Από τα «δεσμά» του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, στο λαβύρινθο των ελληνικών μέσων ενημέρωσης, στα υγρά κελιά των φυλακών, στις απρόσωπες δικαστικές αίθουσες και πάλι πίσω στην κοινωνία. Τώρα και στις προθήκες των βιβλιοπωλείων…
Μια μυθιστορηματική ζωή, αυτή του συμπολίτη Απόστολου Βαβύλη, έγινε μυθιστόρημα. Όταν η επικαιρότητα τον έχριζε πρωταγωνιστή σχετικά με τα όσα έγιναν στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και τα έργα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίου, λίγοι ίσως πίστευαν ότι η συνέχεια θα είναι απλά λογοτεχνική. Δημοσιότητα, καταγγελίες, θρίλερ θρησκευτικού και πολιτικού περιεχομένου, φυλακίσεις, αλλά και δικαστικές αθωώσεις αποτέλεσαν για τον Απόστολο Βαβύλη το μελάνι του βιβλίου του που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο «VIA CRUSIS» (Ο Δρόμος του Σταυρού).
Η υπόθεση: «Ο μοναχός Ελισσαίος πέφτει νεκρός έξω από το Ναό της Αναστάσεως στην Ιερουσαλήμ, ενώ αποπειράται να σκοτώσει τον οικουμενικό πατριάρχη (Μεεμανούτα).
Ο Νικόλας Γιαλούλης πεθαίνει ξαφνικά στο σπίτι του στην Αθήνα, μετά τη σύναψη συμφωνίας για την πώληση ακινήτων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων σε ισλαμιστές, που το αυτοκίνητό τους ανατινάζεται (Νεκίμα).
Ο δημοσιογράφος Μίνωας Νιβάλις δολοφονείται στο Μιλάνο, όπου έχει καταφύγει ύστερα από την κατάρρευση της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας (Μαστούκα).
Μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων συγκεντρώνεται στους Άγιους Τόπους λίγο πριν το κοινό Πάσχα ορθοδόξων-καθολικών το 2025, προσπαθώντας να λύσει το σταυρόλεξο του Πάθους που βρέθηκε στη διαθήκη ενός μυστηριώδους άντρα ο οποίος αυτοαποκαλείται Αζαζέλ, ενώ μια απίστευτη τρομοκρατική ενέργεια μετατρέπει σε λουτρό αίματος την τελετή της αφής του Αγίου Φωτός.
Ποια σχέση έχουν οι τρεις λέξεις-κλειδιά με τα καταιγιστικά γεγονότα του βιβλίου και τι σημαίνει η φράση «Από την ψηλότερη κορυφή στη σκοτεινότερη τρύπα θα βρεθείς… αν την πίστη και τους όρκους σου δεν τιμάς, αν τη σιωπή σου δεν κρατάς κι όταν το χρήμα σε οδηγεί, η εκδίκηση σε περιμένει»;
VIA CRUCIS-Αζαζέλ, τι είναι ακριβώς; Πρόκειται περί αυτοβιογραφίας;
Είναι μια καταιγιστική περιπέτεια που διαδραματίζεται στο Μιλάνο, την Αθήνα, την Άπω Ανατολή, την Ιερουσαλήμ. Σε ταξιδεύει. Σε μεταφέρει στα μέρη που εξελίσσεται και αισθάνεσαι την ανάγκη να συμμετάσχεις στα δρώμενα. Είναι δημιούργημα αγωνίας, φόβου, πόνου, δακρύων, θλίψης, απογοήτευσης, αλλά και αγάπης, φαντασίας, δημιουργικού πνεύματος, κατανόησης, έρωτα, ακραίων εμπειριών, συγκρούσεων. Είναι ο καρπός μιας εικοσαετούς εμπειρίας ζωής, που περιλαμβάνει σχεδόν ότι μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος, και καλά και κακά.
