Γνώρισα κάποτε έναν άνθρωπο που είχε μια περίεργη σχέση με τα βιβλία. Ο άνθρωπος αυτός ήταν μηχανικός και δεν αγαπούσε ιδιαίτερα το διάβασμα. Όταν διάβαζε, δεν ήθελε να απασχολεί το μυαλό του με προβληματισμούς κι επίμαχα ερωτήματα. Τα βιβλία έπρεπε να τον οδηγούν σ’ ένα έδαφος στέρεης γνώσης, αδιαμφισβήτητης. Και τέτοια βιβλία ήταν γι’ αυτόν τα μαρξιστικά βιβλία του, βιβλία δηλαδή αποκαλυπτικά κι αληθινά, όπως ο ίδιος πίστευε ακράδαντα.
Μαζί τους κλειδωνόταν λοιπόν όταν έβρισκε χρόνο αυτός ο υγιής, δραστήριος άντρας, που όχι μόνο έκανε σωστά τη δουλειά του όλη την υπόλοιπη μέρα, αλλά είχε αναδειχτεί σε έναν από τους πιο πετυχημένους επαγγελματίες στον τομέα του. Άνοιγε κάποιο βιβλίο στην τύχη, διάλεγε ένα κεφάλαιο και, μα την αλήθεια, ουδέποτε απογοητευόταν. Όταν έκλεινε το βιβλίο ήταν σε θέση να κάνει την ευχάριστη διαπίστωση ότι οι ιδέες του είχαν επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά.
Έτσι, γύρω απ’ αυτόν τον άνθρωπο, αιωρούνταν ένας αέρας αυτοπεποίθησης. Η γνώμη που είχε σχηματίσει ο ίδιος για τον εαυτό του, ότι δηλαδή κατέχει την αλήθεια, τον έκανε να μην έχει πολλά πάρε-δώσε με τους άλλους και να είναι γεμάτος έπαρση. Τον χαρακτήριζε μια απέραντη ηρεμία, ένα ιδιαίτερο είδος σκληρότητας και δεν ονειροπολούσε ποτέ. Τα χαρακτηριστικά αυτά γνωρίσματα καθορίζονταν από τη συνήθειά του να διαβάζει βιβλία, τα κείμενα των οποίων είχαν μια τόσο αυστηρή δομή που ούτε μια λέξη δεν μπορούσες να μετατοπίσεις, χωρίς να διαταράξεις το νόημά τους, χωρίς να καταστρέψεις το προσεκτικό ζύγιασμα μιας φράσης με συγκεκριμένη έννοια.
Διαβάζοντας, τον κυρίευε πότε πότε μια ευχάριστη συγκίνηση στην ιδέα ότι τα ίδια αυτά βιβλία διαβάζουν χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως αυτός κι οδηγούνται, όπως αυτός, στα ίδια συμπεράσματα. Ένιωθε τότε πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν αδέρφια του, σύντροφοι πιστοί, κι ας μην τους γνώριζε καθόλου, κι ας βρίσκονταν και στην άκρη του κόσμου ακόμα. Ενώ για τους άλλους, αυτούς που ήταν γύρω του, ένιωθε περιφρόνηση, γιατί ακόμα κι αν διάβαζαν τα ίδια μ’ αυτόν βιβλία, ακόμα κι αν είχαν τις ίδιες μ’ αυτόν ιδέες, ήταν σε θέση κάθε στιγμή να διαπιστώσει με τα μάτια του τις ατέλειές τους ή να ανακαλύψει νέες.
Γι’ αυτόν το λόγο μέσα στο περιβάλλον του ένιωθε εγκαταλειμμένος κι ότι όλοι όσοι τον περιτριγύριζαν ήταν εντελώς ακατάλληλοι για συναναστροφή. Παράλληλα όμως ένιωθε και μια λεπτή απόλαυση, ένα είδος περηφάνιας, επειδή αυτός ήταν ο μόνος απ’ όλους όσους ήξερε που μπορούσε να αντιληφθεί σε όλο της το εύρος την ιδέα που προσκυνούσε. Στα μάτια του τότε εμφανίζονταν μια εκστατική λάμψη που θύμιζε τη φλόγα που καίει στα μάτια ενός ζηλωτή καλόγερου…
Με άλλα λόγια ο άνθρωπος αυτός είχε παγιδευτεί από τα βιβλία, χωρίς να υπάρχει ούτε ένας δρόμος διαφυγής…
