξια. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα» όπως αναφέρει στο σημείο αυτό η Κωνσταντίνα Καμινάρη, ιδιοκτήτρια ζαχαροπλαστείου.
Η πτώση του τζίρου είναι εμφανής και φθάνει σε ποσοστό 30-40% την τελευταία διετία. «Πριν από δύο χρόνια όταν έμπαινε πελάτης στο κατάστημα δεν υπήρχε περίπτωση να αγοράσει λιγότερα από ενάμιση κιλό γλυκά στις μεγάλες γιορτές. Σήμερα αγοράζουν με το κομμάτι, 10, 15, 20 κομμάτια. Κάποιες φορές ένα ή δύο γλυκάκια, τα οποία ζητούν με δισταγμό» υπογραμμίζει η ίδια.
Τα λειτουργικά έξοδα βγαίνουν με δυσκολία και «σε ορισμένες περιπτώσεις, αφήνοντας πράγματα που πρέπει να δοθούν για το σπίτι» υπογραμμίζει η ίδια.
Καθημερινός αγώνας
Στη συνοικία Πανταζόπουλου συναντήσαμε τον Δημήτρη Παχιό, ιδιοκτήτη μάρκετ, ο οποίος δραστηριοποιείται 14 χρόνια στη συγκεκριμένη περιοχή, αρχικά ως υπάλληλος και στη συνέχεια ως επιχειρηματίας την τελευταία πενταετία. Παραμένει στο ίδιο σημείο διότι «τα ενοίκια στο κέντρο είναι απλησίαστα» όπως υπογραμμίζει.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ενός επαγγελματία είναι η ίδια η πολιτεία καθώς «έχουμε ένα συνεταίρο στην τσέπη μας, το ίδιο το κράτος, που αφαιρεί τα έσοδά μας» σύμφωνα με τη επισήμανση του κ. Παχιού, ο οποίος τονίζει, ωστόσο, ότι «ο κόσμος είναι πολύ καλός, αλλά ψωνίζει πλέον μικρές ποσότητες, τα απολύτως απαραίτητα, διότι δεν έχει πλέον την οικονομική δυνατότητα. Ακόμη και μια σοκολάτα, θα σκεφτεί να την αγοράσει».
Τα λειτουργικά έξοδα βγαίνουν «γι’ αυτό και υπάρχουμε, αλλά το θέμα είναι τι μένει μετά. Δυστυχώς, δεν μένει τίποτα και οι δυσκολότεροι μήνες είναι ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος» επισημαίνει ο ίδιος. Οι προσπάθειες του επαγγελματία συνεχίζονται σε πείσμα της κρίσης και «μετά από κάποιες ενέργειες που έκανα, έχω φτάσει στα επίπεδα του 2010 σε τζίρο, όχι σε κέρδη» διευκρινίζει ο κ. Παχιός, τονίζοντας παράλληλα ότι τα προβλήματα είναι πλέον κοινά για όλους τους επαγγελματίες.
Προχωρώντας δυτικά, στη συνοικία Οξυγόνο, η εικόνα δεν διαφοροποιείται, διότι η αγοραστική δύναμη του κόσμου είναι μειωμένη, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον επαγγελματία. «Είναι δύσκολο και συγχρόνως όμορφο για έναν επαγγελματία να διατηρεί συνοικιακό μαγαζί. Εχουμε έναν αριθμό πελατών που βρίσκεται γύρω μας και παράλληλα προσπαθούμε να προσελκύσουμε κόσμο και από μακριά και σιγά-σιγά φροντίσαμε να μας μάθουν αρκετοί. Είναι δύσκολη η καθημερινότητά μας, όπως είναι παντού» υπογραμμίζει η Μαίρη Μπέρτσα, ιδιοκτήτρια βιβλιοπωλείου στην συγκεκριμένη περιοχή.
