Η ιστορία της Φιλίτσας ξεκινάει πριν 27 χρόνια, όταν κακοποιημένη από τη μητέρα της βρέθηκε εγκαταλελειμμένη στα σκαλιά μιας εκκλησίας. Η μοίρα την οδήγησε στο ίδρυμα «Ασπρες Πεταλούδες» και στα πέντε της χρόνια γνώρισε τη σημερινή της μητέρα της κ. Δήμητρα Τρύπα. «Η Φιλίτσα μου», έτσι τη λέει η κ. Δήμητρα, «έχει βαριά νοητική υστέρηση με διαταραχές επί εδάφους, όμως όταν την αντίκρισα πρώτη φορά στο ίδρυμα πριν από 22 χρόνια και ήρθε στην αγκαλιά μου και σφίχτηκε δεν ξέρω κάτι έπαθα εκείνη την ώρα και ορκίστηκα στο Θεό ότι εγώ αυτό το παιδί θα το βοηθάω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου». Σήμερα η κ. Τρύπα μετά από πολύ αγώνα έχει τη χαρά να κοιτάζει ένα παιδί που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Πριν από 22 χρόνια η κ. Τρύπα επισκέφτηκε το ίδρυμα «Άσπρες Πεταλούδες», γιατί όπως μας λέει η κόρη της σπούδαζε τότε στο τμήμα Ειδικής Αγωγής και ήθελε να δει πώς είναι να δουλεύεις με παιδάκια με ειδικές ανάγκες. Τότε γνώρισε και τη Φιλίτσα.
«Η Φιλίτσα μου ήταν τότε πέντε ετών. Συγκλονίστηκα όταν την αντίκρισα και μετά, όταν ο διευθυντής του ιδρύματος, ο κ. Μπακαλιάνος, μου είπε την ιστορία της. Η Φιλίτσα μου ήταν ένα κακοποιημένο παιδί από τη βιολογική του μητέρα, η οποία την εγκατέλειψε στα σκαλιά μιας εκκλησίας», λέει συγκινημένη η κ. Τρύπα.
Την ίδια εκείνη μέρα η κ. Δήμητρα ζήτησε την άδεια να την πάρει για λίγες ώρες να την πάει μια βόλτα. Έκτοτε η κ. Δήμητρα είχε γίνει καθημερινή επισκέπτρια του ιδρύματος, για να βλέπει, να προσέχει και να αγαπάει απλά τη Φιλίτσα, ενώ κάθε σαββατοκύριακο με την άδεια του διευθυντή του ιδρύματος την έπαιρνε στο σπίτι της.
«Ο άντρας μου και τα παιδιά μου, που φυσικά και το συζήτησα μαζί τους, την δέχθηκαν αμέσως σαν παιδί τους. Όλο αυτό το χρόνο που πήγαινα και την έβλεπα και την έπαιρνα σπίτι, είχα πάρει και ειδικές δασκάλες», εξιστορεί η κ. Τρύπα και συνεχίζει: «Η Φιλίτσα μου τότε δεν είχε μαλλάκια, δεν μιλούσε, δεν περπατούσε καλά, ούτε και μπορούσε να πιάσει πράγματα εύκολα χωρίς να της πέσουν».
Ένα χρόνο μετά η κ. Δήμητρα αποφάσισε με την οικογένειά της πως ήθελαν να υιοθετήσουν τη Φιλίτσα. «Δεν μπορούσα πλέον να κάνω χωρίς τη Φιλίτσα και το παιδί χωρίς εμένα. Ζήτησα λοιπόν την άδεια του κ. Μπακαλιάνου για να την πάρω από το ίδρυμα και να τη φέρω στο σπίτι να μένει μαζί μας. Έπρεπε να ρωτήσουμε και να πάρουμε την άδεια από τους γονείς. Πήγαμε λοιπόν στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς της, οι οποίοι και μου είπαν: «Πάρτε το παιδί να το σώσετε. Εμείς δεν το θέλουμε». Μετά βρήκαμε τον πατέρα της Φιλίτσας μου, ήρθε εδώ και μου έκανε μια υπεύθυνη δήλωση και έτσι την πήρα τη Φιλίτσα στο σπίτι μας. Λίγο καιρό μετά έγινε και το δικαστήριο, δεν μπορούσα να την υιοθετήσω επειδή είχα παιδιά και έτσι έγινα δικαστικός συμπαραστάτης».
