Είναι γνωστό ότι φέτος για πρώτη χρονιά εντάσσεται στην υποχρεωτική εκπαιδευτική διαδικασία και η νηπιακή εκπαίδευση. Το ζητούσε ο κλάδος των εκπαιδευτικών αρκετά χρόνια τώρα. Η πολιτεία άκουσε το αίτημα, αλλά με αυτί πολιτικάντικο και όχι πραγματικό. Ενώ φέτος σ΄ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η κατάσταση παρουσιάζεται βελτιωμένη με τις έγκαιρες μεταθέσεις και τοποθετήσεις εκπαιδευτικών και με την παράδοση των βιβλίων από την πρώτη μέρα, στα νηπιαγωγεία η κατάσταση θυμίζει τις ίδιες κακές μέρες του πρόσφατου παρελθόντος της ελληνικής παιδείας.
Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας άργησαν να απαντήσουν στους ενδιαφερόμενους φορείς όπως οι δήμοι, αν δικαιούνται να λειτουργήσουν νηπιαγωγεία, με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα, ενώ έχει αρχίσει η σχολική χρονιά, οι γονείς να μην ξέρουν πού να εγγράψουν τα παιδιά τους. Ας μην αναφερθούμε σε ορισμένα νηπιαγωγεία του Βόλου που στεγάζονται σε παλιά ετοιμόρροπα δίπατα σπίτια της δεκαετίας του 50 ή κάποια άλλα στη Ν. Ιωνία πρώην μπακάλικα, που αντί για παράθυρα έχουν ρολά και για αύλειο χώρο πεζοδρόμιο.
Όταν υιοθετείται ένας καινούριος θεσμός, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση, δεν αρκούν οι γραφειοκρατικές αποφάσεις, απαιτούνται και οι αναγκαίες υποδομές. Κανείς βέβαια δεν πίστεψε ότι από την πρώτη χρονιά της νηπιακής εκπαίδευσης θα γίνουν καινούρια νηπιαγωγεία εκεί όπου λείπουν. Αυτό θα περάσουν πολλά χρόνια για να το δούμε, αφού η έλλειψη οικοπέδων και κονδυλίων λειτουργούν ως ανασταλτικοί παράγοντες. Ωστόσο οι θέσεις των νηπίων θα έπρεπε να είναι εξασφαλισμένες και ξεκαθαρισμένες αμέσως μετά τη λήψη της απόφασης για τη συγκεκριμένη αλλαγή.
Από την θεωρία στην πράξη για την ελληνική πολιτεία η απόσταση είναι μεγάλη. Ας μην υποστούν αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα και τα παιδιά του νηπιαγωγείου.
Από νήπια στα βάσανα
