Νέος δημοσιογράφος

Κάποιος με διαβεβαίωσε ότι στην επαρχία η δημοσιογραφία εξακολουθεί να είναι λειτούργημα κι έτσι άρχισα την καριέρα μου, αποφασίζοντας να δεχτώ μια θέση συντάκτη και ταυτόχρονα αρχισυντάκτη και διευθυντή εφημερίδας στον «Κομήτη» της πόλης Λ.
Όταν παρουσιάστηκα, βρήκα τον εκδότη να κάθεται σε μια περιστρεφόμενη πολυθρόνα και να ’χει τα πόδια ακουμπισμένα στο γραφείο. Μου ζήτησε ένα μικρό δείγμα γραφής κι εγώ του έγραψα: «Η βαριά βιομηχανία της περιοχής μας, ο τουρισμός, πλήττεται ανεπανόρθωτα από την υστέρηση που έχουν να επιδείξουν στα έργα υποδομής όλες οι νομαρχιακές και δημοτικές αρχές των δύο τελευταίων δεκαετιών» κι έδωσα το χειρόγραφο στον εκδότη για να το εγκρίνει, να το διορθώσει ή να το πετάξει.
Ο εκδότης τού έριξε μια ματιά και το πρόσωπό του συννέφιασε. «Εάν νομίζεις πως οι αναγνώστες μου είναι διατεθειμένοι να διαβάσουν έναν τέτοιο λαπά, είσαι μακριά νυχτωμένος» είπε κι άρπαξε το μολύβι. Όταν μου έδωσε πίσω το χαρτί, διάβασα τα εξής: «Η βαριά βιομηχανία της περιοχής μας, ο τουρισμός, δέχτηκε ανεπανόρθωτο πλήγμα από την υστέρηση που επέδειξαν στα έργα υποδομής οι προηγούμενες δημοτικές και νομαρχιακές αρχές κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Όλοι αυτοί αθέτησαν τις υποσχέσεις τους και αποδείχθηκαν πωρωμένοι ψεύτες, πλην των σημερινών, των οποίων η ουράνια αποστολή ήδη δικαιώνεται, αποφέροντας τους πρώτους χυμώδεις και εύγεστους καρπούς, παρά τις αιτιάσεις των μασκαράδων της αντιπολίτευσης».
Μετά απ’ αυτό επήλθε συμφωνία και ο εκδότης έφυγε για το σπίτι του, αφού πρώτα μου είπε: «Θα έρθει ο Δεσποτόπουλος κατά τις πέντε. Μην του χαριστείς. Να τον εξοντώσεις. Ο Τζανετόπουλος θα έρθει νωρίτερα –να τον ξεσκίσεις. Γράψε μετά ένα άρθρο και κάνε με τα κρεμμυδάκια τον αντιδήμαρχο της κωμοπόλεως Β., γιατί έπαψε να μας στέλνει πληρωμένες καταχωρήσεις και τις δίνει όλες σ’ αυτή τη φυλλάδα, τον «Πλανήτη». Αν παρουσιαστεί κάτι άλλο, δε θέλω πρωτοβουλίες, πάρε με τηλέφωνο».
Κι έφυγε. Στο διάστημα που ακολούθησε πέρασα τέτοια φριχτά πράγματα, που η ηρεμία κι η χαρά δραπέτευσαν –νομίζω δια παντός- από τη δημοσιογραφική ψυχή μου. Ο Τζανετόπουλος ήρθε και ξέσκισε εμένα. Ο Δεσποτόπουλος κατέφτασε κι ενώ ετοιμαζόμουν να τον εξοντώσω, με απάλλαξε από αυτό το δυσάρεστο καθήκον και με εξόντωσε αυτός. Σε μια εκτός προγράμματος συνάντηση κάποιος με έλουσε πατόκορφα με βρισιές. Ένας άλλος, άγνωστος σε μένα, πέρασε να πει μια καλησπέρα και όταν έφυγε, το μανίκι μου και το πέτο του πουκάμισου ήταν κουρέλια. Ήρθε κάποιος εκπρόσωπος του νομάρχη κι άφησε μια επιταγή.
«Θα συνηθίσεις και θα σ’ αρέσει» είπε ο εκδότης όταν επέστρεψε. «Ζητώ συγνώμη» είπα «αλλά αυτού του είδους το ρωμαλέο γράψιμο βλέπω ότι εξάπτει πολύ τα πάθη κι έχει ορισμένα μειονεκτήματα, με πρώτο και καλύτερο το ότι οι συνέπειες των όσων γράφονται δεν είναι σωστά κατανεμημένες. Εσείς μου λέτε τι να γράψω, αλλά εγώ τρώω το ξύλο». «Μα γι’ αυτό σε προσέλαβα» απάντησε ο εκδότης.
Κατόπιν τούτου έγινε νέος διακανονισμός και συμφωνήθηκε να μου δοθεί μία μικρούλα αύξηση.