TΟ VIA CRUCIS Αζαζέλ είναι ένα «πρωτεϊκό» έργο. Οι ήρωές του θα μπορούσαν να είναι καθένας από εμάς, αν οι συνθήκες της ζωής μας ήταν οι κατάλληλες. Οι επιλογές που θα κάναμε και τα αποτελέσματα που θα είχαμε κάθε φορά είναι αυτά που αλλάζουν την πλοκή και δίνουν τη λύση στο μυστήριο.
Πρόκειται για την «αυτοβιογραφία» του ήρωα που κάποιος που τον γνώρισε πολύ καλά παρουσιάζει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου VIA CRUCIS-azazel
Μια ανάλυση και περιγραφή όλων όσων συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στη ζωή σας και το χώρο της Εκκλησίας;
Σε ό,τι με αφορά, έζησα οικογενειακά και προσωπικά μια πολυδιάστατη τραγωδία, που σαν «παράπλευρη» απώλεια είχε τον θάνατο του πατέρα μου, την οικονομική μας καταστροφή και τον σοβαρό κλονισμό της ψυχής μου.
Η Εκκλησία με την έννοια του κοσμικού της χαρακτήρα πέρασε και περνάει μεγάλη κρίση. Η Εκκλησία σαν Σώμα Χριστού που είναι, δεν μπορεί να επηρεαστεί από τις ενέργειες, «εκπροσώπων» του ιερατείου ανεξάρτητα από τη θέση και το αξίωμά τους.
Εκκλησία είσαστε εσείς, είμαι εγώ, είναι ο κάθε απλός άνθρωπος που δέχεται τον Ιησού Χριστό σαν Γυιό του Θεού, Σωτήρα και λυτρωτή του κόσμου και συμμετέχει στην ζωή και τα μυστήριά Της «Ο Δρόμος του Σταυρού» όπως είναι η ελληνική απόδοση του τίτλου του VIA CRUCIS αποδίδει νομίζω με τον ποιο εύστοχο τρόπο τόσο τον Γολγοθά των ηρώων του, όσο και του συγγραφέα του αλλά εν τέλει και της Εκκλησίας η οποία χτυπιέται από παντού. Όταν ήμουν στη φυλακή στην Ιταλία «κάποιοι μεγαλόσχημοι» ΑΠΑΓΟΡΕΨΑΝ στον Πνευματικό μου… να έρθει να με επισκεφθεί, να με εξομολογήσει και να με κοινωνήσει! Φαίνεται ότι οι αυτοαποκαλούμενοι Ορθόδοξοι ηγέτες που αποφάσισαν να μου στερήσουν την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία δεν έχουν διαβάσει ποτέ τα όσα ο ίδιος ο Χριστός λέγει στο κατά Ματθαίο άγιο Ευαγγέλιο (κεφ. 25) όπου αναφέρει ότι «στην φυλακή ήμουν και δεν με επισκεφθήκατε» προς τους καταδικασμένους στην αιώνια κόλαση. Όταν εκείνοι τον ρωτούν «μα πότε σε είδαμε στη φυλακή και δεν σε επισκεφθήκαμε;» Εκείνος απάντησε πως αφού δεν το κάνατε για έναν από αυτούς τους αδελφούς μου τους ελάχιστους, είναι σαν να μην το κάνατε για μένα τον ίδιο..!
Αποφυλακίστηκα και ζήτησα να πάω σαν απλός επισκέπτης σε διάφορες Μονές του Αγίου Όρους και αλλού και μου το αρνήθηκαν!!! Αυτά είναι απίστευτα και απαράδεκτα πράγματα. Άραγε οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης δεν τους λένε τίποτε;
Καταλήγοντας σας λέω πως η Εκκλησία ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ οι αυτοχρισμένοι «εκπρόσωποι του Θεού επί γης» αλλά οι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι που προσπαθούν καθημερινά, ματώνουν, αγωνίζονται και πιστεύουν όπως πίστευαν οι πατέρες και οι παππούδες μας. ΔΕΝ είναι δυνατόν μεσούσης μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης ο απλός άνθρωπος να ακούει για περιουσίες δισεκατομμυρίων, ύποπτες διαδρομές τεράστιων ποσών, μεγαλόσχημους που ζουν σαν κροίσοι. ΚΑΜΙΑ σχέση δεν έχουν όλοι αυτοί με τον ταπεινό ξυλουργό από την Ναζαρέτ που την γέννησή Του θα γιορτάσουμε σε λίγες μέρες.