«Ο κόσμος που έρχεται εδώ, θεωρεί ότι πρέπει να είμαστε πιο υπεύθυνοι και στη συμπεριφορά και στα εμπορεύματα που θα τους δώσουμε, αλλά συγχρόνως υπάρχει ανθρώπινη επικοινωνία, μας θεωρούν δικό τους άνθρωπο, κομμάτι της περιοχής τους» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ίδια. Τα έξοδα «βγαίνουν πολύ δύσκολα, αλλά τα καταφέρνουμε.
Η πτώση τζίρου στα χρόνια της κρίσης είναι μεγάλη, διότι ο κόσμος που μπαίνει στο μαγαζί, ψωνίζει πολύ λίγα πράγματα πλέον, τα απαραίτητα. Προσπαθούμε, λοιπόν, τονίζει η ίδια, να έχουμε κάτι διαφορετικό, όμορφα, ξεχωριστά δώρα, στο κατάστημά μας».
Δραματική πτώση τζίρου
Ο Ιμεράι Φλαμούρ από την Αλβανία, διατηρεί οπωροπωλείο στην οδό Αναπαύσεως τα 14 τελευταία χρόνια. Σπούδαζε Μηχανολόγος – Μηχανικός στο Πολυτεχνείο των Τιράνων, επισκέφθηκε την Ελλάδα για καλοκαιρινή εργασία και οι συγκυρίες ευνόησαν τη μόνιμη παραμονή του στην περιοχή μας. «Αυτή τη στιγμή απλώς συντηρούμαστε και λέμε δόξα τω Θεώ, διότι επιβιώνουμε. Είναι δύσκολη η κατάσταση λόγω της κρίσης, διότι η αγοραστική δύναμη του κόσμου είναι τόσο μικρή, ώστε φαίνονται τα σημάδια πολύ περισσότερο» τονίζει ο ίδιος.
Ο ημερήσιος τζίρος είναι σαφώς περιορισμένος και «αν κάποια γιαγιά που ζούσε μόνη της ντρέπονταν να πάρει λίγα πράγματα, σήμερα μια οικογένεια αγοράζει δύο ντομάτες και δύο πιπεριές, για να βγάλει τη μέρα. Εκεί που δεν υπήρχαν τα τεφτέρια ούτε για συζήτηση, εδώ και τρία χρόνια πουλάμε βερεσέ» επισημαίνει ο ίδιος επαγγελματίας.
Παρόλη την κρίση, παραμένει στο ίδιο σημείο, λέγοντας χαρακτηριστικά «όταν δένεσαι σε κάποιο σημείο, δύσκολα κάνεις άλλη αρχή. Αλλωστε, η γειτονιά μας στηρίζει, είμαι ικανοποιημένος από τον κόσμο, έρχονται με αγάπη στο μαγαζί, ψωνίζουν και μας εκτιμάνε, γι’ αυτά που προσφέρουμε».
Το οδοιπορικό στα συνοικιακά μαγαζιά ολοκληρώνεται στη Νέα Ιωνία, όπου ο παλμός της καθημερινής αγωνίας των επαγγελματιών, είναι εξίσου έντονος. Η Ελένη Τογκουσίδου, η οποία διατηρεί επί τριάντα χρόνια κατάστημα στην οδό Μαιάνδρου. Η δραματική πτώση που αγγίζει το 90% «καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την επιβίωσή μας και την προσπάθειά μας να διατηρήσουμε ανοιχτά τα καταστήματά μας» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η συντριπτική πλειοψηφία των πελατών ζητάει από την ιδιοκτήτρια του καταστήματος να κρατήσει το είδος που έχουν επιλέξει, προκειμένου να το αγοράσουν τον επόμενο μήνα, όταν θα έχουν την οικονομική δυνατότητα.
«Οι γυναίκες δεν αγοράζουν ούτε βαφές μαλλιών και είναι περιττό να αναφέρω ότι έχουν καταργήσει και τις κρέμες προσώπου.
Όπως μου εκμυστηρεύτηκε μια από τις καλύτερες πελάτισσές μου, χρησιμοποιεί ελαιόλαδο στο πρόσωπό της, αντί για κρέμα», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η κ. Τογκουσίδου για να προσθέσει ότι «προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με διακανονισμούς και χωρίς καμία βοήθεια από φορείς και πολιτεία».
