Η παρρησία του δημόσιου λόγου

Δεν είναι λίγοι αυτοί που σημειώνουν ότι υπάρχει μία διάχυτη αίσθηση πως οι δημόσιες δηλώσεις των τελευταίων ημερών από εκπροσώπους του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου, αλλά και οι δημόσιες τοποθετήσεις ανθρώπων της πνευματικής ζωής του τόπου, αντιμετωπίζονται συλλήβδην με πνεύμα καχυποψίας από τους περισσότερους. Το εισπράττουμε από τις διαμαρτυρίες και τα σχόλια που ακολούθησαν την εκφορά των συγκεκριμένων δημόσιων τοποθετήσεων. Οι συγκεκριμένες αντιδράσεις δεν προκαλούν αίσθηση, ακόμη και αν σε πάμπολλες περιπτώσεις οι φορείς των συγκεκριμένων προτάσεων και δηλώσεων έμοιαζαν περισσότερο όχι ως έκφραση οργισμένης διαμαρτυρίας, αλλά ως κραυγή αγωνίας για το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα.
Οι διαμαρτυρίες των συμπολιτών, που διακρίνουν ότι πίσω από τις συγκεκριμένες τοποθετήσεις υποκρύπτονται σενάρια συνωμοσίας και εθνικού αφανισμού από ξένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, είναι εν πολλοίς δικαιολογημένες, αφού έχουν ως αφετηρία την καχυποψία με την οποία αντιμετωπίζουν τα κόμματα, το κράτος και την πολιτική.
Ίσως γιατί οι πολίτες διαπιστώνουν ότι το κόμμα έχει ταυτιστεί με το κράτος και οι φορείς της πολιτικής δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιμάντες μεταφοράς των συμφερόντων μίας κλειστής κομματικής νομενκλατούρας στη νομή της κρατικής εξουσίας με αποκλεισμούς για τους υπόλοιπους, που δεν έχουν το προνόμιο της κάρτας – μέλους. Αυτή την αίσθηση έχουν σήμερα οι περισσότεροι πολίτες. Μπορεί να είναι ισοπεδωτική, μπορεί να μην αφορά στο σύνολο του πολιτικού προσωπικού σε κάθε επίπεδο εξουσίας, αλλά δεν μπορεί οι πολίτες να είναι εκτός πραγματικότητας, αφού πολλές φορές αντλούν τις πληροφορίες τους και διαμορφώνουν τη συνολική τους άποψη μέσα από προσωπικές εμπειρίες και από προσωπικά βιώματα, που τραυματίζουν και προσβάλλουν βάναυσα στις περισσότερες των περιπτώσεων την προσωπικότητά τους.
Μέχρι τώρα όσοι είχαν το σθένος και ως άλλες… αλογόμυγες υπενθύμιζαν τις εγκληματικές ολιγωρίες και ανεπάρκειες του κράτους και των κομμάτων και τις προσωπικές ή πελατειακές συμπεριφορές των πολιτικών προσώπων, χαρακτηρίζονταν γραφικοί και ως τέτοιοι απομονώνονταν από τους… εφησυχασμένους. Τους χαλούσαν βλέπετε τη σούπα και την παθητική αδράνεια που τους εμφυσούσε η καταλυτική, συνήθως, επίδραση της τηλεόρασης με την ευτέλεια της πλειονότητας των εκπομπών της.
Τώρα που η νέα γενιά βγήκε στους δρόμους και ξέσπασε η οργή της, κάποιοι λες και ξύπνησαν από τον ύπνο του δικαίου και τους υπενθύμισαν αυτά που βιώνουν στο πετσί τους όλα αυτά τα χρόνια. Ότι δηλαδή δεν μπορούν κάποιοι να είναι βολεμένοι και κάποιοι άλλοι να είναι στην απέξω, ακόμη και αν έχουν τα ίδια ή περισσότερα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα. Ότι η πολιτεία δεν μπορεί να κλείνει πονηρά το μάτι σε κάποιους και σε κάποιους άλλους, που δεν έχουν τις πλάτες κάποιου ισχυρού, να τους γυρίζει τις δικές της…
Αυτά ακριβώς ήλθαν να υπενθυμίσουν, θέλουμε να πιστεύουμε, όλοι όσοι είχαν τις τελευταίες μέρες την παρρησία και εξέφρασαν ευθαρσώς την άποψή τους για τα δημόσια πράγματα της χώρας και δεν κρύφτηκαν σαν αρουραίοι τώρα που η κοινωνία τους λοιδορεί και είναι έτοιμη να τους πάρει όλους με τις πέτρες…