Γιατί επελέγη ο συγκεκριμένος τίτλος; Αποδιοπομπαίος τράγος. Ετσι αισθάνεται ο Απόστολος Βαβύλης;
Το γιατί επελέγη αυτός ο τίτλος, που όπως σας είπα και παραπάνω είναι υπότιτλος, αφού ο τίτλος είναι VIA CRUCIS, δηλαδή Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΎ, αναλύεται λεπτομερώς στο βιβλίο και σας το παραθέτω και εδώ. Άλλωστε η ερμηνεία της εβραϊκής λέξης ΑΖΑΖΕΛ είναι σύνθετη και όχι απολύτως σαφής, οι απόψεις διίστανται. Σαφώς μία από τις επικρατέστερες είναι «αποδιοπομπαίος τράγος». Ναι, από μια άποψη αισθάνομαι σαν ο αποδιοπομπαίος τράγος. Χρησιμοποιήθηκα, πεπεισμένος ότι συμμετέχω σε μέγιστης σημασίας εθνική και θρησκευτική αποστολή, δεν κέρδισα απολύτως τίποτε -γεγονός που προέκυψε από την δικαστική έρευνα- και στο τέλος βρέθηκα να είμαι εκείνος που πάνω του ρίχθηκαν όλες οι ευθύνες για ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος. Γράφηκε τότε και είναι ενδεικτικό, πως «το μόνο αδίκημα το οποίο δεν έχει αποδοθεί στον Απόστολο Βαβύλη είναι το ναυάγιο του πυρηνικού υποβρυχίου ΚΟΥΡΣΚ…» Κανένας δεν με ήξερε, κανένας δεν με είχε δει, κανένας δεν ήθελε να ξέρει.
Τι σας ώθησε να το γράψετε;
Το ταξίδι της ζωής μου, οι σπουδές μου, τα ταξίδια μου, ο έρωτας, οι ανθρώπινες σχέσεις στις οποίες τόσο πιστεύω, η απογοήτευσή μου από τους κάθε είδους «μεγαλόσχημους», η απίστευτη περιπέτεια, ο διωγμός μου, η κατασυκοφάντησή μου αλλά και η αγάπη μου για τη λογοτεχνία αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη. Δεν θα τολμούσα ποτέ όμως να προχωρήσω σ’ αυτό το βήμα, αν δεν είχα την αμέριστη συμπαράσταση, την ενθάρρυνση και της βοήθειας της εκδότριάς μου κ. Γιώτας Λιβάνη.
Μπορείτε να μας πείτε με λίγα λόγια το περιεχόμενό του; Ποια θα είναι τα βασικά κεφάλαια; Πού θα εστιάζει;
Σας αναφέρω κάτι χαρακτηριστικό από το VIA CRUCIS-azazel, για να εξάψω την φαντασία σας και να κεντρίσω το ενδιαφέρον σας καθώς και εκείνο των πολυάριθμων αναγνωστών σας. Το βιβλίο δεν έχει κεφάλαια, γιατί είναι όλο μια αδιάσπαστη ενότητα, μια συναρπαστική καταιγιστική περιπέτεια ένα πολιτικό θρίλερ.
