«Οταν μου είπανε «ναι θα έρθεις στην ομάδα» ρώτησα απλά το τι πρέπει να κάνω και πόσο θα μου κοστίσει. Έτσι γίνονται τα πράγματα στην Ολλανδία»
Ο 67χρονος Pieter Boekestein από το Λέλισταντ της Ολλανδίας, συνταξιούχος πρώην υπάλληλος σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές και χρήστης πληροφοριακών συστημάτων, μιλάει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για το ταξίδι του με την Αργώ και όλα όσα θα διηγείται με την επιστροφή του στη πατρίδα του στην 37χρονη κόρη του, το 34χρονο γιο του, τη γυναίκα του και τα δύο του εγγόνια. «Υπάρχουν πολλά να πεις, νομίζω ότι μπορώ να κάθομαι πολλές ώρες και να μιλάω για το ταξίδι», αναφέρει αναπολώντας.
Λίγα λόγια για το πώς ξεκινήσατε να ταξιδέψετε με την Αργώ. Είστε από το Λέλισταντ της Ολλανδίας. Πότε και πώς μάθατε για το ταξίδι και τι σας έκανε να πάρετε μια τέτοια απόφαση;
Το χόμπι μου, από το 1961, στην Ολλανδία είναι η κωπηλασία. Εδώ και πολλά χρόνια είμαι μαζί με μια ομάδα δέκα ατόμων, αλλά υπηρέτησα και στο ναυτικό. Μόλις το 2006 διάβασα στις εφημερίδες από το ίντερνετ ένα άρθρο για την Αργώ. Σχεδιάζανε να κάνουνε ένα μεγάλο ταξίδι στη Γεωργία και ψάχνανε κωπηλάτες από όλη την Ευρώπη. Ξεκίνησα να ψάχνω στο ίντερνετ για γκρουπ και κωπηλατικές ομάδες γιατί νόμιζα ότι είχανε ενημερώσει από το Βόλο τα κωπηλατικά γκρουπ στην Ολλανδία, αλλά δεν υπήρχε καμιά ενημέρωση και κανένας οργανισμός που να ήξερε για το γεγονός. Μετά από αυτό ξέχασα την όλη ιστορία και πέρυσι ήρθα για πρώτη φορά διακοπές εδώ. Στην Κάτω Γατζέα μου είπανε για την Αργώ, πήγα στο Βόλο και ζήτησα πληροφορίες αλλά δεν μπορούσανε να μου δώσουνε για το πώς μπορώ να πάρω μέρος στο ταξίδι. Έφυγα, πήγα στην Ολλανδία και μετά από πολλές προσπάθειες βρήκα τον αριθμό του κ. Κούρτη και λίγο πριν τα Χριστούγεννα του τηλεφώνησα. Η απάντησή του ήταν ότι δεν ήξερε ακόμα και μου ζήτησε να του τηλεφωνήσω μετά από ένα μήνα. Για αρκετούς μήνες συνεχίστηκε η ίδια κατάσταση και μου έλεγε να τον πάρω τον επόμενο μήνα. Στα τέλη Μαρτίου μου είπε ότι κάνουν εξάσκηση και ότι αν ήθελα να ταξιδέψω με την Αργώ, έπρεπε να έρθω στην Ελλάδα και επειδή ήξερα ότι θέλω να κωπηλατήσω και να φύγω με την Αργώ έκλεισα ένα εισιτήριο και ήρθα. Πήγαμε στην Άφησσο για να κάνουμε τα δοκιμαστικά και μετά ήρθε ο καπετάνιος και μου είπε «Πήτερ σε θέλω στο πλήρωμα» και είπα εντάξει έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου.
