Οι απόδημοι της Μαγνησίας

Πολλοί είναι οι απόδημοι που από προχθές συμμετέχουν στο 2ο Συνέδριο των Απόδημων Μαγνήτων που διεξάγεται και λήγει σήμερα στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου ΠΑΡΚ. Ένα Συνέδριο που πραγματοποιείται με την ευθύνη της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μαγνησίας και στο οποίο, εκτός των επισήμων από το Συμβούλιο του Απόδημου Ελληνισμού, συμμετέχουν και πολλοί συμπατριώτες μας, οι οποίοι είτε ως εισηγητές είτε ως απλοί σύνεδροι παρακολουθούν τις εργασίες του Συνεδρίου που στοχεύουν στη διαμόρφωση ενός διαρκούς διαύλου επικοινωνίας ανάμεσα στη γενέθλια περιοχή και τους Μάγνητες της διασποράς που διαπρέπουν στα τέσσερα σημεία του πλανήτη.
Την ίδια στιγμή που λαμβάνουν χώρα όλα αυτά, μου ήλθε φευγαλέα στο μυαλό η σκέψη για ένα συγγενικό μου πρόσωπο, που είναι παραπληγική και που εδώ και είκοσι χρόνια μένει μόνιμα στην Αμερική. Με λαμπρές σπουδές σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ μένει μόνιμα στο εξωτερικό, εργάζεται στην Καλιφόρνια, έχει δημιουργήσει τη δική της οικογένεια και σπανίως έρχεται στο Βόλο, μόνο και μόνο για να δει την οικογένειά της, που ήταν άλλωστε και η μοναδική που τη στήριξε μέχρι τα 18 της χρόνια, πριν πάρει των… ομματιών της και αναχωρήσει για την προσωπική της περιπέτεια σε μία χώρα, στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, όπου εκτιμούσε ότι θα της έδιναν περισσότερη σημασία, απ΄ ότι στην Ελλάδα και από το Βόλο.
Ήταν το 1980 και στο Βόλο τα άτομα πάνω σε καρότσι τα θεωρούσαν ως παιδιά ενός… κατώτερου Θεού, παρά τις αδιαμφισβήτητες πνευματικές δυνατότητες που είχε και που την ισορροπούσαν για να ξεπεράσει την κινητική της αναπηρία που είχε εκ γενετής. Αποκορύφωμα αυτής της ρατσιστικής συμπεριφοράς και της νοοτροπίας της περιοχής η… ασύλληπτη έμπνευση των καθηγητών της να μην της δώσουν τη σημαία στην τρίτη Λυκείου σε Λύκειο του Βόλου, παρά τη σαφή υπεροχή της στις μαθητικές επιδόσεις σε σύγκριση με τους υπόλοιπες συμμαθητές της και παρά την παντελή απουσία της πολιτείας, αντιξοότητες που τις ξεπερνούσε χάρις στην ιώβεια επιμονή των γονιών της που τη μετέφεραν καθημερινά στο σχολείο.
Τα χρόνια πέρασαν και η νεαρή Βολιώτισσα κοντεύει να συμπληρώσει σε λίγο την τέταρτη δεκαετία της ζωής της. Η πίκρα της όμως για την πόλη που γεννήθηκε και για τη συμπεριφορά των ανθρώπων της δεν λέει να την εγκαταλείψει. Αρνείται πεισματικά να επιστρέψει στον τόπο της…
Κάποιοι λένε ότι από τότε έχουν αλλάξει πολλά πράγματα σε σχέση με τα ΑΜΕΑ. Αηδίες. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που κάτω από την εφημερίδα, είδαμε ένα άτομο με καρότσι που πήγαινε αντίθετα στην οδό… Ιάσονος, μέρα μεσημέρι, προκειμένου να φτάσει στον τελικό της προορισμό. Φοβερά πράγματα δηλαδή που τα συναντάς μόνον σε τριτοκοσμικές χώρες.
Επιπλέον γιατί να έρθει κάποιος που διαπρέπει στο εξωτερικό; Για να πληγωθεί με όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας; Από τα λαμόγια που παρακάμπτουν τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ για να διορίσουν τους ημέτερους στη θαλπωρή του στενού Δημόσιου Τομέα; Για την Αθήνα και την ελληνική επαρχία, που είναι ακριβότερη από τη Νέα Υόρκη και τις υπόλοιπες αμερικανικές μεγαλουπόλεις, επειδή το κράτος των Αθηνών είναι παντελώς ανίκανο να βάλει φρένο στην ασυδοσία των καρτέλ, που κάνουν πάρτι στην αγορά; Από τι να πάρει κουράγιο ένας Μάγνης της διασποράς; Από τα λαδώματα της Siemens μέχρι όλο το σύστημα σε όλα τα επίπεδα που πλέον έχουν αρχίσει και το αντιλαμβάνονται οι πάντες – ρωτήστε έναν έμπορο στην αγορά του Βόλου για να σας πει περισσότερα για τις διευρυνόμενες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες – και το οποίο δίνει την εντύπωση ότι λειτουργεί προς χάρη του απίστευτου πλουτισμού μερικών δεκάδων οικογενειών του Βόλου και εκατοντάδων σε ολόκληρη τη χώρα, που κοιτούν την υπόλοιπη κοινωνία σαν αυτοκράτορες;