«Στο μισοσκόταδο, πίσω από βαριές πόρτες, οι Μεγαλόσχημοι της εξουσίας, σφραγίζουν το πεπρωμένο του ενοχλητικού τους αντιπάλου. «Ο Παπάς πρέπει να συμμαζευτεί, το παράκανε.» Δισεκατομμύρια αλλάζουν χέρια. Οι ύαινες της ενημέρωσης πιάνουν δουλειά. Διασυρμός, εξευτελισμός, πόνος, φυλακή, δικαίωση, θάνατος. Η σιωπή Εκείνου, κραυγάζει την αλήθεια με τη δύναμη της θύελλας. Ο χαμογελαστός άνθρωπος του Θεού «φεύγει». Τα κατάφεραν…
Η ζωή στη φυλακή…
Η στέρηση της ελευθερίας ενός ανθρώπου είναι το χειρότερο γεγονός που μπορεί να του συμβεί αμέσως πριν τη στέρηση της ζωής του. Μια κοινωνία που έχει ανάγκη από φυλακές είναι μια κοινωνία που νοσεί. Η φυλακή όμως σήμερα είναι μια πραγματικότητα. Μια οδυνηρή πραγματικότητα. Στη φυλακή υπάρχουν και κινούνται ψυχές χωρίς σώματα. Οι «απ’ έξω» νομίζουν ότι κλείνοντας κάποιους στη φυλακή εξασφαλίζουν την ησυχία τους. Κανείς σώφρων άνθρωπος δεν νομίζω να πιστεύει ότι όλοι όσοι παραβαίνουν τους νόμους φυλακίζονται. Παρά το γεγονός ότι το όνομά μου είχε φορτισθεί τόσο αρνητικά, η στάση της σωφρονιστικής υπηρεσίας του Καταστήματος Κράτησης Κορυδαλλού υπήρξε σε όλα τα επίπεδα πολύ καλή. Οι πάντοτε πρόθυμοι να κρίνουν εκ του ασφαλούς βέβαια τους πάντες θα έπρεπε να μπούν στον κόπο να πάνε έστω και για μια απλή επίσκεψη σε μια φυλακή για να δουν, να μυρίσουν, να αισθανθούν, να καταλάβουν, αν μπορούν, και ύστερα να εκφέρουν γνώμη.
Η φυλακή είναι ένας πολύ δύσκολος και σκληρός χώρος. Ένας χώρος απελπισίας, πόνου, θλίψης, απογοήτευσης, ένας τάφος για ζωντανούς. Εκείνο πάντως που είναι πολύ λυπηρό, είναι το γεγονός πως η Εκκλησία-σαν οργανισμός- είναι ανεπαρκέστατα παρούσα στις φυλακές. Είναι ποτέ δυνατόν στη φυλακή της Μπολώνιας να υπάρχουν 5 μόνιμοι ιερείς και στον Κορυδαλλό των 2,000+ κρατουμένων ούτε ένας; Η Εκκλησία κάνει πολύ λιγότερα, απελπιστικά λιγότερα απ’ ό,τι θα μπορούσε για τον κρατούμενο συνάνθρωπό μας.
Η νέα ζωή του Απόστολου Βαβύλη. Πως ζείτε μετά τη φυλακή; Με τι ασχολείστε, ποια τα μελλοντικά σας σχέδια;
Πριν προλάβω να συνέλθω από αυτή την τραγωδία, «κοιμήθηκε» ο πατέρας μου, γεγονός που μας συνέτριψε οικογενειακά. Ζω στο Βόλο με τη μητέρα μου, προσπαθώ να συνέλθω και να χτίσω μια καινούργια ζωή, να χαίρομαι τις μικρές καθημερινές χαρές, να απολαμβάνω την ελευθερία μου. Χαίρομαι γιατί η επαφή μου με απλούς Βολιώτες που ούτε καν γνωρίζω, μου αποδεικνύει ότι οι συμπατριώτες μου είναι άνθρωποι έξυπνοι που δεν «κατάπιναν αμάσητα» τα τερατουργήματα που γράφονταν για μένα. Διαβάζω πολύ και ετοιμάζω την πορεία μου για την ισόβια αφιέρωσή μου στον Χριστό.
«Κάποιοι» φρόντισαν να είμαι άνεργος. Όλοι μου οι κατήγοροι «ξέχασαν» πως ΚΑΝΕΙΣ δεν ισχυρίστηκε ότι έχασε εξαιτίας μου έστω κι ένα ευρώ. Η συγγραφή αποτελεί τη μοναδική επαγγελματική μου δραστηριότητα, η οποία όμως με συνεπαίρνει και μου δίνει μεγάλη χαρά.