Πώς νιώθετε, ποια είναι η εντύπωσή σας τώρα που όλα τελείωσαν και επιστρέφετε στο σπίτι σας;
Ήταν κάτι πολύ δύσκολο σε γενικές γραμμές. Κωπηλατούσα κάθε μέρα άλλες φορές για 3 με 4 ώρες και άλλες 14 με 15 ώρες. Έχω κάνει λίστα με τις μέρες και τις ώρες που ήμουνα πάνω στην Αργώ. Ήταν δύσκολη και πολύ μεγάλη η αποστολή μας και δεν μας βοηθούσε ο καιρός. Τις περισσότερες φορές ο άνεμος δεν ήταν με το μέρος μας με αποτέλεσμα να πρέπει να κωπηλατούμε συνεχώς. Ελάχιστες ήταν οι φορές που απλά ανοίξαμε πανί και η Αργώ έπλεε μόνη της στα νερά. Όλες αυτές τις εβδομάδες κωπηλατήσαμε για περίπου 260 ώρες, πολύ σκληρή δουλειά πραγματικά. Αλλά παρόλα αυτά μου άρεσε, οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα για μένα.
Ποια ήταν η σχέση σας με τον καπετάνιο, τον κ. Κούρτη;
Δεν είχα πρόβλημα με τον καπετάνιο. Απλά εκείνος ανησυχούσε συνεχώς για μένα και με ρωτούσε πώς είμαι, τι κάνω και αν είμαι καλά. Όταν είχε συνάντηση το πλήρωμα πάντα ζητούσε από κάποιον να μου μεταφράζει γιατί μιλούσε ελληνικά και δεν καταλάβαινα. Συνεχώς όμως με ρωτούσε, αν μπορώ να συνεχίσω. Βέβαια ήρθε κάποιες φορές και μου είπε ότι είμαι καλός κωπηλάτης και χρήσιμος στην ομάδα. Η μόνη μας διαφωνία ήταν για τον τρόπο που έπρεπε να κωπηλατούμε. Ο καπετάνιος ήθελε να το κάνουμε με το δικό του τρόπο και εγώ με το δικό μου. Στο τέλος εγώ το έκανα όπως ήξερα και εκείνος το ίδιο. Αισθανόμουν ότι κωπηλατώντας έτσι, ήμουν πιο ξεκούραστος και η Αργώ θα πήγαινε πιο γρήγορα. Νομίζω όμως γενικά πως ο καπετάνιος απλά έψαχνε για εμπειρίες και περιπέτειες.
Πώς ήταν η σχέση σας με το υπόλοιπο πλήρωμα;
Υπάρχουν πάντα διαφωνίες όταν είναι πολλά άτομα μαζί. Είχαμε πολλές συναντήσεις και συζητήσεις και γίνονταν με τον ελληνικό τρόπο, ξέρετε μιλούσανε όλοι μαζί και φωνάζανε και είναι αυτό που νομίζω πάντα, όταν ακούω τους Έλληνες να μιλάνε, ότι μαλώνουνε, αλλά δεν είναι έτσι, απλά φαίνεται έτσι. Μόνο το τσιγάρο με ενοχλούσε γιατί είχε πολύ καπνό και έχω άσθμα και παίρνω φάρμακα.
Ποια είναι η αποτίμηση που κάνετε τώρα μετά το τέλος του ταξιδιού; Όταν γυρνάτε πίσω τι είναι αυτό που σας κάνει να νιώθετε ευχάριστα που λάβατε τελικά μέρος και ποιο είναι αυτό, αν υπάρχει, που σας δυσαρεστεί;
Είμαι ευχαριστημένος από το γεγονός ότι κωπηλατούσα και ιδιαίτερα σε ένα μεγάλο, παλιό αλλά καλό πλοίο και ήμουνα πολύ ευπρόσδεκτος από όλους. Το πλήρωμα ήταν πολύ φιλικό μαζί μου και είμαι ευχαριστημένος μαζί τους και με το γεγονός πως ήμουνα στην Αργώ. Το μόνο που με δυσαρεστεί είναι πως δεν φτάσαμε στον προορισμό μας στη Βενετία. Δεν γινόταν όμως γιατί τότε ήταν άλλα χρόνια, είχανε χρόνο να κάνουν το ταξίδι και πηγαίνανε όταν ήταν καλός ο άνεμος, τώρα έπρεπε να πάμε όπως και να ήταν ο καιρός και να φτάσουμε σε δύο μήνες. Είναι διαφορετικό, πολλοί λένε πολλά, αλλά αλλιώς είναι όταν είσαι μέσα σε μια κατάσταση και αλλιώς όταν είσαι από έξω και δεν τα ζεις.
