(Όχι στους πλειστηριασμούς α΄ κατοικίας για χρέος κάτω των 20.000 ευρώ. Η κυβέρνηση)
Σε όλη τη χώρα υπάρχει ένας εκνευρισμός εξ αιτίας αυτού που φεύγει κι εκείνου που έρχεται. Ο Βόλος και η Αθήνα, η Πάτρα και η Βέροια, το Ηράκλειο, η Θεσσαλονίκη, η Κέρκυρα. Μια οικογένεια έφυγε από το σπίτι της. Ο πατέρας δανείστηκε λεφτά από την τράπεζα να φτιάξει σπίτι και τώρα η τράπεζα θέλει το σπίτι.
Κακή είναι η τράπεζα; Τι κακό μπορεί να βρίσκεται σε μια δύναμη που βοηθάει εκείνους που θέλουν να φτιάξουν σπίτια; Αν αυτή η τράπεζα ήταν δική μας και μας βοηθούσε να φτιάξουμε τα σπίτια μας, θα ήταν καλή. Όχι το δικό μου σπίτι, τα δικά μας. Όμως αυτή κάνει δυο πράγματα• μας βοηθάει να φτιάξουμε τα σπίτια μας και μας πετάει στο δρόμο. Πολύ μικρή διαφορά υπάρχει ανάμεσα σε μια τέτοια τράπεζα και σε μια βόμβα. Και τα δυο σκορπίζουν την καταστροφή.
Λοιπόν, ένας άνθρωπος, μια οικογένεια, πετάχτηκε έξω από το σπίτι του. Είναι αυτό το εισιτήριο του τρένου προς το άγνωστο που καίει τα δάχτυλα. Έχασα το σπίτι μου, μια τράπεζα μου το πήρε. Είμαι μονάχος και τα ’χω χαμένα. Μια οικογένεια στριμωγμένη σ’ ένα βαγόνι δεύτερη θέση. Κι έρχεται και μια άλλη οικογένεια και κάνει το ίδιο. Οι δυο άντρες φουμάρουν κι οι γυναίκες και τα παιδιά κρατούν την ανάσα τους.
Εδώ είναι το θέμα μας, νοικοκυραίοι, εσείς που παίρνετε τα σπίτια και τρέμετε μη χάσετε το έχει σας. Χωρίστε αυτούς τους δυο άντρες τώρα που είναι αρχή. Κάντε τους να φοβηθούν, να μισήσουν, να σιχαθούν ο ένας τον άλλο. Εδώ είναι η ρίζα του φόβου σας. Εδώ γονιμοποιείται το καινούριο. Γιατί εδώ το «έχασα το σπίτι μου» έχει αλλάξει. Εδώ γεννιέται εκείνο που δεν θέλετε να ειπωθεί: «Χάσαμε τα σπίτια μας». Ο τρομερός κίνδυνος για σας είναι εδώ, γιατί δυο άνθρωποι δεν είναι τόσο μόνοι και τόσο σαστισμένοι όσο ένας μοναχός. Κι από αυτό το πρώτο «εμείς» βγαίνει ένα δεύτερο, ακόμα πιο επικίνδυνο: «Η δουλειά είναι πολλή και το φαΐ λίγο». Και κάτι περισσότερο: «Δεν έχουμε να φάμε». Αν από όλη αυτή τη μανούβρα βγει το συμπέρασμα ότι για εκείνους που δουλεύουν το φαΐ είναι λίγο, τότε η σκέψη των δυο αντρών παίρνει την ίδια κατεύθυνση και τα πράγματα γίνονται σκούρα για σας. Τώρα δεν απομένει παρά ένας μικρός πολλαπλασιασμός, μια υπόθεση καθόλου δύσκολη, μιας και οι τράπεζες παίρνουν χιλιάδες σπίτια κι οι κυβερνήσεις φροντίζουν πάντα εκείνοι που δουλεύουν να έχουν λίγο φαΐ -κι οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες, τα σπίτια, είναι δικά μας.
Αν εσείς που κατέχετε τα αγαθά μπορούσατε να το καταλάβετε αυτό, θα μπορούσατε να διατηρηθείτε, αφήνοντας να ξεθυμάνει η αναγκαιότητα για ανατροπή. Αν μπορούσατε να ξεχωρίσετε τις αιτίες από τα αποτελέσματα, να δείτε ότι οι ανατροπές είναι αποτελέσματα και όχι αιτίες, θα μακροημερεύατε. Όμως δεν μπορείτε, γιατί είστε απολιθωμένοι στο πάθος σας για πλούτο, για ιδιοκτησία. Ναι, είναι βέβαιο ότι αν βλέπατε αυτά τα απλά πράγματα, δεν θα παίρνατε ένα σπίτι για ένα χρέος είκοσι χιλιάδων.
