Ευλόγως προβληματίζονται ξένοι ηγέτες και ξένα μέσα ενημέρωσης, αν η φωτιά από την Ελλάδα μπορεί να απλωθεί και σε άλλες χώρες. Και κυρίως της Ευρώπης.
Δεν είναι δα προνόμιο μόνο της δικής μας ηγεσίας, πολιτικής και πνευματικής, η απογοήτευση των νέων, που εκπωματίζεται δυναμικά με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως εκ του τρόπου λειτουργίας της, έχει πλήρως αποτύχει στην προσέγγιση των νέων ανθρώπων. Μια ένωση χωρών με μακραίωνες πολιτιστικές παραδόσεις εμφανίζεται στα μάτια όλων των πολιτών της, αλλα κυρίως των ανήσυχων παιδιών της, ως ένας μηχανισμός που δεν έχει άλλη ιδεολογία, άλλη κουλτούρα, πέρα από την προστασία των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιριών.
Η μέγιστη κοινή ευρωπαϊκή πολιτιστική εκδήλωση που απευθύνεται στους νέους έχει το «επίπεδο» της περίφημης «Γιουροβίζιον». Ένα πανηγύρι κερδών των εταιριών κινητής τηλεφωνίας και των εταιριών της πιο ευτελούς εκδοχής εμπορίας «πολιτισμού».
Η διαφορά μας με άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά είναι ότι εδώ δεν προσφέρουμε στους νέους ανθρώπους ούτε τα πιο στοιχειώδη. Εκείνα που για άλλους λαούς θεωρούνται ως αυτονόητα. Και, ακόμη χειρότερα, ότι επιχειρούμε να καλύψουμε, να κρύψουμε αυτό το τεράστιο έλλειμμα κάτω από μεγαλοστομίες, πίσω από εύκολα λόγια μιας ξύλινης γλώσσας.
Είναι παρήγορο που ο αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος στην τελευταία συνέντευξή του, σε εβδομαδιαία εφημερίδα, επισημαίνει αυτή την απόσταση ανάμεσα στον ευδοκιμούντα εδώδιμο βερμπαλισμό και στη στάση ζωής των ταγών διαφόρων αποχρώσεων και αρμοδιοτήτων. Που αναγνωρίζει ως πλήρως δικαιολογημένη την απογοήτευση των νέων ανθρώπων, των παιδιών.
Η εμπορευματοποίηση των πάντων, στην οποία δυστυχώς έχει βυθισθεί η γενιά της μεταπολίτευσης, η χυδαία εξαργύρωση παλιών περγαμηνών σε πολιτικά, δημοσιογραφικά, πνευματικά και οικονομικά «χρηματιστήρια», πιστέψαμε ότι περνάει απαρατήρητη
από τα παιδιά μας. Ότι τα ξεγελάμε με την υποκριτική επίδοσή μας σε βερμπαλιστικά μνημόσυνα.
Αυτά πληρώνουμε τώρα. Και μακάρι μέσα από την κρίση να αναδειχθούν ηγέτες, που να μπορούν να πείσουν τα παιδιά με γλώσσα ειλικρίνειας, ότι πρέπει να διοχετεύσουν δημιουργικά και όχι καταστροφικά τη δύναμή τους, τη ρώμη τους, τη φυσική τους επαναστατικότητα.
Αλλά τέτοια γλώσσα απαιτεί και αναγνώριση λαθών εμπράκτως. Με θυσίες. Με γενναιότητα αληθινών παραιτήσεων από θώκους και «επενδύσεις».
Ευλόγως ανησυχούν
