Παντού κυριαρχεί η ακρότητα

Δυστυχώς η ακρότητα ήταν κυρίαρχο χαρακτηριστικό του τελευταίου 20ημέρου. Η χώρα πλήττεται από ακραίες καταστάσεις και δυσφημείται διεθνώς με ακραίο τρόπο. Δεν μιλάμε μόνο για τους κουκουλοφόρους και τα έργα τους. Η ακρότητα δυστυχώς συναντάται σ΄ όλες τις πλευρές τον τελευταίο καιρό. Ακραία η δολοφονία του μαθητή, ακραίος ο πυροβολισμός του άλλου μαθητή, ακρότητες οι φωτιές και οι βανδαλισμοί, ακραίες και φανατικές και οι περισσότερες απόψεις των πολιτικών όλων των κομμάτων ό,τι κι αν πρεσβεύουν, ό,τι κι αν υποστηρίζουν, ακραία πράξη διαμαρτυρίας και το κλείσιμο σχολείων και των πανεπιστημίων για μήνες ολόκληρους. Η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα βαριά λαβωμένες και ξαπλωμένες στο πεδίο μάχης της ασφάλτου.
Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα ακρότητας ήταν φυσικό και ο γνωστός καθηγητής Φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς, ο οποίος είτε μιλάει για εκκλησιαστικά είτε για οικονομικά είτε για πολιτικά θέματα, δεν φημίζεται ούτε για την ηπιότητα ούτε για την πλαδαρότητα των απόψεών του, ήταν φυσικό λοιπόν να εκφραστεί κι αυτός με τρόπο τουλάχιστον επιθετικό. Σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ μεταξύ άλλων ο Χρήστος Γιανναράς είπε: Για την κυβέρνηση, ότι διακρίνεται από ανατριχιαστική ανικανότητα κι ότι πρέπει αμέσως στη Νέα Δημοκρατία να τεθεί θέμα ηγεσίας. Για τα δύο μεγάλα κόμματα, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, ότι έχουν την απόλυτη ευθύνη για την καταστροφή της ελληνικής παιδείας, ενώ για τον ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε ακόμα παραπέρα, αν δεν ξεπέρασε τα όρια, λέγοντας ότι είναι κόμμα ναζί και η δράση του θυμίζει μέρες του 1933 στη Γερμανία!!!
Τέτοιες απόψεις, αν εξαπλωθούν, μπορούν να οδηγήσουν σε πόλωση και σε φανατισμό, ακόμα και σε πετροπόλεμο μέσα στη Βουλή. Βεβαίως σ΄ ένα κλίμα αναταραχής είναι γνωστό ότι οι ήπιες και τεκμηριωμένες απόψεις δεν ακούγονται, αγνοούνται. Κανείς δεν δίνει σημασία στις ήπιες φωνές τις μέρες της … φωτιάς. Τέτοιες εποχές οι επικοινωνιακοί κανόνες επιτάσσουν οι απόψεις να εκφράζονται με τρόπο επιθετικό, σχεδόν λυσσαλέο. Αυτή η τελευταία παραδοχή ενισχύει έτι περισσότερο το κλίμα ακρότητας. Αν οδεύαμε προς μια επανάσταση, όλα αυτά θα ήταν δικαιολογημένα. Έτσι γίνεται στις επαναστάσεις. Η ιστορία γράφεται με αίμα κι όχι με μελάνι.
Πολύ φοβούμαστε όμως ότι τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας δεν οδηγούν σε επαναστατικές αλλαγές, αλλά σ΄ ένα ακόμα κοινωνικό και πολιτικό διχασμό που λαβώνει ακόμα περισσότερο το από καιρό βαριά τραυματισμένο ελληνικό κοινωνικό σώμα.
Οι συνέπειες είναι ήδη ορατές. Η οικονομική κρίση που είναι πλέον παρούσα γίνεται τρισχειρότερη σε περιβάλλον κοινωνικής αναταραχής. Η χώρα δυσφημείται παγκοσμίως και οι όροι δανεισμού της Ελλάδος γίνονται εμφανώς επαχθέστεροι. Ποιος θα δανείσει σ΄ ένα διαλυμένο μαγαζί; Βεβαίως τα αυξημένα επιτόκια και τα πανωτόκια του διεθνούς κεφαλαίου δεν θα τα πληρώσει ούτε ο σημερινός πρωθυπουργός ούτε αυτός που θα προκύψει απ΄ τις επόμενες εκλογές. Θα τα πληρώσει αυτός που πληρώνει πάντα. Δεν χρειάζεται να σας πω ποιος είναι. Αν η κατάσταση συνεχιστεί για λίγες ακόμα ημέρες το καλοκαίρι θα ψάχνουμε τον τουρίστα με το δίκαννο και οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης θα γίνουν ακόμα πιο δυσβάσταχτες για μεγάλα τμήματα του λαού.
Το κακό είναι ότι η αναταραχή υπάρχει χωρίς να επέρχεται καμία ουσιαστική αλλαγή στην καθημερινότητα του πολίτη. Το μόνο που μπορεί να συμβεί με τη συνέχιση αυτής της κατάστασης είναι τα χειρότερα. Δηλαδή να προστεθούν πιθανώς κι άλλα θύματα με ευθύνη οποιασδήποτε πλευράς. Άλλωστε είμαστε σε μια κατάσταση που δεν ξέρουμε ποιος είναι με ποιον, και μπορεί οι οργανωμένες μειοψηφίες να κερδίζουν τη μάχη των εντυπώσεων, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία παρακολουθεί απόμακρη και φοβισμένη, χωρίς να εκφράζεται παρά μόνο μέσω των δημοσκοπήσεων.
Τελικά είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν ζούμε τις μέρες μιας επανάστασης. Ούτε καν τις μέρες μιας εξέγερσης που οδηγεί σε μια επανάσταση. Κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται. Εντέλει, αν ήταν επανάσταση, θα είχε ήδη πετύχει. Μάλλον πρόκειται για μία ακόμα ελληνική ιδιαιτερότητα, όπου ο καθένας λέει και κάνει τα δικά του, χωρίς να πείθει απολύτως κανένα. Πολλές φορές ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Μαυρίλα γενικώς.