Ηταν η σπίθα που άναψε το φυτίλι. Μαθητική εξέγερση είπαν κάποιοι. Λαϊκό ξέσπασμα επισημαίνω εγώ. Κάποτε ο κόσμος θα ξυπνούσε, δεν πάει άλλο!
Ο λαός καιρό τώρα έμοιαζε καζάνι που βράζει και όπου να ναι θα εκραγεί.
Αφορμή ήταν ο άδικος χαμός ένας δεκαπεντάχρονου παιδιού. Στην Ελλάδα του 2008, των σκανδάλων και της οικονομικής ανέχειας, η αιτία είναι η βαθιά κοινωνική κρίση.
Εφτανε μία σπίθα για να πάρει φωτιά. “Αφήστε μας να ονειρευτούμε. Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται… έγραφε ένα πανό στην Παραλία του Βόλου πέρυσι το καλοκαίρι σε εκδηλώσεις των Αριστερών Σχημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Και κάπως έτσι… ο άδικος θάνατος ενός 15χρονου μαθητή έγινε η σπίθα που άναψε το φυτίλι. Έβγαλε τους μαθητές στους δρόμους, τη γενιά των 500 ευρώ, τους φοιτητές που βλέπουν το μέλλον τους αβέβαιο και πληρώνουν με εκατοντάδες ευρώ τα συγγράμματα.
Και από δίπλα όλοι εμείς. Άλλοι βολεμένοι σε κάποια δημόσια υπηρεσία, άλλοι διστακτικοί για να μην κακοχαρακτηριστούν, άλλοι αναπαυμένοι στον καναπέ του σπιτιού τους.
Όλοι όμως απηυδισμένοι από το μέγεθος της παθογένειας του κράτους που “όπλισε” το χέρι του ειδικού φρουρού που δολοφόνησε εν ψυχρώ τον άτυχο μαθητή. Είχαν προηγηθεί πέρυσι οι εμπρηστικές δηλώσεις του πρώην υπουργού Βύρωνα Πολύδωρα, η ζαρντινιέρα στη Θεσσαλονίκη και οι άπειροι ξυλοδαρμοί μεταναστών.
Ο άδικος θάνατος του μαθητή αποτελεί το μεγαλύτερο χτύπημα στην καρδιά της Δημοκρατίας. Μικροί και μεγάλοι νιώθουν πληγωμένοι, θέλουν να φωνάξουν, να αντιδράσουν, να απαντήσουν σε αυτή την ωμή δολοφονία.
Κόλαση τις τελευταίες δύο ημέρες οι δρόμοι και οι πλατείες. Ξεχύθηκαν στους δρόμους μαθητές και φοιτητές… Ξεσπούν επί δικαίων και αδίκων… Ποιος να τους σταματήσει άραγε;
Σε ποιον να πιστέψουν αυτά τα παιδιά, όταν εμείς οι ίδιοι τους έχουμε ήδη προετοιμάσει ότι δεν έχουν μέλλον;
Στις δεσμεύσεις που άκουσαν δια στόματος πρωθυπουργού ότι θα αποδοθούν ευθύνες; Κάθε φορά το ίδιο ακούγεται… και ούτε μία παραίτηση υπήρξε. “Υποβλήθηκαν και δεν έγινε αποδεκτές”, λέει το σχετικό τηλεγράφημα από το πρακτορείο Ειδήσεων.
Το ίδιο σκηνικό και το 1985 με το θάνατο του άτυχου 16χρονου Καλτεζά. Και τότε υποβλήθηκαν παραιτήσεις, αλλά δεν είχαν γίνει δεκτές. Και τότε “το μαχαίρι… θα έφτανε στο κόκκαλο”. Μόνο που από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει 13 χρόνια και τελικά ο μηχανισμός του κράτους παραμένει, όποτε κρίνει ότι επιβάλλεται, κατασταλτικός. Βίαιος και αυταρχικός.
Αντί να είναι στην υπηρεσία του πολίτη, στράφηκαν εναντίον του πολίτη. Και βέβαια μπορεί να μην μας αρέσουν οι γενικεύσεις, αυτό που έγινε ωστόσο το βράδυ του Σαββάτου ξεπερνά κάθε όριο ανθρώπινης αντοχής.
Κάποιος θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη. Η σημερινή κυβέρνηση έχει αποτύχει.
Δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος της κοινωνικής αγανάκτησης, που μήνες τώρα “σιγόβραζε” και από προχθές εκδηλώνεται. Με τους νέους και τις νέες στους δρόμους πιο δυναμικά, με τους πολίτες να είναι πιο συγκαταβατικοί, αλλά σε κάθε περίπτωση να δείχνουν ότι κατανοούν την οργή.
“Θύματα” σε αυτή την ιστορία και οι πολίτες που βλέπουν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται, επειδή η αστυνομία μετά το τραγικό συμβάν αποφάσισε να “αμυνθεί”.
Πριν από δύο χρόνια βλέπαμε τις ίδιες εικόνες στις φτωχογειτονιές του Παρισιού…
Χθες και σήμερα τις βλέπουμε να ξεδιπλώνονται δίπλα μας, στη γειτονιά μας, στο δρόμο μας, στην πόλη μας. Και νιώθουμε απροστάτευτοι. Ανοχύρωτοι απέναντι σε ένα κράτος που είναι σίγουρο και πάλι ότι θα βάλει τους γνωστούς μηχανισμούς να δράσουν, ώστε και αυτή η έκρηξη να φανεί υπερβολική. Να φανεί εκτός ορίων, χαφιεδίζοντας νεαρά παιδιά και όσους αντιδρούν στην αυθαιρεσία της εξουσίας.
Τους μάθαμε πια…
