(Με αφορμή ένα γράμμα των μαθητών του Μουσικού Σχολείου Βόλου)
Πάρα πολλά μαθήματα, πάρα πολλά βιβλία, πάρα πολλές κουβέντες, καθόλου μόρφωση. Πάρα πολλή αστυνομία, πάρα πολλά κομπιούτερ, πάρα πολύ τσιμέντο, πάρα πολλά τσιγάρα, πάρα πολλή αδιαφορία, κάτω απ’ τις γκρίζες στέγες των κτιρίων πάρα πολλή υπακοή.
Πάρα πολλές σαπιοκοιλιές συμβιβασμένων, πάρα πολλά κοστούμια τάχα αδιάφθορων, πάρα πολύ κλέψιμο, πάρα πολύ χαρτομάνι, πάρα πολλή αποθέωση του ασήμαντου, πάρα πολύς καφές, πάρα πολλοί δήθεν, πάρα πολύ ποτό, πάρα πολλές δολοφονίες εφηβικών ψυχών, λίγα χαμόγελα, πάρα πολλή μοναξιά, πάρα πολλή αμηχανία, δίχως ελπίδα το αύριο, η νέα γενιά δηλητηριασμένη.
Πάρα πολλοί εξαντλημένοι γονείς, πάρα πολλά ζωντανά πτώματα δασκάλων, πάρα πολλά φαντάσματα κυβερνητών ουρλιάζουν στη γωνιά του δρόμου, πάρα πολλά ναρκωτικά, πάρα πολλή αδικία, πάρα πολλοί ναζί ευτυχισμένοι, πάρα πολλή φυλακή, πάρα πολλοί νέοι μισότρελοι, λιγοστές ανάσες, λιγοστός έρωτας κι αυτός μηχανικός.
Πάρα πολλά λεφτά, πάρα πολλοί φτωχοί, πάρα πολύ πάχος, πάρα πολλά reality, λιγοστή σκέψη, πάρα πολλή εκμετάλλευση, ελάχιστη ή μηδέν προοπτική, πάρα πολύ κιτς, πάρα πολλή οργή, πάρα πολλά λόγια γλυκανάλατα, καθόλου κατανόηση.
Πάρα πολλά καθίκια ναρκοθετούν το μέλλον, άχρηστα καθίκια με τις κοιλιές πρησμένες, παίρνουν τα όνειρα των νέων και χτίζουν ένα μεγάλο μαυσωλείο, έναν τάφο που από μακριά λαμποκοπάει για να τα κλείσουν μέσα, να θάψουν δια παντός ό,τι κινείται ακόμα και είναι ζωντανό.
Η νέα γενιά φοβάται. Η νέα γενιά έχει μια μεγάλη καρδιά που τρέμει. Η νέα γενιά δε λογαριάζει κανένα και ξεχειλίζει με την ανάσα της το φως του απογεύματος. Η νέα γενιά ξέρει καλά τη δική της λυπημένη και τρυφερή καρδιά, που δεν έχει σχέση με την καρδιά των περισσότερων μεγάλων.
Των περισσότερων μεγάλων… Εδώ ας σταθώ. Και ας μιλήσουν οι ίδιοι οι μαθητές μέσα από ένα γράμμα τους που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο:
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι….
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.
Έχουμε ορμή -μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε,
καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ.
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε. Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ.
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια
και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε.
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ. ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Πού είναι οι γονείς;
Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω;
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.
Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα. ΕΜΕΙΣ κλαίμε και από μόνοι μας.
