Το ξενοδοχείο δεν πρόσφερε κανένα ενδιαφέρον. Τυπικά ψευδοπολυτελές κατάλυμα μικροαστών. Οι οικογένειες ήταν μαυρισμένες, άσχημες, λαίμαργες. Στρουμπουλά νήπια χωρίς κανένα φραγμό μόρφαζαν, έπαιζαν με τις βρύσες που έτρεχαν αδιάκοπα, χτυπιούνταν και κυνηγιόνταν φωνάζοντας βοήθεια.
Έξαφνα η παιδική ηλικία για τον κύριο Μ. δεν ήταν τίποτε περισσότερο, παρά μια πρόφαση για γκριμάτσες. Αυτή η αποκάλυψη δεν του δημιούργησε κανενός είδους έπαρση. Ανακαλύπτοντας την ποίηση της γκριμάτσας, την τρυφερότητά της, προσχώρησε άνευ όρων σ’ ένα παιχνίδι που θα τον έβγαζε από το πλαίσιο όπου έπρεπε να ζει δεμένος με αλυσίδα.
Το παιχνίδι άρχισε στην πισίνα. Ο κύριος Μ. το έπαιζε μπροστά στους γονείς, που δε συναντούσαν ποτέ παρά μια όψη αγίου. Στόχος του να τρομοκρατήσει με μια απότομη γκριμάτσα τα παχουλά νήπια. Για να γίνει κάτι τέτοιο, έπρεπε να περιμένει για πολλή ώρα την κατάλληλη συγκυρία. Κάποια στιγμή που δεν τον πρόσεχε κανείς, όταν ένα από τα νήπια, παραμελημένο από τη μαμά του, έριχνε το βλέμμα του προς τον κύριο Μ., αυτός φορούσε ένα πλατύ χαμόγελο που κατέληγε σε μια απαίσια γκριμάτσα. Το παιδάκι, κατάπληκτο, απόστρεφε το βλέμμα. Όταν η ίδια σκηνή επαναλαμβανόταν μερικές φορές, το νήπιο, με το ηθικό διαλυμένο, παραπονιόταν στη μητέρα του. Η μητέρα κοίταζε τον κύριο Μ. Αμέσως αυτός χαμογελούσε, του χαμογελούσαν και το θύμα, σπρωγμένο και μαλωμένο από τη μαμά του, μαζευόταν δίπλα της και δεν έβγαζε τσιμουδιά. Την άλλη μέρα το παιδάκι επανερχόταν εξοπλισμένο με τις πιο απαίσιες γκριμάτσες που μπορούσε να φανταστεί. Ο κύριος Μ. ανταπέδιδε τα ίσα. Και όλα αυτά κάτω απ’ τη μύτη των μεγάλων.
Σιγά σιγά μεταξύ του νηπίου και του κυρίου Μ., ο οποίος διασκέδαζε αφάνταστα, δημιουργούνταν ένας δεσμός συνενοχής, που κατέληγε σε μια φιλία αποκλειστική, με την έννοια ότι βρισκόταν έξω από τη σφαίρα επιρροής οποιουδήποτε τρίτου.
Κάποιο απόγευμα ένα πολύ μικρό κοριτσάκι, που δεκαεφτά γκριμάτσες δεν μπόρεσαν να το εκμηδενίσουν, περίμενε τη στιγμή που δεν θα το προσέχει κανένας και έβγαλε τη γλώσσα στον κύριο Μ. Αυτή η μεγαλειώδης αντίδραση τον ενθουσίασε. Αμέσως τα υπόλοιπα νήπια προσχώρησαν στο ρόλο του κι αυτός πήρε το ρόλο των νηπίων. Το αποτέλεσμα παρέμεινε αναλλοίωτο. Η φιλία μεταξύ των δύο μερών δεν διαταράχθηκε, μόνο που τώρα τελούσε υπό καθεστώς ισοτιμίας.
Μετά από το σημείο αυτό η ατμόσφαιρα άλλαξε. Τα νήπια περιτριγύρισαν την ξαπλώστρα του κυρίου Μ. και δεν το κουνούσαν ρούπι. Το βράδυ οι μαμάδες έσερναν για ύπνο παιδιά στραβολαιμιασμένα, με κρεμασμένα στόματα, με δάκρυα στα μάτια, που ήταν υποχρεωμένα να αφήσουν την παρέα.
Ο κύριος Μ. χαιρόταν. Ψαύοντας εντελώς απροσδόκητα τα όρια της αγνότητας, είχε την αυτοκυριαρχία να φανεί συνηθισμένος σε όλα…
Το παιχνίδι
