Τελευταία καλοστημένη παράσταση της κυβέρνησης υπήρξε, αναμφίβολα, η οριακή ψήφιση από τη Βουλή του πολυνομοσχεδίου το οποίο, όπως μας είπαν, θα έβαζε τέλος στην εποχή της λιτότητας και των οριζόντιων περικοπών, καθώς στο μέλλον η χώρα μας θα έπρεπε απλά να επιμηκύνει τη διάρκεια ζωής του παστεριωμένου γάλακτος και να λάβει κάποια, απροσδιόριστα, διαρθρωτικά μέτρα. Ο τελευταίος αυτός όρος, με την εγγενή ασάφεια που περιέχει, καθώς, για τον ανυποψίαστο πολίτη, φαίνεται να αφορά σε δομές και όχι σε πρόσωπα, αποτελεί, λεκτικά, τον καινούριο Δούρειο Ίππο για την περαιτέρω συρρίκνωση των εισοδημάτων, με κύριο στόχο, αυτή τη φορά, τις συντάξεις, μέσω της αναδιάρθρωσης του ασφαλιστικού, που λίγο απέχει από την αποσάθρωση του.
Αυτή το φορά, πράγματι, δεν θα πρόκειται για οριζόντιες περικοπές οι οποίες, θεωρητικά έστω, είναι μελλοντικά αναστρέψιμες εάν γυρίσει ο τροχός, αλλά, χειρότερα, για τομές οι οποίες καθηλώνουν μόνιμα τις μελλοντικές συντάξεις, καθώς αλλάζουν άρδην ο τρόπος υπολογισμού τους, ο φορέας χορήγησης τους και η όλη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος.
Σε ότι αφορά το πρώτο ζήτημα, οι υπάρχουσες πληροφορίες είναι ότι το ποσοστό αναπλήρωσης του μισθού ενός μισθωτού από την κύρια σύνταξή του, θα μειώνεται, από το 70% που είναι σήμερα (και ενώ πριν λίγα χρόνια ήταν 80%) σταδιακά ώστε να φθάσει το 45% το 2028, κάτι το οποίο σημαίνει ότι οι σημερινοί μεσήλικες θα λάβουν συντάξεις οι οποίες θα θυμίζουν, λίγο ως πολύ, το ΕΚΑΣ! Πέρα από το άδικο της σχεδιαζόμενης ρύθμισης, τούτη όχι απλά δεν θα ωφελήσει οικονομικά τα ταμεία όπως νομίζουν η τρόϊκα και οι κυβερνώντες, αλλά μάλλον θα τα αποδυναμώσει περαιτέρω, καθώς συντάξεις τόσο δυσανάλογες προς τις επαχθείς εισφορές θα αποτελέσουν κίνητρο για εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή.
Ατυχώς, και οι επικουρικές συντάξεις μπαίνουν στην προκρούστρεια κλίνη. Μέχρι πρότινος, αναμέναμε μείωση τους με βάση τις επικείμενες αναλογιστικές μελέτες για τη βιωσιμότητα των επικουρικών ταμείων. Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν ακόμη πιο πονηρά σχέδια, για ενσωμάτωση κάποιων επικουρικών στις κύριες συντάξεις, δηλ. στην ουσία για εξαΰλωση τους μέσω της συγχώνευσης. Τούτο παρά τον αυστηρά ανταποδοτικό χαρακτήρα των επικουρικών ταμείων, που δεν επιτρέπει τέτοιου είδους κρατικές παρεμβάσεις και πονηρές μεθοδεύσεις, με προφανή σκοπό να χρηματοδοτήσουν τα επικουρικά ταμεία τα ταμεία κύριας σύνταξης.
Σε ότι αφορά τους δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους, οι οποίοι ασφαλίζονται στο Δημόσιο, κανείς δεν γνωρίζει τι απεργάζεται η κυβέρνηση. Θα ήταν πάντως λάθος να χρεωθούν και αυτοί στο ήδη βεβαρημένο ΙΚΑ και να διαλυθεί η Υπηρεσία Συντάξεων του Υπουργείου Οικονομικών η οποία, παρά την έλλειψη προσωπικού των τελευταίων ετών, έχει, με αξιοπρέπεια και αποτελεσματικότητα, για πολλές δεκαετίες, ανταπεξέλθει στον σχετικό διοικητικό φόρτο.
Τα ανωτέρω φαίνεται ότι οδηγούν στην σταδιακή απεμπλοκή του Δημοσίου από το ασφαλιστικό σύστημα το οποίο, μέχρι τώρα, βασιζόταν στην τριμερή χρηματοδότηση (εργοδότης, εργαζόμενος, Κράτος). Μια τέτοια εξέλιξη, η οποία θα έθετε σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα των Ταμείων, προφανώς θα συνοδευθεί από την είσοδο ιδιωτών στο χώρο της κοινωνικής ασφάλισης, οι οποίοι, θα αναλάβουν με το αζημίωτο, μέσω ατομικών ή ομαδικών ασφαλιστικών προγραμμάτων, να καλύψουν την ανασφάλεια την οποία θα δημιουργήσει η επικείμενη μείωση των συντάξεων. Πρόκειται για επικίνδυνη νεοφιλελεύθερη επιλογή, καθώς κανείς δεν μας εγγυάται ούτε κάποιο αξιοπρεπές ποσό σύνταξης το οποίο θα καταβάλει ο ιδιώτης ασφαλιστής, ούτε, ακόμα χειρότερα, ότι η ασφαλιστική εταιρεία θα είναι φερέγγυα όταν θα έλθει η ώρα της συνταξιοδότησης.
Θα πρέπει με κάθε τρόπο να εκδηλώσουμε την αντίδραση μας στα σχέδια τα οποία με μισόλογα και διαρροές εξυφαίνονται. Η σιωπή για το θέμα της ιδιωτικής τηλεόρασης και των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων δεν πρέπει να μας αποκοιμίσει, τουναντίον απαιτείται συλλογική δράση, μέσα από επαγγελματικά συνδικάτα, σωματεία και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πριν να είναι πολύ αργά.
Του Απόστολου Παπατόλια,
Υποψήφιου Δημοτικού Σύμβουλου,
Πρώην Νομάρχη