Τι είναι αυτό που θα σας μείνει και θα έχετε να διηγείστε στην οικογένειά σας και σε ποιο λιμάνι νομίζετε πως είχατε την καλύτερη υποδοχή;
Ήταν από μόνο του συγκλονιστικό και μοναδικό το γεγονός πως ήμουνα εκεί. Θα μου μείνουν αξέχαστα όλα τα μέρη που είδα με το ταξίδι στην Ελλάδα, η θάλασσα, τόσα βουνά και λιμάνια, που όλοι σε ρωτάνε από πού είσαι και είναι τόσο καλοί.
Σε όλα τα λιμάνια μας καλωσορίσανε και είχαμε πολλά δείπνα με τους δημάρχους, αλλά στους Παξούς και στην Αταλάντη ήταν τέλεια. Μόνο στην Πάτρα είχα ένα μικρό πρόβλημα γιατί από τα βεγγαλικά και τη μουσική δεν ακούγαμε τις οδηγίες του καπετάνιου. Αν και δεν νομίζω ότι έπρεπε να γίνονται όλα αυτά τόσο συχνά γιατί κωπηλατούσαμε από τις έξι το πρωί μέχρι το βράδυ και μετά το μόνο που ήθελα ήταν ένα καλό μπάνιο, ύπνο και όχι όλες αυτές τις συναντήσεις. Είναι πολύ ωραίο όμως που περπατάω τώρα στην Ελλάδα και με χαιρετάνε και με φωνάζουνε με το όνομά μου. Στην Ολλανδία δεν θα γινόταν ποτέ αυτό.
Δεν θα ξεχάσω όμως και το βράδυ της 4ης Ιουλίου που μας έπιασε καταιγίδα, δεν είχε φεγγάρι, αστέρια, δεν βλέπαμε τίποτα. Ήταν πολύ δύσκολο να κωπηλατήσουμε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έβαλα σωσίβιο.
Οι τελευταίες μέρες. Πείτε μας λίγα πράγματα για το τι έγινε.
Για πρώτη φορά είχαμε καλό άνεμο και ο καπετάνιος μας ρώτησε αν θέλαμε να πάμε στην Ιθάκη και να κοιμηθούμε στην παραλία και το πλήρωμα είπε «ναι φυσικά πάμε». Αλλά δεν υπήρχαν παραλίες εκεί που αράξαμε και όταν φτάσαμε τη νύχτα είχαμε ένα πολύ ωραίο και απροσδόκητο δείπνο. Κοιμηθήκαμε λοιπόν στα παγκάκια και την επόμενη μέρα κοιμηθήκαμε σε ένα σχολείο που ήταν υπό κατασκευή. Είμαι ακόμα λίγο θυμωμένος όταν μιλάω για αυτό, που άλλαξε ο προγραμματισμός δηλαδή.
Τι συνέβη με τα χρήματα;
Είναι πάντα δύσκολο να μιλάς για τα λεφτά. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν ήθελα να πληρωθώ και αυτό που ρώτησα, όταν μου είπανε «ναι θα έρθεις στην ομάδα» ήταν απλά το τι πρέπει να κάνω και πόσο θα μου κοστίσει. Είναι δύο μήνες και θα πρέπει να τρώω, να πίνω, να κοιμάμαι δεν θα έπρεπε να πληρώσω; Φυσιολογικά όταν πηγαίνεις κάπου ταξίδι πληρώνεις. Εντυπωσιάστηκα που δεν έδωσα τίποτα. Στην Ολλανδία θα πλήρωνες, μόνο στην Ελλάδα γίνονται έτσι τα πράγματα.