Τα ξένοιαστα χρόνια
Η Φιλίτσα με τον καιρό γινόταν όλο και καλύτερα, μιλούσε, περπατούσε και εξυπηρετούσε πλέον μόνη της τις βιολογικές της ανάγκες. Με τη συναίνεση των γιατρών η κ. Δήμητρα την πήγε στο Ορφανοτροφείο του Βόλου. «Ήταν πανέξυπνη και θέλαμε και εμείς και αυτή να πάει σχολείο. Ήταν τόσο καλά, που οι γιατροί μας είπανε να την πάμε σε σχολείο με παιδάκια που δεν είναι ΑΜΕΑ».
Τα χρόνια πέρασαν και η Φιλίτσα, κοπέλα πια, τελείωσε το σχολείο από το οποίο προβιβάστηκε με εφτά, και παρακολούθησε εργαστήρια στο ΔΟΥΚ του Δήμου Βόλου. «Δεν μας βοήθησαν σε αυτό τον αγώνα μόνο οι φίλοι και οι συγγενείς αλλά και ο Δήμος Βόλου. Σε όλες τις υπηρεσίες του δέχθηκαν και αγάπησαν τη Φιλίτσα μου με όλη τους τη καρδιά», μας λέει η κ. Τρύπα.
Το πισωγύρισμα
Η Φιλίτσα, 20 ετών πια, άρχισε να αλλάζει. Έγινε επιθετική και χτυπούσε τον κόσμο, τους δασκάλους της αλλά και την οικογένειά της.
«Τη Φιλίτσα μπορεί να την πήρα στα έξι της, αλλά ήταν ένα μωρό. Κατάφερε με την βοήθειά μας αλλά πάνω από όλα με την ψυχική της δύναμη να γίνει ένα φυσιολογικό παιδί. Ο αγώνας όμως ξεκίνησε από τα 20 της χρόνια και μετά και πολλές φορές με μένα να αναγκάζομαι να λειτουργήσω ίσως και εις βάρος των παιδιών μου και του συζύγου μου, γιατί η Φιλίτσα χρειαζόταν όλη τη προσοχή μου. Είχε γίνει πάρα πολύ επιθετική».
Τότε η Φιλίτσα φοιτούσε στα ΤΕΕ του Δήμου για ΑΜΕΑ. «Οι δάσκαλοί της έφαγαν πολύ ξύλο. Η κατάσταση όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί, γιατί είχε γίνει επικίνδυνη. Έπαιρνε μαχαίρια από το συρτάρι του σπιτιού και μας κυνηγούσε να μας σκοτώσει. Την πήραμε από το ΤΕΕ και την είχαμε σπίτι. Όμως εγώ έπαθα ανεπάρκεια καρδιάς και ήμουνα για έξι μήνες στο νοσοκομείο. Η Φιλίτσα έπρεπε να πάει σε ξενώνα και να της χορηγηθεί και φαρμακευτική αγωγή», διηγείται η κ. Τρύπα.
Με την επιστροφή της κ. Δήμητρας από το Νοσοκομείο η Φιλίτσα γύρισε σπίτι, αλλά και πάλι, αν και είχε ηρεμήσει λίγο, παρέμενε επιθετική. Γυναίκα πια ήθελε και γαμπρό. «Με ρωτούσε, «μαμά, πότε θα βω γαμπό»; Τα βράδια λοιπόν, αφού κοιμόμασταν, σηκωνόταν και έφευγε από το σπίτι και έβγαινε έξω να βρει γαμπρό. Αν την έχω ψάξει με την αστυνομία», θυμάται η κ. Δήμητρα.
Η Φιλίτσα νοσηλεύτηκε ξανά και η κατάστασή της καλυτέρεψε, όμως ήταν αδύνατο να κρατηθεί πια στο σπίτι, γιατί είχε αρχίσει να ζηλεύει τα παιδιά της κ. Δήμητρας και να γίνεται επιθετική, αυτή τη φορά όμως μόνο στα παιδιά.
Η Φιλίτσα σήμερα
Στα 27 της πια η Φιλίτσα σήμερα εδώ και τρία χρόνια φιλοξενείται σε ξενώνα μετά από τις υποδείξεις των γιατρών. «Οι ειδικοί μού είπαν πως δεν μπορούσαμε να την κρατήσουμε σπίτι. Τη πήγαμε στο ξενώνα. Δεν το θέλω, αλλά δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Μου λείπει, αλλά αυτό είναι το καλύτερο για εκείνη».
«Το να τη βλέπω σήμερα ευτυχισμένη, είναι για μένα όλος ο κόσμος. Άξιζαν όλα όσα έκανα και θα κάνω. Όλο το χρυσάφι του κόσμου δεν θα το άλλαζα με τη Φιλίτσα μου. Καθόμαστε στο κρεβάτι αγκαλιά και το γέλιο της μου δίνει ζωή. Δεν είναι βάρος η Φιλίτσα μου, είναι η αναπνοή μου», καταλήγει η κ. Τρύπα.
